මිනී මැරුමක් (2)
මිනී මැරුමක් (3))
මීයට පිම්බාක් මෙන් නිහඬ උසාවියේ ඝන, නිහඬ වාතය ඉරාගෙන ඇගේ කතාව ගලාගෙන යන අතර, මෙතෙක් ඇය වෙතටම යොමුව තිබු ඇස්, විටින් විට ඔහු දෙසට ගුජුප්සාජනක බැලුම් හෙලන බව, විලියෙන් බිමට නැඹුරු කරගත් නෙතින් යුතු ඔහුගේ හිසටත්, නැමුණු ගෙලටත්, පිට කොන්දටත් දැනෙමින් තිබුණි.
වැන්දඹුව ව විවාහ කරගත් අලුත, සැබෑ මිතුරෙකු වෙනුවෙන් මහා පරිත්‍යාගයක් කල අයෙකු ලෙසට ඔහුව පසසනු ලැබූ නෙත් යුගල් ම, "කෙතරම් මිත්‍ර ද්‍රෝහී කමක් ද?....නිසැකයෙන් ම මෙය මිනී මැරුමක්...මොහුත් මෙයට හවුල්..." යනුවෙන් පවසනු ඔහුට ඇසෙන්නාක් මෙන් විය.
ඇය නොනවත්වාම සිය කතාව කරගෙන ගියා ය.
මොහොතින් මොහොත ඔහුට දැනුණේ, සිය ගත දවටා ඇති පිළි, එකින් එක බිම වැටී, තමාව සහමුලින් ම නිරුවත් වන සෙයකි. දෙවියනේ.......මේ මොන අවමානයක් ද? තම සැමියා සිටියදී, අනෙකෙකු හා පෙම් හබයකට මැදිවුණු විවාහක ගැහැනියක දෙස තබා, වෙළෙන්දෙකු සමග පලා යන කුලීන තරුණියකට ද, මේ නගරයේදී ලැබෙන සැලකිල්ල ඔහු අත්දැකීමෙන් ම දැන හුන්නේ ය.
එසේ තිබියදී.......දෙවියනේ....! සියල්ල යහතින් විසඳී මෙතරම් කාලයකට පසු, ඇයට මේ වැහුණු වියරුව කුමක් ද? ඔවුන්ගේ දරුවන් එදින උසාවියේ පෙනී නොසිටියේ වාසනාවට යයි ඔහුට සිතුනි. එහෙත් එයින් එතරම් වෙනසක් සිදුවේද? අවමන්සහගත ආරංචිය තටු සලමින් නගරය පුරා පැතිර යනු ඇත. ඉදින් ඔවුන් කෙසේනම් දිවා කල ලෝකයාට මුහුණ දෙන්නද?
"...මගේ ස්වාමියා ට මම මුළු හිතෙන් ම වෛර කරන්න පටන් ගත්තා. මගේ පෙම්වතාගේ ආදරයත්, ඔහු හා මා අතර ඉදිකළ පවුරක් වූ මගේ නිත්‍යානුකුල විවාහයත්, මාව කඹ අදිල්ලකට යොදාගනිමින් තිබුණා. මම මගේ නිත්‍යානුකුල විවාහයෙන් ගැලවෙන්නට මගක් සෙව්වා. දික්කසාදය? පෙම්වතා සමග, සැමියාගේ හොඳම මිතුරා සමග විවාහ වීමට නිත්‍යානුකුල විවාහයෙන් වෙන් වීම අපේක්ෂා කරන ගැහැනියක්!
මට ඇතිවන අවමානය...! දෙවියනේ...මට වයස විස්සයි...මියයන තුරාවට මට ඒ අවමානය දරාගන්න සිදුවෙනවා. තවත් වසර විස්සක්....? හතළිහක්.....? පනහක්...? මගේ ස්වාමියාට අවුරුදු හතළිහයි...ඔහු දන්නා කාලයක ප්‍රතික්ශ්‍යාවක්වත් නොහැදුණු නිරෝගී මිනිසෙක්. මම තව කොපමණ කාලයක් මේ මානසික සිරගෙදර ගත කරන්නද? සිතින් මැන බැලුවිට මට අගය අතින් වඩා බරට දැනුණේ, මගේ තරුණ ජීවිතයයි....ඉතින් මම තීරණය කළා ඔහුව මරා දමන්න. අවමානයෙන් තොරව, සියල්ලන්ගේ ම අනුකම්පාව දිනාගත් අසරණියක් ලෙසට මගේ පෙම්වතා වෙතට යන්න.
