Wednesday, November 30, 2011

'විලි'

(ජයසිරි සේමගේ විසින් අඳින ලද චිත්‍රයකි.)

'විලි' සිංහල ගතකුරු යුගලයකට ඉස්පිලි දෙකක් එකතු වී සෑදෙන ඉතා සරල වචනයකි. වචනය සරල වුවත්, 'විලි' යන්න විවිධාකාර තන්හි යෙදෙමින්, විවිධ  අරුත් දනවයි. පෑන් 'විලි' යනු,  පැනක තුඩ ආවරණය කරන්න සඳහා සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ යෙදෙන නමයි. " 'විලි'කුන් සුරත් ඵල වැනි වේ රිවි මඬල " යනුවෙන් ශ්‍රී රාහුල හිමියන් හඳුන්වන්නේ, හොඳින් ඉදුණු ඵලයක් සහ  බැසයන හිරු අතර දැක්මට ඇති ස්වරූපමය සමානත්වය යි. එනිසා 'විලි' යන්න 'හොඳින්' යන්නට ද සමාන පදයක් ලෙස භාවිත වූ බව ට සැලකිය හැක. 'විලි' යන වදන නිරුවත සඳහා ද යෙදෙන අතර, 'විලි'බිය යනු නිරුවතින් සිටීමට ලැජ්ජාවක් හෝ බියක් දැක්වීම ලෙසට අරුත් දනවයි. ඕනෑම තරාතිරමක වරදක් කරන්නා හට නැත්තේ ද 'විලි'බිය වන අතර, සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේදී එය 'විලි' ලජ්ජා නැතිකම ලෙසට හඳුන්වයි.
      ලජ්ජා නැතිකම මහ මුදලිලමටත් වඩා ලොකු නම්, 'විලි' ලජ්ජා නැතිකම ඒජන්තකමටත් වඩා ලොකු විය යුතු ය. 'විලි' වසාගැනීම කෙරෙහි උනන්දු වීම දියුණු වන ශිෂ්ටාචාරයක් මනින  ලක්ෂණයක්  ද වේ. 'විලි' වසා ගැනීම කෙතරම් වැදගත් ද යන්න අව්, වැසි, මැසි, මදුරු පීඩා විසින් උගන්වනු ලබන අතර,  'විලි' වසාගැනීම කෙරෙහි සමාජය දක්වන උනන්දුව, අඩියෙන් අඩියට  ඉදිව ඇති රෙදි පිළි
වෙළඳසැල් දෙස බැලු විට පෙනී යයි. 'විලි'ත් නොවසා, ලැජ්ජාවකුත් නොමැතිව, අපවාද ත් නො අසාසිටීමට තරම් වාසනාවන්ත පිරිසක් ද පොදු ලෝකය තුල සිටිති. ඔවුන් කුඩා දරුවන් නමින් හැඳින්වේ.
      'විලි' වැසීම, අඩක් වැසීම, මෙන්ම නොවසා සිටීම, විලාසිතාවට මෙන් ම කලාවට ද හසුවන්නකි. රස වින්දනාත්මක අක්ෂියකින් බැලු විට, 'විලි' වැසීම හෝ නොවැසීම  තුල ඇති 'විලි' ලජ්ජා ඇති හෝ නැති කමට වඩා පරිණත යමක් ගෝචර කර ගත හැක. 'විලි' වැසූ  පිළිවලින් මතු  වූ 'විලි'වලින් යුක්ත සේමගේ චිත්‍ර මෙන් ම පිළි  යොදා නො වෙලු 'විලි'වලින් යුක්ත  පිකාසෝ චිත්‍ර ද, සකල පිළි යොදා  'විලි' වැසූ, රදළ කතුන්  සහිත ඉපැරණි ජපන් චිත්‍ර ද එක සේ රස ජනිත කරන්නේ එබැවිනි.
   ඕනවට වඩා 'විලි' ලැජ්ජාව දැක්වීම 'විලි'බර ගතිය ලෙසට සමහරුන් දුටුව ද, එය 'විලි' ලැජ්ජාව ඇති  කමට වඩා 'විලි' ලජ්ජා නැති වුන්, 'විලි'ලජ්ජා නැතිබව  වසා ගැනීමට භාවිත කරන උපක්‍රමයක්
බව, 'විලි' ලජ්ජාවෙන් පෙළෙන අයකු සමීපයට ගොස් බැලු විට පෙනී යයි. අනුන්ගේ 'විලි' පෙන්නමින් තමන්ගේ මවාගත්  පාරිශුද්ධබව ප්‍රදර්ශනය කරන්නා දුටුවිට සිහිවන්නේ පිල් කළඹ විදහාගෙන නටන මොනරාව ය. මක් නිසාද යත්, මොනර පිල විදහා ලු විට, පිල විසින් එතෙක් වසා සිටි, උගේ 'විලි' පොදු ලෝකය ට පෙනෙන්නට පටන් ගන්නා බැවිණි.


පසුව ලියමි:- "විලි" ලියත්දී අමතක වූ 'විලි'  කිහිපයක් ඇත.....ඒ සිතු'විලි', නැළ'විලි'සහ මැසි'විලි'  යි. සිතු'විලි'වලට  විටෙක ලොවක් නලවන නැළ'විලි' වනවා සේම, විටෙක, ලොවක් හඬවන මැසි'විලි' ලෙසට ද ක්‍රියා කරයි.
                      රැ'විලි', ගෙරැ'විලි',එර'විලි'  එතරම් හොඳ 'විලි' නොවේ....
                      තේර'විලි' කියා යමක් ද ඇති  බව කැ'විලි' කත්දී  මට  මතක් විය.

ධර්මපාල


"අයිසේ ධර්මපාල...මොනවද ඕයි මේ ලියන විකාර..? මෙව්වා දාන්ඩ පුළුවන්ද පත්තරේට?????"

ධර්මපාල ලියපු වාර්තා කොළ කන්තෝරුව පුරා පාවෙන්න ගත්තා.

"මොනවද මේ....?..එකෙකාගේ දානේ ගෙවල් , මළ ගෙවල්....ඔව්ව මොටද ඕයි මිනිස්සුන්ට????...."

මුළු කන්තොරුවම මීයට පිම්බා වාගේ නිශ්ශබ්දයි. හැමෝගෙම ඇස් ලොක්කගේ මේසේ දිහාවට යොමු වෙලා.

ධර්මපාල බිමට නැමිලා තමන්ගේ වාර්තා ටික අහුලන්න පටන් ගත්තා.

එකයි, දෙකයි, තුනයි, .........ලොක්කා තවම බනිනවා.

හතරවෙනි කොළේ, ලොක්කගේ මේසේ කකුලයි, ලොක්කගේ කකුලයි අතර.  ධර්මපාල කෙලින් නොවීම, එතෙනට ඇවිදන් ආව.

හතරයි...

හතරවෙනි කොළේ ලොක්කගේ කකුලට පෑගිලා තිබුණු නිසා, කොනකින් ඉරිලා ගියා.

"ආ..."
ලොක්කා කකුල ඉස්සුවා.

ධර්මපාල වාර්තා ටිකත් අරන් ලොක්කගේ මේසේ ළඟින් හිටගත්තා. ලොක්කගේ මුණ දිහා කෙලින් බලන්න ධර්මපාල ට තවමත් බයයි. ධර්මපාල හොරැහින් ලොක්කා දිහා බැලුවා.ලොක්කගේ මූණේ තරහ පාට ටිකක් අඩුවෙලා. යන්තම් සුදුවෙමින් තියෙන උඩු රැවුලේ, රවුළු ගස් දෙක තුනක් අතගගා ලොක්කා ධර්මපාල දිහා බලන් ඉන්නවා.

"දැන් බලනවා අයිසේ අර ළමයි..."
ලොක්කා කන්තෝරුවේ ඈත කෙළවරක ඉඳන් ඉන්න තරුණ ගැහැණු ළමයි දෙන්නෙක්ව පෙන්නුවා.
"ඒ ළමයි තමුසෙලා අපෙන් භාගයක්වත් වයස නැහැ.එත් බලනවා news ලියන ලස්සන. ජනමාධ්‍ය ඩිප්ලෝමා එකක් කරලා  මේ අවුරුද්දේ කන්තෝරුවට ආවේ."

ධර්මපාල බිම බලාගත්තා.

තමන් කවදාවත් ජනමාධ්‍ය ඉගෙනගෙන නැති බව ත්, පත්තරේ වැඩ කරන්නේ ආසාවට නොවන බවත් කියන්න ධර්මපාලට බැහැ.

"අයිසේ අර ළමයෙක්ට එන්න කියනවා..."
ලොක්කා කාටදෝ අණ කළා.

ධර්මපාල බිම බලාගෙනම හිටියා.

අඩි සද්දයක් ටිකෙන් ටික ළංවුණා. කොනේ මේසේ ගාවින් හැරිලා ආපු අඩි සද්දේ, ලොක්කගේ මේසේ ළඟ නැවතුණා. කළු පාට සපත්තුවකුයි, ලා රතුපාට ආලේප කරපු නියපොතු පහකුයි, ධර්මපාලගේ බිමට හැරුණු ඇස්වලට අහු වුණා.

"ඇයි සර්...?"
හීනි කටහඬක් ඇහුවා.

"මේ මෙව්වයින් ගන්න පුළුවන් එව්වා ටික ලියල ඉතුරු එව්වා අහක දාන්න..........."
ලොක්කා ධර්මපාලගේ අතේ තිබුණු වාර්තා ටික උදුරලා, ධර්මපාලගේ ඇස් ඉස්සරහින්ම අලුත් ගෑනු ළමයට දික් කළා.

"හොඳයි සර්.."
හීනි කට හඬ ඇහුණා.
අඩි සද්දේ ඈතට ඇදිල ගියා.

"අයිසේ ධර්මපාල.........ඇත්තටම නැත්ද ඔය දෙහිවල පැත්තේ ලියනන්නය කියල මොකුත් ම වැඩකට ඇති දෙයක්....??? හැමදාම මළ ගෙවලුයි, දානේ ගෙවලුයි, කටින පිං කමුයි ඇරුණහම..?

 "සිද්ද වෙන දේවල් ඇරෙන්න මම මොනවා ලියන්නද සර්?" කියල අහන්න ධර්මපාලට පුළුවන් ය ලොක්කාගෙන්?
අමාරුවෙන් හොයාගත්තු රස්සාව. අඩු පඩියකට උනත්, වඩා වැදගත් දේ ගෙදර ඉඳන් ලියන්ඩ පුළුවන් වෙච්චි එක. හතිය හැදෙන නිසා දැන් ඉස්සර වගේ දුවන්ඩ පනින්න ධර්මපාලට බැහැ.

