(පළමු කොටස් සඳහා, මිනී මැරුමක් (1)
මිනී මැරුමක් (2) )
ඇය නොසැලී ඉදිරිය බලා සිටියා ය. නිශ්චිත තීරණාත්මක බවක සලකුණු, ඇගේ මුහුණේ සටහන් ව ඇති බව නඩුකාර උතුමන්ට පෙනුණි.
වෙළෙන්දෙකු වූ ඇගේ පියා, ඇය දහ අට වැනි වියේ පසු වෙත්දී, "සුදු අන්තුවාට" පාවා දී තිබුණේ, ඇගේ බරින්, ණය බරකට නිදහස ලබාගැනීමේ අරමුණින් බව නඩුකාර උන්නාන්සේ ප්‍රමුඛ උසාවිය, මේ වනවිට දැන සිටි අතර, ඒ මුල්‍යමය ගනුදෙනුවේ දහ අට හැවිරිදි ගොදුරත්, ඉදිරිය බලා සිටින, මැදි වයස් විත්ති කාරියත් අතර සබැඳුමක් පිලිබඳ ඉඟි, සොයා ගැනීමේ අරමුණින්, සියල් පරිසරය, මහා නිහැඬියාවක ගිලී තිබුණි.
"ස්වාමීනී... ව්‍යාපාරයෙන් උපයන දෙයින් වැඩි හරියක් ඔහු සුදූ අන්තුවා ඉදිරියේ දියකර හැරියා. එහෙත්, අපිට සැළකිය යුතු ආදායමක් ලැබුණු නිසා,කිසිවෙකින් අඩුවක් වුණේ නැහැ.අඩු තරමේ, මට කිසිවෙකින් අඩුවක් නොවන බව, විශ්වාස කළා. නමුත් එය එසේ වූයේ නැහැ. ඔහු දවසින් වැඩි කාලයක් ගත කළේ නිවෙසින් පිට. ඔහු උපයා දෙන දෙයින් දිවි ගෙවමින් මම නිවෙසට වී ඔහු එනතුරු බලා සිටියා.
නිවෙසේ සිටින සුළු කාලයත් ඔහු ගත කළේ, පොත්වල ගණන් හිලව් බලමින්. ව්‍යාපාරයේ දවසේ අවසන් නුවු ගනුදෙනු, ඔහු නිවෙසට රැගෙන ආවා. මම ඒ ගැන සතුටු වුණේ, ඔහු නිවෙසේ රඳවා ගැනීමට තරම් වෙනත් හේතුවක් නුවු නිසා. ඒ සුළු වෙලාව තුළ, ඔහු ව කතා බහකට පොළඹවා ගැනීමට දරන වෑයම නිෂ්ඵල බව මම දැන සිටියා. මට කළ හැකි එක ම දෙය වූයේ, නිහඬව ඔහු සමීපයට වී බලා සිටීම පමණයි.
එහෙත්, ඔහු නිවෙසේ රැඳී සිටින ඒ කෙටි කාලයත් අවසාන වන බව හඟවමින්, ඔහු වෙළඳ සහායකයෙකුව නිවෙසට කැඳවාගෙන ආවා.එතෙක් සුදූ පොලේදී මුණ ගැසෙන පිරිස හැරුණුකොට කිසිදු මිතුරෙකු නොසිටි මගේ සැමියාත්, මේ වෙළඳ සහායකයාත්, ඉතා ඉක්මනින් ම සමීප මිතුරන් බවට පත් වුණා. එහෙත් මගේ සිතේ ඔහු පිළිබඳව ඇති වුණේ දැඩි කෝපයක්.මගේ සැමියාව නිවෙසින් පිට කර තැබීමට ආ, ඊර්ශ්‍යාභරිත බලවේගයක් ලෙසටයි මට ඔහුව පෙනුණේ...
නිවාස අඩස්සියේ ගෙවෙන, මගේ හුදෙකලා ජීවිතය, තව තවත් හුදෙකලාවට ඇද දමමින්, මාස කිහිපයක් ගෙවී ගියා. මා මගේ සැමියාගේ මුහුණ දැක්කේ, රාත්‍රියට පමණයි.තදින් නින්දගොස් ඇති සමහර දිනවල, මා ඔහුව දුටුවේ ම නැහැ.
දිනක් අප නිවෙසේ සිටි දහ අට හැවිරිදි මෙහෙකාර දැරිය, අගේ පෙම්වතා සමග පිටත ගත කිරීමට, හැන්දෑ වරුවක නිදහස ඉල්ලා සිටියදී, මම ඇයට අවසර ලබා දුන්නා. ඇය පිටතට ගොස් නිවෙසේ දොර වසා දමන හඬ, මට ඇසුණේ, මා දැමු සිර කුඩුවේ දොර වැසී යන හඬ වගේ.
කවුළුව සමීපයේ සිට මම පහළ විදියේ ගමන් කරන මගේ මෙහෙකාරියත්, ඇය දෙසට එමින් සිටින ඇගේ පෙම්වතාත් දෙස බලා සිටියා. ඔවුන් දෙදෙනා, එකිනෙකාට සුබ පතා, හාද්දක් හුවමාරු කරගන්නා ආකාරය මා දුටුවා. ඔවුන් කතා කළ වචන මට නො ඇසුනත්, ඔවුනතර ඇති ප්‍රේමනීය බව වටහා ගැනීම මට අපහසු වුණේ නැහැ.
මුළු නිවසම මහා නිහැඬියාවක ගිලී තිබුණා.ඔරලෝසුවේ බට්ටා පවා වෙනදාට වඩා නිහඬව සිය කාර්යයේ යෙදීමට උත්සාහ දරන බව මට හැඟුනා.කවුළුවෙන් මෙපිට සිටින මමත්, අනෙක් ජීවි - අජීවී සියලු වස්තුනුත්, මිදුණු හිම බවට පත්ව තිබෙත්දී, කවුළුවෙන් එපිට ක්‍රියාකාරී ලෝකය,වෙනදාට වඩා වේගයෙන් භ්‍රමණය වෙමින්, සියවස් ගණනක් ඉදිරියෙන් ගමන් කරන බව මට දැනෙමින් තිබුණා......
හිස ඔසවා බලන කළ, ජනේල වීදුරුවෙන් පිළිඹිඹු වන මගේ රුව මට පෙනුණා. මම කෙතරම් රූමත් ද? පිරිමියෙකුගේ සිත ඇදගැනීමට මට අමුතු වෙහෙසක් දැරීමට සිදු නොවන බව මට හැඟී ගියා. එහෙත්...
එතරම් රූමත් නොවූ මගේ දහ අට හැවිරිදි සේවිකාවත්, අගේ පෙම්වතාත් මට මැවී පෙනුණා.
මට ඉකි ගසා හැඬුනේ, ආත්මානුකම්පාවෙන්.
මගේ පිටුපසින් ඇසුණු අඩි ශබ්දයක් විසන් මා කවුළුව කෙරෙන් මුදාගත්තා. මගේ පිටුපස සිටගෙන සිටියේ, මගේ ස්වාමියාගේ වෙළඳ සහායකයා - ඔහුගේ එක ම මිතුරා.
(මතු සම්බන්දයි)
ඔන්න යාලු මං අදයි මේපැත්තට ආවේ....
ReplyDeleteඇත්තටම නියම කතාවක්...ඊළඟ කොටස එනකම් බලන් ඉන්නවා...:)