එහෙත් කෙසේද?....ආහාර විෂවීමක්? ඔහු උපයන ආහාරවලට විෂ එකතු කර, ඔහු මරා දැමීම කළ නොහැක්කක් ලෙසට මට හැඟෙන්නට වුණා. ඊටත්, හොඳින් වැඩුණු, නිරෝගී මිනිසෙකු මරා දැමීමට තරම් ප්‍රබල විෂක් මම කොහෙන් නම් සොයන්නද? පිහි ඇනුමක්? හුස්ම හිර කිරීමක්? ඔහු නිදා සිටින විට? එහෙත් එය අසාර්ථක විය හැකියි...එවිට ඔහුව මරා දැමීමට මට ලැබෙන්නේ එක අවස්ථාවයි. එය අසාර්ථක වුවහොත්? වෙඩි තැබීමක්? සතුරෙකු කළා බව ඇඟවිය හැකි වෙඩි තැබීමක්... ඔව්..වඩාත් ම පහසු ක්‍රමය එය බව මට හැඟුනා. ඔහු, ඔහුගේ ආරක්ෂාවට මිලට ගෙන තිබු, එහෙත් කිසිදා පාවිච්චි නොකළ පිස්තෝලයක්, උඩු මහලේ ලාච්චු කැබිනෙට්ටුව තුළ ඇති බව මම දැන සිටියා.
ඔව්....පහසු ම ක්‍රමය එය යි.
නිදා සිටින සර්පයෙකු මෙන්, ලාච්චු කැබිනෙට්ටුව තුළ වැතිරී සිටින පිස්තෝලය වසර ගණනක් පැරණි යි. එහෙත්, වහලය මත වූ විදුරු කවුළුවෙන් ආ හිරු එළියට එය දිලෙන්නට පටන් ගත්තේ, තවමත්,පැරණි හපන්කම් කළ හැකි බව අඟවමින්.
පිස්තෝලය හැඳි වතෙහි ඔතාගෙන මම එය පහළට ගෙන ආවා.වෙළඳ ව්‍යාපාරයෙනුත්,ඉනික්බිති සුදු පොලෙනුත් නික්මී ඔහු නිවෙසට එන මැදියම උදාවනතුරු මා බලා සිටියේ නො ඉවසිල්ලෙන්.
එහෙත්...........
ඇලයට හැරී නිදා සිටින ඔහු දෙසට පිස්තෝලය මැණු හාම, මගේ අත වෙවුලන්නට වුණා.පිස්තෝලයේ කොකා ගැස්සවීමට නොහැකි ලෙසට මගේ අතැඟිලි සිර වී තිබුණා. අවසානයේ පිස්තෝලය බිමට වැටුණා. ඒ ශබ්දයට ඔහු අවදි වුණා. "ඔය පිස්තෝලයත් අතින් අරන් ඔබ මොකද කරන්නේ...?" ඔහු ඇහුවේ විමතියෙන්. මා ඔහුට කිව්වා මෑතක සිට මගේ සිතේ සොරුන් පිළිබඳව දැඩි බියක් ඇතිවී ඇති බව. ඔහු එයට සිනාසුනා. මගේ බිය අහේතුක යැයි පැවසු ඔහු පිස්තෝලය අතට ගෙන, එය කොට්ටය අසලින් තබා නින්දට ගියා.
ඔහු නිදන අයුරු බලමින් මම නිහඬව වැතිරී සිටියා.මගේ සිඳී ගිය දිරි නැවත වඩවා ගත නොහැකි බව මට පසක් වුණා.
එහෙත් මා ඔහුගෙන් ගැලවිය යුතුමයි.
පසුදා උදෑසන මා අවදිවන විටත් පිස්තෝලය මා අසල. ඔහු බැහැර ගොස් තිබුණා. ඔහුව මරා දැමීම, මගේ දෑතින් කල නොහැකි බව මට ස්ථිරයි. පිටස්තරයෙකු හවුල් කරගැනීමද කල නොහැකි තරමට ම අනතුරුදායකයි.
ඉතින් මා කල්පනා කළා. මා ඇඳෙන් නැගිට්ටේ, එක් ස්ථිර විසඳුමට එළඹෙමින්.
(මතු සම්බන්දයි)
No comments:
Post a Comment