ලොක්කට කනිපන්දම් කියල කියල ඉල්ලගත්තු රස්සාව. ප්‍රාදේශීය වාර්තාකරු, දෙහිවල.

"සර්..."
සුගත්.

"සර් අපේ මැරිච්ච ධර්මසේනගේ නෝනා, අවමංගල ඉස්තුතියක් ලියල එවල තියෙනවා.මොකද කරන්නේ???" සුගත් අහනවා.

"ඔන්න ඔය ඔහෙන් තියල යන්න සුගත්.දෙවෙනි පිටුවේ පොඩියට දාන්ඩ බැරිය.."
ලොක්කා කියනවා.


"....පත්‍රයේ මහර ප්‍රාදේශීය වාර්තාකරු ලෙස සේවය කරමින් සිට නැසී ගිය සිරිපාල ධර්මසේන මහතාගේ අවමංගල්‍යය වෙනුවෙන්....ආදරණීය බිරිඳ ලතා ධර්මසේන සහ දූ දරුවන්..."

ප්‍රාදේශීය වාර්තාකරු...

මහර වෙනුවට දෙහිවලත්, සිරිපාල ධර්මසේන වෙනුවට, ධර්මපාල විතානගේත්, ලතා ධර්මසේන වෙනුවට, කුසුමාවතීත් ආදේශ වෙනවා ධර්මපාලට පෙනුනා.

දූ දරුවෝ...???

එක ම දුව බැඳලා. ඉන්නේ ගම්පහ. දැන් පුතෙකුත් ඉන්නවා.

"ධර්මපාල..."
ලොක්කා කතා කරනවා.

"මෙව්වා ලියනවටත් ණයයි අයිසේ..."
ලොක්කා රිසිට් එක ලියන ගමන් කියවනවා.

"..මට නම් කමක් නැහැ...එත් අපි මෙව්වා ලියන්නේ මිනිස්සුන්ට කියවන්ඩ නේ...ආ.."
ලොක්කා රිසිට් එක ධර්මපාලට දික් කරනවා.
"අත්සන් කරලා ගන්ඩ..."

ලොක්කා රුපියල් දාහක් ධර්මපාලට දික් කරනවා.

ධර්මපාල බොහොම යටත්ව රුපියල් දාහ ගන්නවා. ඒ ගමන්, හොරෙන් ලොක්කා දිහා බලනවා.
ලොක්කගේ කේන්තිය නිවිලා.

මුණ දැලි වළඳක් වගේ වුනත්, ටිකක් වයසට ගියා වුනත්, කේන්ති ගත්තම කෑ ගැහුවා වුනත්, ලොක්කා හොඳ සීදේවි මනුස්සයෙක් නේද කියල ධර්මපාලට හිතෙනවා.

හෙට සෙනසුරාදා.

දුව පොඩි එකා එක්ක ගෙදර ඒවි සමහරවිට. යන ගමන් දෙහිවල හන්දියෙන් පොඩි එකාට ලොසින්ජර ටිකක් අරන් යන්න ඕන.

ධර්මපාල යන ගමන් හිතනවා.

Sunday, November 27, 2011

නොවැම්බර් නපුරු නැතෝ....!!!!!!!!!!!!!

නොවැම්බර් කියන්නේ අවුරුද්දේ එකොලොස් වෙනි මාසේ.
රෝම දින දර්ශනයට අනුව අවුරුද්දේ නම වෙනි මාසේ තමයි නොවැම්බර්.
නොවැ(ලතින් භාෂාවෙන්) = නමය
නමය නපුරු යි කියල කතාවක් තියෙනවා නේ.
ඒ හින්දමද කොහෙද ලෝකේ හුඟක් දෙන නොවැම්බර් සලකන්නේ අසුභ මාසයක් විදිහට.

නොවැම්බර් වෙනකොට හුඟක් රටවලට ශීත කාලේ එළඹිලා.
අයර්ලන්ත දින දර්ශනයට අනුව නොවැම්බර් පළවෙනිදා තමයි ශීත කාලේ පළමුවැනි දවස.
මල් පිපෙන්නේ නැති,ඉර එළිය වැටෙන්නේ නැති අඳුරු මාසයක්.

නොවැම්බර් කියන්නේ මළවුන්ගේ මාසේ.

ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ආරම්භක නායකයා වුණු රෝහණ විජේවීර ඝාතනයට ලක්වුනෙත් නොවැම්බර් මාසේ. 88-89 භීෂණ යුගයේ මියගිය සියල්ලන්වම සමරන, 'ඉල් මහ සමරුව' යෙදිල තියෙන්නෙත් නොවැම්බර්.

ඒ විතරක් නෙමෙයි. මායා සහ ඉන්ද්‍රජාලිකයන් අදහන විදිහට, නොවැම්බර් මාසේ තමයි නපුරු බලවේග ඒකරාශී වෙන මාසේ.

නොවැම්බර් මාසේ සිදුවුණු නපුරු සිදුවීම් ගොඩක් තියෙනවා. ජාල ගතවෙලා බලන්නකෝ.


සාමාන්‍ය අවුරුද්දක නම්, නොවැම්බර් මාසේ පළමුවැනිදා යෙදෙන්නේ, ඒ අවුරුද්දේ පෙබරවාරි පළමුවැනිදා යෙදිච්ච දවසට ම යි. මොන අවුරුද්දක වුනත්, මාර්තු පළමුවැනිදා යෙදුනු දවසටම නොවැම්බර්  පළමුවැනිදා ත්  යෙදෙනවා. ඒ වගේම අගෝස්තු මාසේ අවසන් වෙන දවසින් ම නොවැම්බර් මාසෙත් අවසන් වෙනවා.

හුඟක් අයට නොවැම්බර් අසුභයි ලු.

හැබැයි.....

මේ "බිලිඳු සිහින" Blog  එකට නම් නොවැම්බර් කියන්නේ සුභම සුභ මාසයක්. මොකද, "බිලිඳු සිහින" Blog එකේ තියෙන පොස්ට් 35 න් 15 ක් ම ලියිල තියෙන්නේ නොවැම්බර් මාසේ.

බ්‍ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්...............

මට කවදාවත් මෙහෙම එක දිගට ලියන්න වෙලාවකවත්, ආසවක්වත්, ලියන්න දේවල්වත් ඇවිත් නැහැ.
ඉතින් කාට අසුභ වුනත්, මේ නොවැම්බර් මාසේ, "බිලිඳු සිහින" Blog එකට නම් සුභ යි.

මේ, මේ මාසෙට ලියන 16 වැනි Blog post  එක.
 
පසුව ලියමි:- * නොවැම්බර් මාසේ සිදුවුණු සුභ සිදුවීමුත් තියෙනවා. "විකිපීඩියා"ව පැත්තේ කරක් ගහල        බලන්නකෝ.

**නොවැම්බර් මාසෙට නම හැදුනු හැටි අපේ අම්මගෙන් ඇහුවම මෙන්න දුන්නු උත්තරේ,
"නොවැම්බර් කියන්නේ ළමයෝ, මැම්බර් කෙනෙක් නැති මාසේ. No + Member = November "

ඔබ යි මම යි (02)


මුහුද හරිම ම ලස්සනයි නේද....?
       හ්ම්.............
හරි කාලෙකට පස්සේ නේද අපි නිදහසේ ගමනක් ආවේ?
       හ්ම්.........
මොකද කතා නැත්තේ....?
       ම්.......................?
මම ඇහුවේ මොකද කතා නැත්තේ කියල...
      අහන්න ........
මොකක්ද?
     මුහුදේ සද්දේ....
මුහුදේ සද්දේ මොකක්ද....?
     අහගන්න.......
ඔයා මෙතනට ආවේ මුහුදේ සද්දේ අහන්න ද, මගෙත් එක්ක කතා කරන්න ද?
      මම ආවේ අහගෙන ඉන්න....
මුහුදේ සද්දේ......?
      ඇහෙන දේ.....
මොකක් ද ඕකේ අහගෙන ඉන්න තියෙන්නේ..?
     මුහුදේ සද්දේ........
මට ඔය විකාර තේරෙන්නේ නැහැ......
     හරි ලස්සනයි නේද.....?
හ්ම්....මට කවද හරි, මැරෙන්න මෙතනට එන්න හිතෙනවා...
    මට නම්, මැරෙනකම් මෙතන ඉන්න හිතෙනවා...


සෙනෙහෙ කොළ ලාබයි! ලාබයි!! ලාබා...යි!!! හෙවත් අනුන්ගේ ආදරයකට මැදි වීමි (3)


මගේ සාහිත්‍යාත්මක මහා ප්‍රේම කාව්‍ය රචනාව පිළිබඳු පුවත මතකයි නේ.

ඒ ප්‍රේම කාව්‍යය කෙතරම් ජනප්‍රිය වීද යත්, අන්තිමට මුළු පන්තියේම ඉන්න පෙම්වතියන්, ලියුම් ලියන කොන්ත්‍රාත්තුව භාර දුන්නේ මට.( ඒ වෙනකොට අපේ පන්තියේ, තවත් යොවුන් ආදර කතා කිහිපයක ම පාර්ශවකාරියෝ හිටිය කියල මම කලින් කිවිය යුතුව තිබුනත් අමතක වුණා.) අපේ පන්තියේ විතරක් නෙමෙයි, 11 වසරේ අක්කල පවා, සමහරවිට ලියුම් ලියාගන්න ආවේ මේ 10 වසෙරේ නංගිය ගාවට.

කාටද අප්පේ ආඩම්බර ඉතින්!!!

මගේ ළඟ සෙනෙහෙ කොළ වර්ග කිහිපයක් ම තිබුණා. 'සිනා මල්', 'පාට හීන', 'කඳුළු උල්පත්', 'චෝදනා පත්‍ර', 'අවසන් ලිපි'  සහ 'විරහ ගී' වගේ.කවුරුහරි ඇවිත් කිව්වම "අනේ නංගියේ අරවයින් එකක් ලියල දියන්" කියල, ඉතින් ලියනවා.

ඔහොම කල දවස ගෙවත්දී, මගේ ටිකිරි මොළේට වැටහුනා මේ සියල්ලෝම එකතුවෙලා මගේ ශ්‍රමය සූරාකනවා කියල. එව්වා කොහෙද මාත් එක්ක? මම මගේ සියුමැලි හිත ගල් කරගත්තා.මීට පස්සේ නොමිලේ ලියන්නේ නෑ කාටවත් සෙනෙහෙ කොළ.

මට හිතුන මේ නිකම් බෙදල දෙන, කඳුළු , සිනහ, මල්, ගල් සියල්ලෙන්ම අගනා ව්‍යාපාරික අවස්ථාවකට දොරටු විවර කරගන්න.

ඊට පස්සේ ආපු පළවෙනි කොන්ත්‍රාත්තුව, 11 වසරේ අක්ක කෙනෙක්ගෙන්. එයා ලද සෙනෙහෙ කොළය අතට ගන්න කලින් ම
"හා කියන්න බලන්න ලියල දුන්නොත් මට මොනවද දෙන්නේ කියල.." තොදොල් හඩින් මම ඇහුව.
අක්ක ටික වෙලාවක් කල්පනා කළා.

"මම මට ලැබෙන චෝක්කෝ එකෙන් මේන් මෙච්චරක් විතර කෑල්ලක් දෙන්නම්කො...." අක්ක  අල්ලෙන් භාගයක් පෙන්නලා කිව්වා.
"හපෝ බෑ....මට චෝක්කෝ එපා වෙලා...." මම ගණන් ඉස්සුවා.
"කැන්ටිමෙන් ටොෆි...?"
"එපෝ!"
"සීනි බනිස්?"
"චික්...!"
"වන්ඩු ආප්ප..?"
"නොදකින්..!"
"එහෙනම් මම ස්ටිකර් කොලයක් දෙන්නම්....අනේ කෙල්ලේ...මේක ලියල දියන්කෝ" අක්ක යාප්පු වුණා.
ඒකනම් සලකා බලන්න ඇහැකි. ටිකක් වෙලා කල්පනා කරලා මම "හා" කිව්වා.
"හොඳ නංග..." අක්ක මට සෙනෙහෙ කොළෙත් එක්ක උම්මා එකකුත් දීල පන්තියට දිව්වා.

එයින් පස්සේ මම කවදාවත් සෙනෙහෙ කොළ නොමිලේ ලිව්වේ නෑ.

ස්ටිකර් විතරක් නෙමයි, පසුකාලීනව රුපියල් දහය, විස්සත් ලැබෙන්න පටන්ගත්ත.

හෝව්! හෝව්!.........

දැන් මේක කියවන ඔයා ඇයි මට කැත විදිහට හිනා වෙන්නේ...? නෑ කියන්න එපා මම දැක්ක.
මම දන්නවා.
"අනේ අනේ..මේකි කරලා තියෙන වැඩ!" කියල  දැන් හිතනවා කියල...
කමක් නෑ. හිතන්න.

අපේ අම්මල තාත්තල අපිව ඉස්කෝලේ එවන්නේ හොඳට ඉගෙනගෙන, ඉගෙනගෙන ඉවරවුණාම හොඳ ජීවිකාවක් කරන්න පුරුදු කරවන්න නේ. ඔන්න ඉතින් මම පාසල හැරයන්න පෙර ම ජීවිකාවක් හොයාගත්තා.

කාටද ඒකට වැරද්දක් කියන්න පුළුවන්...???

Saturday, November 26, 2011

දොස්තොන් වීරයෙක් වෙයි 1


දොස්තොන් කියන්නේ මහා දාර්ශනිකයෙක්. මනෝ විශ්ලේෂකයෙක්. කලා (කළහ) කාරයෙක්. රැඩිකල්වාදියෙක්.
ඒ මොනවා උනත් දොස්තොන් තාම ඉන්නේ අඹ මල්වලින් පැණි බේරෙන, නල මුදු සුවඳේ, මල් රේණු පා කරන සමනල් වයසේ.  ඔය වයසට සාමාන්‍ය බුද්ධි මට්ටමේ ඉන්න අයට පහළවෙන, ප්‍රේමාන්විත සිතිවිලිවලින් බේරෙන්න අපේ කතා නායකයාටත් බැරි වුනා.
දවසක් දා, සිකුරු හෝරාවක, සිකුරු උච්චස්ථානයට පත් වූ මොහොතක, එල්ලය බලලා, මලවි එවූ හී සැරයක් අපේ දොස්තොන්ගේ ලය සිදුරු කළා.
අඹ මලේ හිමිකාරිය වුනේ සුදු පාට කකුල් තියෙන, නිල්පාට ඇස් තියෙන, රතු තොල්, රෝස කම්මුල් තියෙන ලලනාවියක්.
වැස්ස වැටෙනවා. බොරැල්ල මංසන්දිය මඩ ජහරියක්වෙලා. වැස්සෙන් බේරෙන්න අගු පිලකට වල උන්නු අපේ මහා දාර්ශනිකයට මේ සුරතලියව ඇස ගැටුනා.
කුඩේ අකුලපු මේ සුන්දරියත්, දොස්තොන් උන්නු අගු පිලටම ගොඩ වැදුනා.
දොස්තොන්ගේ හදවතේ රිද්මය වෙනස් වුනා.
දොස්තොන් ගේ අනිමිස ලෝචන පූජාවෙන් සුරතලිය පිදුම් ලබන්න පටන්ගත්තා.
ඒ අගු පිලේම හිටපු තවත් තරුණ ඇස් කිහිපයක් ම මේ ලලනාව දිහා බලන්න පටන්ගත්තා.
ඒ අතරින් එකෙක්.....
"හරි වැස්ස නේද නංගි...?" කියල කට ඉස්සර කළා.
තරුණිය නිහඬයි.
"කුඩයක් තිබ්බට වැඩක් නෑ...නංගි තෙමිලා..."
ආයෙත් ඒ කටහඬ.
"..............."
"වැස්සේ අකුණු සරට නංගිගේ කන් බීරිවෙලාද කොහෙද..?"
තරුණිය කුඩේ දිගාරින්න හැදුව.ඇත දික් කරලා වැස්ස අඩුවෙලාද කියල බැලුවා.
"නංගි යන්න ද? වැස්සේ යන්න එපා..ඔය සුදු කකුල්වල මඩ ගෑවෙයි..."
අපේ දොස්තොන්ට තවත් ඉවසන් ඉන්න බැරි වුණා.   ඇයිදෙයියනේ..තමන්ට හිතක් පහළ වෙච්ච මල වටේට වෙන බඹරු පියාඹනවා කොයි ආදරවන්තයටද බලා ඉන්න පුළුවන්?
දොස්තොන් තරුණිය බේරාගන්න ස්වේච්චාවෙන් ම ඉදිරිපත් වුණා.
'මේ අයිසේ...තමුන්ලටත් ගෙදර අම්මල නංගිලා ඉන්නවා නේද? කාමග්නිය ඇවිස්සුනු පලියට, ෆැන්ටසිවල ඉඳල, සුදු කකුල්, වැස්සට තෙමුණු සායවල් අස්සෙන් ප්‍රදර්ශනවා වෙන කලව දැකල,  අධි භවුතික කාම මිථ්‍යාචාරයේ අදෘශ්‍යමාන සේවනවල ප්‍රතිබිම්බ වෙන්න එපා...තමුන්ලගේ තියෙන අනවරත හැගීම් කුහකත්වයෙන් වහගන්නේ නැතුව, ඔහොම එළිදක්වපු එක ගැන සතුටුයි...එත් මේ නංගි එව්වයේ ගොදුරක් කරගන්න එපා..."
තරුණයෝ දෙතුන් පොළ නන්නත්තාරයි.
මූණෙන් මුණ බලාගත්ත.
වැස්ස ගනන්ගන්නෙත් නැතුව එලියට බැහැල යන්න ගියා.
දොස්තොන් සිය අවධානය මේ දැන් සිවලුන්ගෙන් බේරාගත්, සා පෝතිකාවක් බඳු, තම සුරතලිය වෙත යොමු කළා.
 සුරතලිය නොරිස්සුම් බැල්මක් හෙලුවා.
"නංගි.."
දොස්තොන් ඇයව ආමන්ත්‍රණය කළා.
 තරුණිය මෙලෝ සිහියක් නැතිව ජංගම දුරකතනයේ බොත්තම් ඔබනවා.
"..............මේ...ඔයා කොහෙද දැන් ඉන්නේ....?.....ආ ඇත්තද..? නෑ..නෑ.. මම එන්නම්..මොන...වැස්ස කියල මෙතන ඉන්න බැහැ...ඔල්මාදකාරයෙක් ඉන්නවා මෙතන...මොකක්ද??? ඔයා එන්නම්..?? ඔයාටත් බලන්න ඕනද මූ ව..? ආ හරි හරි..ඉක්මනට එන්න.."

තරුණිය ආපහු හැරිලා බලත්දී, දොස්තොන් වැස්සත් නොතකා යන්න ගිහින්.
 

හෙට



සෙනෙහෙ කොළයේ ප්‍රතිඵලය හෙවත් අනුන්ගේ ආදරයකට මැදි වුනෙමි (2)


අර මගේ මිතුරිය වෙනුවෙන් ඇගේ ප්‍රේම කුරුල්ලාට ලියූ යුගයේ ප්‍රේම කාව්‍යය පිලිබඳ පුවත දැනටමත් දන්නවනේ.

ඉතින් මා විසින් එසේ ලියන ලද, සාහිත්‍යමය පෙම් හසුන කුරුළු පෝතකයට බාර දුන්නු පෙම් කිරිල්ලි, ඉතා ජයග්‍රාහි ලීලාවෙන් පහුවද ඉස්කෝලේ ආවා.

"අනේ මට මාර satis බං....මං දැක්ක එයා ඒක එයාගේ යාලුවන්ටත් පෙන්නනවා. පොර කොර වුණා ලියුම දැකල..."
මටත් ඉතින්හරි සතුටුයි.
මගේ සාහිත්‍යමය ලේඛනයට නිසි ඇගයීම ලැබුන නේ...
"කළින් කිව්වනම් ඔයිට හොඳට ලියල දෙන්න තිබුණ...කොහෙද ඉතින්,...අන්තිම මොහොතෙනේ උස්සන් එන්නේ..."
මමත් කිව්වා.(ඕක ලියපු අමාරුව දන්නේ මම නේ...)
"අනේ මේ ඇති බං... උඹට ජාති ජාතිත් ලස්සන ලියුම් ලැබේවා කියල ඉතා සිතින් ප්‍රාර්ථනා කරනවා ඇරෙන්න මම වෙන මොනවා උඹට දෙන්නද..?"
ප්‍රේමවන්ති මට පිං දෙනවා.
පිං විතරක් නෙමෙයි. කළින් දවසේ ලැබිච්ච සෙනෙහෙ චොකලට් එකෙනුත් වෙනදට වඩා ලොකු කෑල්ලක් හම්බ වුණා..(වෙනදට ලැබෙන්නේ මී කනක් විතර නේ...අද මී හොම්බයි, කන් දෙකයි විතර කෑල්ලක්)
ඔන්න ඔහොමින් දවස ගතවුණා කියල කියමුකෝ..

පහුවදා ඉංග්‍රීසි පන්තියේදී මට, මම අඳුනන පිරිමි ළමයෙක් ලියුමක් ගෙනත් දෙනවා.

මේ ළමයාගේ ඇත්ත නම ගම කෙසේ වෙතත්, අපි ඌට කිව්වේ 'සාලයා' කියලා.
ඔන්න ඉතින් සාලයා මට කියනවා,
" අපේ අයියා, ඌ යාළුවෙලා ඉන්න අක්කට ලියපු ලියුමක, නම ගම වෙනස් කරපු ෆොටෝ කොපියක් මම මගේ කෑල්ලට දුන්නා බං...ඊයේ එකී ඒකට උත්තර එවල තියෙනවා කඩ්ඩෙන් ම...dictionaryයත් පෙරළලා බැලුව බං...මට තේරෙන්නේ නෑ මොනවා ලියන්නද කියල...පොඩි සප්පක් දියන්කෝ...
ආ.. මට කියන්න අමතක වුණා...එකී උඹේ ඉස්කෝලේ..." ( අමතකම වෙන්න ඇති...මම දන්නවනේ මේ මගෝඩිය ගේ  හැටි...මම කෙල්ලට වැරදි කියයි කියල ඕන කමින් ම අමතක කරන්න ඇති..)

සාලයා මට ලියුම දික් කළා.

දවස් දෙකකට කළින් මම ලියපු මහා ප්‍රේම කාව්‍යය.

කොහොමින් නමුත් දෙයියනේ, මම මා විසින් ම ලියන ලද ඒ ලියුමට පිළිතුරු ලිපියකුත් ලිව්වා. අච්චර බර සාහිත්‍යාත්මක වචන දාල ලිවීමේ ප්‍රතිවිපාක මට දැනෙන්න පටන්ගත්තේ, අර පොතේ කොතනකවත් කළින් ලියපු ලියුමට පිළිතුරු ලිපියක් නොතිබුණු හින්දා.

 "කුම්බලාවෝ ඔළු කෑවනම් විඳවාපන් බළලෝ"

ඊට පස්සේ නම්, මට ම උත්තර ලිවීමේ හැකියාවක් නැති ලියුම් කවදාවත් මගේ අතින් ලියවුනේ නැහැ.
ඒ ආදරේ තව හය මාසයක් විතර තිබ්බා.
ඒ හය මාසෙ ම ලිපිය යි, පිළිතුරු ලිපිය යි දෙකම ලිව්වේ මම.
සමහරවිට ලියුම ලියනකොට ම උත්තරෙත් ලියනවා.
එතකොට මට ලෙසයි නේ.....!!!!

*පසුව ලියමි ;- උඹට ජාති ජාතිත් ලස්සන ලියුම් ලැබේවා කියල මගේ යාළුවා ඉතා සිතින් කළා ප්‍රාර්ථනාව නම් ඉටු වෙලා තියනවා නේද එක අතකින් බැලුවහම...?

 

සෙනෙහෙ කොළයක් ලියූවෙමි හෙවත් අනුන්ගේ ආදරයකට මැදි වුනෙමි (1)


එතකොට අපි 10  වසරෙ.
අවුරුදු 15 පහු කළා විතරයි.
වයස ගැන අමුතුවෙන් කියන්න ඕන නෑ නේ.
කර දඬු උස මහත් වෙන වයස. අමුතු හැගීම් පහළ වෙන වයස.
කොටින්ම කිව්වොත්, ගෑනු ළමයින්ට මෙතෙක් කල් පරම හතුරෝ වුනු පිරිමි ළමයින්ව මිතුරු කරගන්නත්, මෙච්චර කල් ගැහැණු ළමයෙක් ඇඟේ ගෑවුනොත් "චීයා." කියල ගෑවුණු තැන හෝදගත්ත පිරිමි ළමයි, ගෑනු ළමයෙක් ගෑවුනොත් සුමානයක් නාන්නේ නැති තරමට (හිස් අහසේ සඳරු අයියගේ උපමාවක්) වෙනස්වෙන කාලේ.
නවකතා ලියන අයගේ වචනවලින් ම කිව්වොත් සමනල් ප්‍රේමේ සුහුඹුල් අවධිය.
මහා ගොඩක් නැතත්, ඒ වෙත්දී පන්තියකට එකෙක්, දෙන්නෙක් ගානේ ආදරවන්තියෝ හිටිය අපේ ඉස්කෝලෙත්.
අපේ පන්තියෙත් හිටිය එකම එක ආදරවන්තියෙක්.
ඒ තමයි අපේ Batch එකෙන් හා හා  පුරා කියල ආදරේට අත් පොත් තැබූ කෙනා.
ඉතින් මුළු පන්තියම ඒ ආදරේ කොටස්කාරයෝ.
ලැබෙන සෙනෙහෙ කොළ පන්තියටම ඇහෙන්න කියවනවා.
සෙනෙහෙ කොලේට උත්තරේ පන්තියම එකතුවෙලා ලියනවා.
ඉඳල හිටලා ලැබෙන සෙනෙහෙ චොකලට් පන්තියම බෙදන් කනවා.

එකම දේ අපි ඒ අදර කතාවේ කුරුල්ලව ඇහැට දැකල තිබුනේ නැති එක විතරයි.
         
ඔන්න දවසක් දා මේ ආදරවන්ති මගේ ඉස්සරහට ප්‍රාදූර්භූත වුණා, එයට අලුතින් ම ලැබුණු සෙනෙහෙ කොළයත් අරගෙන.
"අනේ බං...බලහන්.....මට අරය ලියුමක් දුන්න නේ.."
"ඉතින්  හැමදාම දෙනවනේ..මොකෝ අද විතරක්ය ඔහොම එකක් ලැබුනේ...?"
"අනේ බං...මූ මේ පාර මේක ලියල තියෙන්නේ ඉංග්‍රීසියෙන් නේ...."
"ඉතින් උඹ ඉංග්‍රීසි බැරි එකෙක් ය..."
මමත් ඇහුවා.
"මට මූ කියල තියෙන එව්වා තේරෙනවා බං.......එත් මට තේරෙන්නේ නෑ කොහොම මේකට උත්තර ලියන්නද කියල....උඹ ඉතින් lit කරනවනේ....අනේ මේකට උත්තරයක් ලියල දියන්කෝ..."
ප්‍රේමවන්ති මගේ අතට ලියමන දික් කළා.
"අනේ රජෝ..ඉස්කෝලේ ඉවර වෙන්න කලින් ලියල දෙන්ඩ ඈ.."
    
මමත් ඉතින් ලියමන දිගහැරලා බැලුව.
නිල් පාට තනි රූල් කොලේ, කළු පාට ජෙල් පෑනකින් ලියල තිබුණු ලියුමේ වැරදි ගොඩයි. සුදු හුණු උළල වැරදි මකපු තැන් වැහෙන්න, රෝස මල්, හදවත්, තරු අලවලා.

මූ මේ තනියම ලියපු ලියුමක් නොවන වග මට තේරුණා.  

එක කොල්ලෙක්ගේ අදහස් කොහොමද දෙයියනේ මෙච්චරට අච්චාරු වුණේ?? ලියුමේ මුලදී, කන්දක් උඩ   පැලක් අටවන් ඉන්න යෝජනා කරන එකා, ලියුමේ මැදදි කියනවා නිම්නයක හදපු මන්දිරේක මට ඔයත් එක්ක ඉන්න ඕන කියලා. ලියුම ඉවර කරන්න කලින් කියනවා, "අපි  නයගරා ඇල්ල වගේ දිය ඇල්ලක් ළඟ, පුංචි කූඩුවක් හදමු" කියල...
මේ ලියුම ත්, අපි වෙනදට ලියන ලියුම වගේම (අපි සියල්ලෝ හවුලේ ලියන ලියුමේ, මුල- මැද- අග අවස්ථා සම්බන්ධය මීට වඩා සාර්ථකයි.) හවුල් ලියමනක් කියල මගේ ටිකිරි මොළේට වැටහුනා.
 ලියුම දෙතුන් පාරක් කියෙව්වා.
දැන් ලියපල්ලකෝ උත්තර. මගේ ඔලුවට ආපු අදහස් මම කුරුටු ගෑවා.
හරියන්නේ නෑ..හරියන්නේ නෑ...
ලජ්ජා නැත්ද  second වෙන්න. අනික කරන lit ළමයෙක් ලිව්වම මීට වඩා සාහිත්‍යාත්මක වෙන්න එපාය.
ගියා පුස්තකාලෙට.
පොත් රාක්ක අතරින්, ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍ය රාක්කෙ ළඟට ගියා.
පොත් අතරින් ජෝර්ජ් එලියට් ගේ 'The Mill On The Floss ' තෝර ගත්තා.
දෙන්නම් දැන්.
'The Mill On The Floss ' කියවල තියෙන අය දන්නව ඇතිනේ ඒකෙ ප්‍රධාන චරිත දෙකක් වන මැගී සහ පිලිප් ගැන. මැගී සහ පිලිප් අතරේ හුවමාරුවෙන ලියුමක් මං තෝරගත්ත.
කාලයට තාලයට ගැලපෙන්න, වචන සහ සිද්ධි වෙනස් කළා.
නිදසුනක් විදිහට :- ගිම්හානයේ කොළ හැලුණු ගස් යටින් ඇවිදන් එන, කළු කෙස් ඇති මැගී....මගේ සම්භාව්‍ය ලේඛනයේ, ඇහැළ මල් පිරුණු ගහක් යටින් ඇවිදන් එන "x " (කුරුළු පෝතකයාගේ නම)
පැය භාගය යි. ලියුම ලියල ඉවරයි.
ගිහින් දුන්නා ලියුම අයිතිකාරයට.
"අම්මේ....උඹ දෙයියෙක් බං.....මට මේක දෙනකන් ඉවසිල්ලක් නෑ.."
කෙලි පැටික්කිගේ මූණු පොඩ්ඩ දිලිහෙනවා. කෙලි පැටික්කි විතරක් නෙමෙයි, මුළු පන්තියම ලියුම කියෙව්වේ, හරියට ශේක්ෂ්පියර් ලියාපු, යුගයේ ප්‍රේම කාව්‍යය කියවනවා වගේ.
ඔන්න ඉතින් ඉස්කෝලේ ඇරුණා.
ඇහින් නොදැක්කත්, කෙල්ල මොනර කිරිල්ලි වගේ ආඩම්බරෙන් ගිහින් ලියුම දුන්නු හැටි මට මවාගන්න පුළුවන්.
  
මගේ කුළුඳුල් ප්‍රේම සාහිත්‍යයේ ප්‍රතිඵලය මීළඟ Blog සටහනින්.


Wednesday, November 23, 2011

දොස්තොන්


දොස්තොන් කියන්නේ හරි අපූරු චරිතයක්.
දොස්තොන් ඉගෙන ගත්තේ මොන ඉස්කෝලේද? මොනවද? ඔය මොනවත් මම නම් දන්නේ නැහැ. හැබැයි, දොස්තොන්ට තිබුණා හරි අපූරු හැකියාවක්. ඒ ඕනෑම කෙනෙක්ගේ මුහුණ බැලූ පමණින්, ඒ මනුස්සයට තියෙන්නේ අහවල් විදියේ මානසික රෝගයක් කියල කියන්න තිබුණු හැකියාව. ඉස්පැසලිස් මහත්තුරු නළලවල් රැළි කොරන්, ඔලු කහ කහ කල්පනා කරලත් හොයාගන්න බැරි අරුම පුදුම මානසික
රෝග විනිශ්චය කරලා බෙහෙත් නියම කරන්න අපේ මේ දොස්තොන්ට යයි වැඩිම වුනොත් එක සුමානයක්.
දොස්තොන් එච්චරට හපනා.
වැස්සකටවත් මැඩිකල් කොලීජියක් පැත්තකට නොගිහින් එහෙම හපන්කමක් කරන එක ඊටත් වඩා ලොකු හපන්කමක්.
දොස්තොන්, එයා ඇසුරු කරන අපි කොයි කවුරු අතරෙත් ජනප්‍රිය චරිතයක් වුණා.
ජන අප්‍රිය කියල කියමුකෝ වැඩි හොඳට..ඇයි දෙයියනේ, මනුස්සයෙක් ළඟට ඇවිල්ල, ඔයාට තියෙන්නේ මේ මේ මානසික ලෙඩේ කියල කියනකොට කොයි මනුස්සයටද කේන්ති යන්නේ නැත්තේ..?
දොස්තොන් කලේ ලොකු තැනක පොඩි රස්සාවක්. හැබැයි දොස්තොන්ට පුළුවන්කම තිබ්බා ලොකු තැන ඉන්න ලොකුම කෙනාගෙත්, ලොකු ම තැනට අභියෝග කරන්න. රස්සාවල් අරන් දෙන්න. අකමැති අයව දොට්ට දාන්න.
දොස්තොන් හිතන් හිටියේ එහෙමයි.
දොස්තොන්ව ආශ්‍රය කරන්න පටන්ගන්න අයට මිනිහව පේන්න ගන්නේ, ඇරිස්ටෝටල්, සොක්‍රටීස්, ඩාවින්, පැව්ලොව් ඔක්කොම එකට කලවම් කරලා ගත්තු සියවසේ මිනිසා වගේ. ඒ දොස්තොන්ව ආශ්‍රය කරන්නන්ගෙයි, දොස්තොන්ගෙයි අතරේ සම්බන්දය ඉතාමත් නිරවුල්ව ගලාගෙන යන අවධිය.

දෙවෙනි යුගය වෙනකොට තත්වේ ටිකක් වෙනස්. මිනිහ කියවන දර්ශන දිහා කට අරන් අහන ඉන්න පෙළඹුණු රසික ප්‍රජාවට ප්‍රශ්න මතු වෙනවා. ප්‍රශ්න නගනවා. ඒ අයව නිහඬ කරන්නත් වචන දොස්තොන් ළඟ තියෙනවා.
 
"..සහෝදරයා, අමතක කරන්න එපා, සොභාදහම් ශිෂ්ටාචාරය ඇති කරත්දී කාමය කියන එකත් එකට ඇතුලත් කලා, හැබැයි ඒක විවාහය වගේ සීමා දාගෙන අමුතුවෙන් මවාපු එකක් බවට පත්කළේ මිනිහා කියන නාස්තිකවාදී, අධම, ගුජුප්සජනක, අධි භවුතික ප්‍රාණියා. ඒ හින්දයි මම කියන්නේ ඩාවිනුත් වරද්දගත්ත, පැව්ලොව් ත් වරද්දගත්තා, අපේ අම්මල තාත්තලත් වරද්දගත්තා..හෝමෝ සේපියන් සේපියන් හැමදාම කලේ වරද්දගත්තු එක..හැබැයි උණ්ඩුක පුච්චයේ ඉඳන් ගලාගෙන එන විඳීමට දනිස් පොල්කටු දෙකයි, පාකින්සන්සුයි පාරබහුමික ජීවියාගේ සීමාවේ ඉඳන් හිස්ටීරියාවට අත වනන ඇමීබා අතිසාරයෙනුයි සයිකෝ දක්වා දුරදිග යන, ස්නායු පද්දතියට ඉන්සියුලින් විදලා
ස්පාර්ක් ප්ලග්ස් හරහා ගලායන ප්‍රේමයේ චිකිත්සීය ප්‍රතිකාර්මික බුලීමියාව මර්දනය කරන්න, තද්දිත සහ සන්දිවලට
ඉඩදීලා,
ආදම් සහ සෙලෙස්තිනගේ නිකැළැල් ප්‍රේමයට ගුජුප්සාජනක ලාවුළු වත් ඉයුෆොබියා වත් ඉක්සොරවත්, බාර්සිකා රපා වත් ශොක් ඇබ්සෝබර් වත් මොනලිසාව ඇන්දේ නැහැ. ඒ නිසා රැවටෙන්න එපා, මනෝ විද්‍යාවට අනුව විවාහය කියන්නෙත් ෆොබියාවක්."

අහගෙන ඉන්න මනුස්සය ඔල්මොරොන්දන්. කට උත්තරත් නැහැ. උත්තර දෙන්න ඉතින් ඔය කිව් වචනවල තේරුම් දැනගෙන ඉන්න එපාය. ඉතින් දොස්තොන් කියන කතාව අහගෙන නිහඬ වෙනවා. නිහඬ වෙන්න සිද්ද වෙනවා.
තුන්වෙනි යුගයේදී දොස්තොන්ගේ කතා අහල අහල මිනිහට තේරුම් යනවා, ඇල්බට් අයින්ස්ටයින් එක්ක ජෝන් කීට්ස් ගේ කවියක් ගැන කතා කරන එක හරි, පියදාස සිරිසේනගෙන් පයිතගරස් ප්‍රමේය පිලිබඳ විග්‍රහයක් බලාපොරොත්තු වෙන එක හරි, සරලවම ඉබ්බෙක්ගෙන් පිහාටුයි, කපුටෙක්ගෙන් ඉබි කටුවකුයි බලාපොරොත්තු වෙන එක, දොස්තොන්ගෙන් අහන ප්‍රශ්නෙකට ගැලපෙන උත්තරයක් බලාපොරොත්තු වෙනවට වැඩ සාදාරණයි කියල. එත් ඉතින් හිත රිද්දන්න බැරිකමට කරබගෙන අහන් ඉන්නවා. 
හතරවෙනි යුගයත් එළඹෙනවා. දොස්තොන් තවමත් කතා කරනවා. අහන් ඉන්න මනුස්සයට එපා වෙලා. බැරි ම තැන දොස්තොන්ව මගහරින්න පටන්ගන්නවා.
දොස්තොන් ඒ මනුස්සය රැට කාලා  නිදියනවද, නැත්ද වගේ සරල ප්‍රශ්නවල සිට සංකීර්ණ ප්‍රශ්න දක්වාත්, (වැසිකිලියට ගිහින් වතුර පාවිච්චි කරනවද, කඩදාසි පාවිච්චි කරනවද වගේ අතිශය පුද්ගලික ගැටලුවලටත්,) සියල්ලට ම මැදිහත්ව උපදෙස් දෙන්න පටන්ගන්නවා.

ඉවසල ඉවසල බැරිම තැන අන්තිමට ආශ්‍රය අතහරින්න හිතවතාට සිද්දවෙනවා.

පස්වෙනි යුගයේදී දැක්කත් මගහැරලා යන, දුරකථන පිළිතුරු නොදෙන, හිතවතා පිළිබඳව අතිශය කලකිරීමට පත්වෙන දොස්තොන්, හිතවතාට විරුද්ධව අක්‍රීය සටනකට පිවිසෙනවා.

ඒ තමන්ට අලුතින් ම එකතුවුණු ශ්‍රාවකයා එක්ක.

" දැන් බලන්න සහෝදරයා, මේ ඉන්න තුප්පහි, මන්දබුද්දික, අල්ප හිතවාදී, කාලකන්නින්ට බැහැ කොවුර්ව තේරුම්ගන්න...බලන්න සහෝදරයා..මේ හිස්ටරික බුද්ධිමතුන්ගෙන් නියම පල නොලබාම ඔවුන්ව අමතක කරලා දානෙක කොයිතරම් නම් වැරදිද???? ඔන්න අමං එකෙක්ගේ සංගෘහිත හර්දය වස්තුව ආමන්ත්‍රණය කරගෙන ආව...අගේට එකේ ඵල නෙලාගෙන, අවසානේ උච්චතම තැනින් සංප්‍රමෝදයට  පත් වීගෙන එනකොටම, කවුද කාලකන්නියෙක් දාපි උදැල්ලක්...හැබැයි ඒ යකා යන්න ගිය එකත් හොඳයි...මොකද අන්තිමට පොර මගෙන් කොපි කරලා හිසටීරියව හදාගන්නවා...."

ආයෙත් අර පෙර කී චක්කරේ පටන් ගන්නවා.

දොස්තොන්ව  ඔබත් දන්නවා ඇති. ඔබත් දොස්තොන්ව ඇසුරු කරලා ඇති. සමහරවිට ඔබ දොස්තොන් වෙන්නත් පුළුවන්.

මේ දොස්තොන්ව හඳුන්වාදීමක් පමණයි. දොස්තොන්ගේ රස කතා කිහිපයක් ම තියෙනවා. ඉඩ ලැබෙන වෙලාවට ලියන්නම්.

Monday, November 21, 2011

වර්ණ


ලෝකය වර්ණවත්.
ලෝකය වර්ණවත් කරන්නේ, ලෝකය පුරා තියෙන සමගාමී වර්ණ නෙමෙයි. විසංගත වර්ණයි.
එදා සිකුරාදා දවසක්. හයිලෙවල් පාර හදන නිසා, නුගේගොඩ ඉඳන් මහරගමට යනකම් වාහන තදබදය. වෙනද විනාඩි පහළොවෙන් යන ගමනට, පය දෙක තුනක් ගත කරන්න බැරි නිසා, හයිලෙව පාර මග හැරලා යන, 119 ඇඹුල්දෙනිය බස් එකකට මම නැග්ගා.
බස් එක පිටත් වුණා.
ටික දුරක් යත්දී, රෝස පාට ගවුමක් ඇඳගත්තු, අවුරුදු අටක, නමයක විතර හුරතලියක්, එයාගේ අම්මත් එක්ක බස් එකට ගොඩ වැදුණා. මේ පුංචි දුව, පහ වසර ශිෂ්‍යත්ව උපකාරක පන්තියකට යන ගමනක් කියල, එයාගේ අම්මගේ අතේ තිබුණු පොත්පත්වලින් පෙනුනා. කා එක්කත් හුරතලයට හිනාවුණු මේ දුවත්, දුවගේ අතින්
අල්ලන් හිටපු අම්මත්, මම ඉඳන් හිටි අසුනට ඉස්සරහ අසුනේ වාඩි වුණා.
දැන් බස් එක ඉදිරියට ඇදෙනවා.
තවත් නැවතුම් කිහිපයකට පස්සේ, තවත් අම්මා කෙනෙකුත්, දුවෙකුත් බස් එකට නැග්ගා. මේ දුවට වයස අවුරුදු දෙකක් ඇති.
දිරා ගිය, කිලිටි, දුර්වර්ණ ඇඳුමකින් මේ පුංචි දෝනිව සරසල තිබුණා.
ඒ තරුණ අම්මා ඇඳගෙන හිටියේ තමන්ටම කියල මහපු, එහෙමත් නැත්නම් තමුන්ම තෝරගත්තු ඇඳුමක් නෙමෙයි කියල බලන එක බැල්මෙන්ම පෙනුණා.  
"ඔය ඉඳගෙන ඉන්න කෙනෙක් නැගිටලා මේ ළමයව වැදගෙන ඉන්න අම්මට ඉඩක් දෙන්න.." කොන්දොස්තර මහත්තය, සෙනග පිරුණු බස් එකේ ඉඳගන්න ඉඩක් ඒ අම්මට හදල දුන්න.
මට අසුන් දෙකක් ඉස්සරහින්, එහෙමත් නැත්නම්, අර රෝස පාට ගවුම ඇඳන් හිටපු දුවට එක ආසනයක් ඉස්සරහින්, ඒ  අම්මා වාඩි වුණා.
ශිෂ්‍යත්ව පන්තියට යන්න ආපු දුව, තමන්ට ඉස්සරහ ඉඳගෙන, අම්මගේ උරහිසට උඩින් එබිලා තමන් දිහාට හුරතල් හිනා පාන නංගි බබාත් එක්ක හිනා වුණා.
බොහොම ඉක්මනට මිතුරු වුණු මේ දෙන්නා, බස් එකේ යන ගමන් සෙල්ලමකුත් කරන්න පටන් ගත්තා.
පුංචි දුව නංගි බබා දිහා බලත්දී, නංගි බබා තමන්ගේ අම්මගේ තුරුලේ හැංගෙනවා. අහක බලත්දී අයෙමත් අම්මගේ උරහිසට උඩින් එබිලා හිනා වෙනවා. පුංචි දුවත් හිනා වෙනවා.
දෙන්නාගේ හුරතලේ දිහා මුළු බස් එකේම සෙනඟ හිනා වෙවී බලන් ඉන්නවා.
හැබැයි, පුංචි දූ ගේ අම්මා, මේ හුරතලේට ඒ තරමටම කැමති නැති බව බැලු බැල්මට ම පෙනුණා. එයා වරින්වර, පුංචි දුවගේ අතට තට්ටු කරමින්, පුංචි දුවට ඔරවමින් මේ සෙල්ලම වළක්වන්න හැදුවා.
අම්මාගේ අතේ තිබුණු බස් වියදමෙන් රුපියල් දෙකක් දාගත්තු නංගි බබා, පුංචි දුවට ඒක දුන්නා. පුංචි දුවත් ගත්තා. ආපහු නංගි බබාට දුන්නා. දැන් අලුත් සෙල්ලමක්.
පුංචි දුවගේ අම්මගේ ඉවසීමේ සීමාව ඉක්මවා ගියා. පුංචි දුවට පාරක් ගැහුවා. අතේ තිබුණු රුපියල් දෙක උදුරගෙන, බොහොම සර පරුෂ විදියට නංගි බබාගේ අතට තද කළා.
"ලජ්ජා නැත්ද?  අප්පිරිය නැත්ද...? බලනවා ඒ ළමයාගේ හැටි නිකන් වඳුරු පැටියෙක් වගේ... එක්කෝ අම්ම  දැනගන්න ඕන ළමයව පාරේ එක්කන් යන විදිහ...මෙයාටත් ගෙදරදී  අයියත් එක්ක රණ්ඩු නොවී සෙල්ලම් කරන්න බැහැ. එකට මොකද පාරට බැස්සම අහුවෙන උන් එක්ක නටන්න පුළුවන්...."
කසු කුසුවෙන් පුංචි දුවට සැර කළා.
පුංචි දුව ඇස්වල කඳුළු පුරවාගෙන බිම බලා ගත්තා.          
     වත්තේගෙදර හන්දියට ඇවිල්ල බස් එකෙන් බහිනකම්ම ඔලුව ඉස්සුවේ නැහැ .
මෙතෙක් වෙලා තමන් එක්ක සෙල්ලම් කළ අක්කා තමන් දිහා බලාවි කියල නංගි බබා අම්මගේ උරහිසට උඩින් එබිලා බලාගෙන හිටියා. 
වත්තේගෙදර හන්දියේදී, පුංචි දුවයි, අම්මයි බස් එකෙන් බැස්සා.
පාර දිගේ ඇවිදන් යන ගමන් පුංචි දුව අම්මට හොරෙන් ආපහු හැරිලා, නංගි බබාට අත වැනුවා.
"ටටා..."
නංගි බබා හයියෙන් කෑ ගැහුවා. ඒ සද්දෙට හැරිලා බලපු පුංචි දුවගේ අම්ම, නංගි බබාටත් රවල, පුංචි දුවගේ අතින් තද කරලා ඇදගෙන යන්න පටන්ගත්ත.
පුංචි දුවගේ කරේ එල්ලලා තිබුණු පොත් බෑග් එකේ උන්නු "සින්ඩරෙල්ලා" හිනා වෙමින් නංගි බබා දිහා බලන් හිටියා.
              
             නංගි  බබා එයාටත් අත වැනුවා.

Monday, November 14, 2011

ඉටි පන්දම්

 ඉටිවලින් හදන පන්දම්, ඉටි පන්දම්.
 කළුවර මකන්න දල්වන පන්දම් ඉටි පන්දම්. පල්ලියේ අල්තාරේ ළඟ පත්තු කරන පන්දම් ඉටිපන්දම්. වෙසක් පහන් එළිය කරන පන්දම් ඉටිපන්දම්. නත්තල සරසන පන්දම් ඉටිපන්දම්.
උපන් දිනය දා දල්වන පන්දම් ඉටිපන්දම්. මිය ගිය දා ට තනි රකින පන්දම් ඉටිපන්දම්. මියගිය අය  සිහිකරලා දල්වන පන්දම් ඉටිපන්දම්.
ඉටිපන්දම් විවිධයි. එත් එකම යි. විවිධ පාට, විවිධ හැඩ, විවිධ සුවඳ.
   හැබැයි......
   මේ ඔක්කොම ඉටිපන්දම්.
ඉටිපන්දම් හදන්නේ ඉටිවලින්. ඉටි උණු කරලා, අච්චුවල වත්කරලා, ඝන වෙන්න කලින් ඒ මැද්දට හණ නූලක් තැන්පත් කරලා, ඉටිපන්දම් හදන එක අපේ රටේ ගෘහ ආශ්‍රිත කර්මාන්තයක්.
       එළිය දෙන්න හදන ඉටි පන්දම්, පත්තු නොකර කළ එළියට තියාගන්න පුළුවන් වෙන්න විසිතුරු කිරීමත් කලාවක්.
අපේ ජිවිතවලත් ඉටිපන්දම් තියෙනවා,ඉටිවලින් හදන ඉටිපන්දම් වගේ ම ලඟින් ඉන්න. ඉටිවලින් හදන ඉටිපන්දම් අපි හොයන්නේ අවශ්‍යතාවයක් ආවම විතරයි නේ.එතකන් තියෙනවද නැත්ද කියලවත් නිනව්වක් අපිට නැහැ. මේ ඉටිපන්දමුත් එහෙමයි. 
 මේ ඉටිපන්දම් දවාලෙත් දැල්වෙනවා. හැබැයි අපිට ඒ දැල්ල පෙන්නේ කළුවර වැටුනම විතරයි.
 උණුසුම දැනෙන්නේ සීතල දැනෙනකොට විතරයි.
ජීවිතේ කවදාහරි කොහේදී හරි මේ ඉටිපන්දම්වල එළිය අපිට පෙනෙන්න ගන්නවා. උණුසුම දැනෙන්න ගන්නවා.
දරාගන්න බැරි දුකක්, හිතේ හිරකරන් ඉන්න වෙලාවක, කඳුළු බින්දුවක් වෙලා ඒ දුක බෙදාගන්නත්, උණුහුමක් වෙලා ඒ කඳුළු වියලන්නත් ඒ ඉටිපන්දම් අපි ළඟ.
කළුවරේ අතරමංවෙත්දී, පාර පෙන්නන්න අපි ළඟ.
ජීවිතෙන් වැඩි කාලයක් අපි ගෙවන්නේ මේ ඉටිපන්දම් එක්ක.
එත්, අපි ඒ ඉටිපන්දම්වල ආලෝකය ඇත්තටම දකින්නේ, අපේ ජීවිතවලට හැබෑ කළුවරක් ආවහම.ඒ කළුවර නැතිවෙලා, අමතකවෙලා ගියහමත් ඒ ඉටිපන්දම් අපි ළඟ ඉන්නවා. හැබැයි අපිට ඒ ඉටිපන්දම් අපි ළඟ ඉන්නවා කියන එක අමතකයි.
ඒ ඉටිපන්දමුත් සමහර වෙලාවට අපෙන් ආලෝකය ඉල්ලනවා. නිවෙන්න නොදී ආරක්ෂා කරන්න කියලා ඉල්ලනවා.
ඒ වෙලාවට, අපි අහක බැලුවොත්, සමහර ඉටිපන්දම් නිවිලා යන්න පුළුවන්. අපිට අඩුවක් දැනෙන එකක් නැහැ. ආයෙත් කළුවරක් එනකම්.
ඉටිපන්දම් නිවිලා ගියහම අඬල වැඩක් නැහැ.අඬන්න එපා කියන්නත් බැහැ. ඉටිපන්දම් වෙනුවෙන් අඬන කඳුළු අපතේ ගියා කියලා කියන්නත් බැහැ. ඒ කඳුළු ලැබිය යුතු තරම් ඉටිපන්දම් අපේ ජීවිතවලට වටිනාකම් එකතු කරලා තියෙනවා.
සමහර ඉටිපන්දම් ආයෙම පත්තු කරන්න බැහැ. එත් උත්සහ කරලා බැලීම වටිනවා.
 
ජීවිතේ අතරමගදී පොඩ්ඩක් හැරිලා බලන්න. ආපු පාර දෙපැත්තේම ඉටි පැල්ලම් රටා ඇඳිලා ඇති. ඒ අපිට දැනුනු, නොදැනුනු හැම මොහොතකම ඉටිපන්දම් අපිත් එක්ක, අපේ ලඟින්ම ගමන් කළ නිසා.
ඉටිපන්දම් අපිව කවදාවත් තනි කලේ නැති නිසා.
ඉටිවලින් හදන ඉටිපන්දම් වගේම මේ ඉටිපන්දමුත් දල්වෙලා අවසාන වෙන දවසක් එනවා. එදාට අපි අඬන්නේ අවසානය වෙනකම් ඒ දැල්වුණු ඉටිපන්දම් අපේ ජීවිතවලට ලබා දුන්නු හැමදෙයකට ම  ණය ගෙවල ඉවර කරන්න බැරි නිසා. ඒ දැල්විල අවසාන ඉටිපන්දම් ආයෙමත් දැල්වෙන්නේ නැති නිසා. ඒ ඉටිපන්දම් ජීවිතේ ඉදිරියටත් ඕන වුනත් නැවත ලබාගන්න බැරි බව දන්න නිසා.
ඉටිපන්දමක් වෙනුවෙන් වැටෙන කඳුලක් අතගාල බලන්න. උණු ඉටි වගේ අතට දැනේවි. ඒ..... අපිත් අපේ ජීවිතේදී බොහෝ පිරිසකට ඉටිපන්දමක්වෙලා නිසා. කඳුළුවලට අයිතිය ලැබෙන, ඒ නිවුණු ඉටිපන්දමට විතරක් නෙමෙයි, දන්න, නොදන්නා හැම ඉටිපන්දමකට ම. දැවුණු, නොදැවුණු හැම ඉටිපන්දමක් වෙනුවෙන් ම.
ඉටිපන්දම් පෙරලිලා, ගිනි ඇවිලෙන අවස්ථාවල් නැතුව නෙමෙයි. ගින්න නිවන්න උත්සහ කරනවා වගේ, හිතත් නිවාගන්න උත්සහ කරන්න. පුංචි වැරැද්දකට වඩා ගොඩාක් ලොකු එළියක් ඒ ඉටිපන්දම අපිට දීල ඇති.
ඉටිපන්දම් ගැන ලියන්න හිතුනේ, ඒ වගේ ඉටිපන්දමක්, ලඟින්ම ඉඳන් දැල්වෙන බව දැනුණු නිසා. මෙච්චරකල් ලඟින් හිටියත්, මට ඒ එළිය පෙනුනේ, කළුවරක් ආවහම විතරයි.

Thursday, November 10, 2011

රතු පල්ලිය

 කොළඹ කොටුවේ පිහිටා ඇති "රතු පල්ලියේ" ඉහළ කොටස.

චිත්‍ර පන්තියේ දී..........

මම සාමාන්‍ය පෙලට චිත්‍ර විෂය හැදෑරුවා. අපේ ඉස්කෝලෙන් විෂයට අදාලව හොඳ සටහනක් ලැබුනත්, ප්‍රායෝගික ක්‍රියාකාරකම් පිළිබඳව ඒ හැටි දැනුමක් ලැබුනේ නැහැ.  ඉතින් මම චිත්‍ර පන්තියකට ගියා.
අපේ ගෙවල් ළඟමයි තිබුනේ.
සිකුරාදා හවස පහේ ඉඳන් හත වෙනකම් තිබුණු චිත්‍ර පන්තිය අට ඒ තරමටම අල්ලලා ගියේ නැහැ.
එකට හේතු ගොඩාක් තිබුන.

මට පුරුදුවෙලා තිබුනේ නිදහසේ අඳින්න මිසක්, කියන දේ අඳින්න නෙමෙයි.

පන්තිය පොඩියි. ඇත පය දිගෑරල, බිම වැතිරිලා චිත්‍ර ඇඳල පුරුදු මට, ඒ පොඩි මේස-පුටු හරි ගියේ නැහැ.

මට චිත්‍ර පන්තියේ යාළුවො හිටියේ නැහැ.
       
                 මේ ඔක්කොටම වඩා.............
                   
                                                        චිත්‍ර පන්තියට එහා පැත්තේ තිබුණේ, නැටුම් පන්තියක්.

වන්නම්, කවි අහන් ඉන්න ආසාවේ බැහැ.
          
බිත්තියෙන් එහා පැත්තේ ළමයි, අත පය දිගෑරල නටනවා. බෙර සද්දේ ඇහෙනවා. වන්නම් කියනවා. කවි සින්දු ගායනා ඇහෙනවා.

පන්තියේ පුංචි පුටුවක හිරවෙලා ඉන්න මම බෙර සද්දෙට නැටවෙනවා.

මේ වැඩේ හරියන්නේ නැහැ.

ඉවසල ඉවසල බැරිම තැන, වතුර ටිකක් බීල එන්නද අහල එළියට ආව. නැටුම් පන්තියේ වැහුණු දොරට හේත්තු වෙලා, ඇස් දෙක පියාගෙන වන්නම් ඇහුව.
ඊට පස්සේ කවදාවත් මම පහට පන්තියට ගියේ නැහැ.
පුළුවන් තරම් වෙලා නැටුම් පන්තිය ළඟ ඉඳල, හය යි තිහට කිට්ටු කරලා,චිත්‍ර පන්තිය ට යනවා.මාස තුන හතරක් මේ විදිහට ගත වුණා.

සාමාන්‍ය පෙලට මුහුණ දුන්නා. ප්‍රතිපලත් ආවා.
චිත්‍ර විෂයට B .
පිළිවෙලට පන්ති ගියානම් මට A ගන්නා තිබුණා. මට අමාරු වුනේ ප්‍රයෝගික කොටසේ බලා ඇඳීම.
එත්,
නැටුම් පන්තිය ඉස්සරහට වෙලා, ඇස දෙක පියාගෙන, බෙර සද්දෙත්, වන්නම් හඬත්, විඳපු විඳීම පිළිබඳව බිඳක්වත් පසුතැවෙන්නේ නැහැ.
මොකද....
අදටත් කොහේ හරි වන්නමක්, බෙර පදයක් ඇහෙත්දී, ඒ මොකක්ද කියල අඳුනගන්න මට පුළුවන්.
සමහර කවි මට අදටත් පාඩම්.

(ඔය උඩින් ම තියෙන්නේ මම ඇඳපු පළවෙනි දිය සායම් චිත්‍රය. 5 වසරේ දී ඇන්දේ. මේ කතාවට ඔය පින්තූරෙත් එක්ක වැඩි සම්බන්දයක් නැහැ. එත් මතක තියාගන්න හොඳයි.)

අත්තම්මලා


Friday, November 4, 2011

අයියා (02)

 
අද ශ්‍රී ලංකා ජනමාධ්‍ය විද්‍යාලයේ 2011 කණ්ඩායම විසිර ගිය දවස. අද දවස ගැන, තව දවස් දෙක තුනකින් ලියන්නම්. එත්.......අද, මේ දැන්ම ම ලියන්න ඕන දෙයක් තියෙනවා. ඒ අයියා ගැන. ශ්‍රී ලංකා ජනමාධ්‍ය විද්‍යාලයේදී මට හමුවුණු වටිනාම පුද්ගලයා ගැන. ජීවිතේ මට හමුවුණු, මගේ ම  අයියා ගැන. මීට කලිනුත් මම මෙයා ගැන කියල තියෙනවා යාන්තමට වගේ( අයියා 01 බ්ලොග් සටහනින් ).
හුඟාක් වෙලාවට, ගැහැණු ළමයෙකුගේ ජීවිතේට සහෝදරයෙක් ලැබෙන්නේ, ඒ ගැහැණු ළමයගෙවත්, සහෝදරයගෙවත්  තෝරාගැනීම මත නෙමෙයි. සමහර ගැහැණු ළමයි සහෝදරයෙක් ලබන්න පෙරුම් පිරුවත් ලැබෙන්නේ නැහැ.
                        ඒ අතින් මම වාසනාවන්තයි. ඒ වගේම අවාසනාවන්තයි.
          මට මගේම කියල සහෝදරයෙක් නැහැ. මගේම වගේ හිටපු කෙනා යුද්ධෙ ඇවිත් අරන් ගියා. ඒ 2006 දී.
   එදා ඉඳන් මේ කටින් අයියා  කියල කියන්න ඇති  අනන්ත අප්‍රමාණ ගණනකට. සමහර අයියල කට පුරා නංගි කියා කිය ලං වුනේ සහෝදරකමට නම් නෙමෙයි. තවත් සමහරු මූනිච්චාවට.

           මට මගේ ම අයියා හමුවුණේ 2011 දී. ඉපදිලා අවුරුදු දහ නමයකට ත් පස්සේ. ඒ ජනමාධ්‍ය විද්‍යාලයේදී.

තමන්ගේ ම නොවන ගැහැණු ළමයෙකුට, කිසිම ලාභ ප්‍රයෝජනයක්  බලාපොරොත්තු නොවී අයියා කෙනෙක් වෙන පිරිමි ළමයෙක්  ඉන්නවද? සහෝදරකම, විශේෂයෙන් ම වැඩිමහල් සහෝදරකම කියන්නේ වගකීමක්. කට වචනෙට හරි ඒ වගකීම දරල, කිසිම ලාභයක්, ප්‍රයෝජනයක් බලාපොරොත්තු නොවන කෙනෙක්....???
       
ජීවිතේටම එකම ඒක වතාවක් විතරක් ලැබෙන කෙනෙක්.
                                       මේ බ්ලොග් සටහන එහෙම කෙනෙක් ගැනයි.
                      
                           මගේ "ම" අයියා ගැන.

ඇයි මෙච්චර ළමයි හිටපු තැනක, ඔය  ම මට මගේ අයියා වුණේ? ඒක මම දන්නේ නැහැ. ඔය සමහරවිට හිතාවි ඒ මගේ නැතිවුණු අයියා යි ඔයාගෙයි අතරේ ඇති යම් කිසි සමානකමක් නිසා කියල. නැහැ. පෙනුමෙන් වගේම ගති ගුණ අතිනුත් ඔය දෙන්න සහමුලින් ම වෙනස්. එහෙනම්............
                           මොකක් හෝ හේතුවකට, මට ඔයාව පෙනුනේ අනිත් අයට වඩා වෙනස්ව. මුල ඉඳන් ම.
ආරම්භයක් හෝ අවසානයක් කියන්න බැරි සහෝදරකමකට , මගේ පැත්තෙන් මට දෙන්න හේතුවක් නැහැ. ඔයාගේ පැත්තෙන් සමහරවිට හේතු ඇති..මම දන්නේ නැහැ. නමුත්, ඔයාගේ ඒ  "අයියා"කමට වෙන කිසිම යටි අරමුණක් නොතිබුණු බව, ඔයා ඔයා ගැන තියන විස්වාසෙටත් වඩා ලොකු විස්වාසෙකින් මට කියන්න පුළුවන්. ඒ ඔයා මගේ අයියා නිසා.
                            
  අවුරුද්දක් තිස්සේ ඔයාගෙයි මගෙයි මතක ගැන මම ලියන්න  යන්නේ නැහැ. ඒ දේවල් මට වගේම ඔයාටත් මතක ඇති. මට ඔයාට කවදාවත් කියාගන්න බැරි දේවල් ගොඩාක්....
                      මගේ අයියා නැති වුණා. යුද්ධෙදි අතුරුදන් වුණා. ආයේ එයි කියල තාමත් බලන් ඉන්නවා. නො එන බව දන දැනත්. ඔයා ඒ බව දන්නවා.
ඇයි මගේ අයියව මගෙන් උදුරාගත්තේ කියල ජීවිතෙන් හැමදාම අහපු ප්‍රශ්නෙකට නැවතීමක් ගෙනාවෙ ඔයා. ඒ බලා ඉඳීම දරුණුයි. කවදාවත් නො එන කෙනෙක් වෙනුවෙන් බලා ඉඳීම. තමන්වම රවටා ගැනීම.
   ඔයා නිසා මගේ ඒ රවටා ගැනීම යටපත් වුණා. අපි යාලු වුණා. තරහ වුණා. කවදාවත් යාලුවෙක් තරහ වුණාම නො අඬපු මම, ඔයා තරහ වුණාම නොකා නොබී ඇඩුව. ඒ.............
       ඔයා තරහ විදිහට පෙන්නන දේ, දුක සහ කලකිරීම කියල මම දන්න නිසා.  මගේ අයියගේ හිතට මම වදයක් වුණා නේද කියන කේන්තියට, මට මගෙත් එක්ක තිබුණු තරහට වගේම, ආයෙමත් වතාවක් අයියව අහිමි කරගන්න වෙයි කියන බයටත් එක්කයි.
     ඔයා අපහු යාලු වුනාමත් මම  ඇඩුව. ඒ සතුටට. (සතුටට ත් අන්න පුළුවන් කියල මට කියාදුන්නේ ඔයා)
ඔයාට යහපතක් වෙත්දීත් අයහපතක් වෙත්දීත්, මගේ ඇස්වල කඳුළු. ඒ ඔයා මගේ අයියා නිසාම නෙමෙයි. ලෝකේ ඉන්න හොඳම අයියා නිසා.
ඔයා මගේ ජීවිතේ ට දීපු දේවල්, ජීවිත කාලයක්ම ලිව්වත් ලියල ඉවර කරන්න බැරි වෙනවා. ඒ නිසා මම මට ඉවර කරන්න බැරි වැඩ පටන්ගන්නේ නැහැ. ඒ දේවල්වලට මම ස්තුතියි  කියන්න යන්නෙත් නැහැ. වචනවලට බැහැ ඔයා මට දීපු දේවල් මනින්න.
  ඒ වගේම මට ඔයාට දෙන්න කිසිම දෙයක් නැහැ. ඔයා මට වඩා හැම අතින් ම සම්පූර්ණයි.
මට හිනාවෙන්න ළඟ හිටියේ ඔයා. අඬන්න ළඟ හිටියේ ඔයා. මේ අවුරුද්දටම මම වැඩියෙන්ම කතා කරන්න ඇත්තේ ඔයත් එක්ක.
ගෙවපු අවුරුදු දහ නමයක මුළු ජීවිතේටම, වැඩියෙන් ම අවංක වුනෙත් ඔයාට.

අපි අද අවුරුද්දක් එකට හිටපු යාළුවන්ට සුභ පතළ වෙන් වෙත්දී, කඳුළු හිර කරන හිටපු මම, ඔයා ලඟට ඇවිත් "යන්නම් අයියේ "කියල කියත්දී, අවුරුද්දම හිර කරන් හිටපු කඳුළු එක පාර එළියට පැන්න. අන්දන එක දුර්වල කමක් කියල හැමදාම කියපු මම, ඔයා ඉස්සරහදි අඬන්න ඇත්තේ, මට ඔයාගෙන් කිසිම දෙයක් හංගන්න බැරි නිසා වෙන්න ඇති. ඔයා මගේ අයියා. මගේම.

මට ඔයා දීපු දේවල් එක්ක බලනකොට, තවත් දේවල් ඉල්ලන්න ,මට කිසිම අයිතියක් නැති වුනත්, මම අන්තිම වතාවටත් එකම එක දෙයක් ඉල්ලන්නද?
  අනේ පරිස්සම් වෙන්න....මට ආයෙමත් වතාවක් ඔයාව නැති කරගන්න බැහැ....මට  මගේ අරමුණට යන්න ලොකුම හයිය වුණේ  ඔයා...මම එතනට යනවා දකින්න ඔයා ඉන්න ඕන....(කොහොමහරි තමන්ගේ අරමුණට යන්න කියල මට කියපු...එත් මම එතනයට යනවා දකින්න බැරි වුණු, 2006 දී අතුරුදන්වුණු අයියා වෙනුවෙන්.. මට ඒ යුතුකම ඉෂ්ඨ කරන්න ඕන)
             දැන් මම දන්නවා. ඔයයි, එයයි දෙන්නම එක්කෙනෙක්. එකම එක්කෙනා.
ඔයාට නංගි කෙනෙක් ඉන්නවා. කවදාවත් නැති වෙන්නේ නැති නංගි කෙනෙක්. ජීවත්වෙලා ඉන්නතාක් මම මගේ උපරිමයෙන් ඔයාට යුතුකම් කරනවා. මට පුළුවන් තරමින්.


ඔයාට යහපතක්ම වෙන්න ඕන....

ගොඩාක් ආදරෙයි මගේ අයියේ...සතුටින් ඉන්න...හැමදාම...






Wednesday, November 2, 2011

කළු

කළුම  කළුවර දවසක,
කලුත්, මාත්...
කළුවර කාමරේක,
කළු පාට  බළලෙකු හෙව්වා...
කළුවරේ ම.
             දැන් කලුත් නෑ,
             කළු පාට බළලත් නෑ,
             කළුවර කාමරෙත් නෑ.....

කලූවත් මතක කළු පාටට විතරයි....

"කොබෙයි කූඩුව"

  
 සුභාෂිණී මට වඩා අවුරුදු දෙකක් වැඩිමල්. අපේ ඉස්කෝලෙට ආවේ දකුණු පළාතේ තිබුණු ප්‍රසිද්ධ පාසලක ඉඳන්.
සුභාෂිණී සුදු යි. ටිකක් විතර මහත යි. ලස්සන යි.
සුභාෂිණී ට අපේ ඉස්කෝලේ දී මුලින්ම හම්බ වුණු  යාළුවා මම.  මට වඩා අවුරුදු දෙකක් වැඩිමල් සුභාෂිණී අපේ පන්තියට ආවේ, සාමාන්‍ය පෙළ අවුරුද්දකින් මගහැරිලා. ඊළඟ අවුරුද්දේ ගණිතය අසමත් වෙලා.
සුභාෂිණී දක්ෂයි. ගණිතයට හැර අනිත් හැම දේටම. හුගාක්ම  දක්ෂ කවි කියන්න. නටන්න. මටත් ඒ දවස්වල නාට්‍ය පිස්සුවක් තදේටම තිබුණු නිසා අපි දෙන්නට කතා කරන්න දේවලුත් තිබුණා.
සුභාෂිණී ගේ පවුලේ අයියල දෙන්නයි, අම්මයි. තාත්ත එය පොඩි  කාලෙදි ම නැති වෙලා. අම්ම මාතර ඉස්කෝලෙක උගන්නනවා. සුභාෂිණී යි අයියල දෙන්නයි නුගේගොඩ බෝඩිමක හිටියේ.
 පන්තියේ කෙලවරේ තිබුණු ජනේලේ ළඟ අසුන් දෙකක අපි දෙන්න ඉදගත්තේ. ජනේලෙන් එහා පැත්තේ කවදාවත් මල් හිඟ නොවෙන කහ  ඇහැළ ගහක්.

සුභාෂිණීටයි මටයි දෙන්නටම ප්‍රශ්න තිබුණා. (ප්‍රයිවට් ඉස්කෝලෙක ඉගෙනගත්තට අපි  කෝටිපතියෝ නෙමෙයි නේ ) මම උසස්පෙළ කලේ ඉස්කෝලෙන් ලැබුණු ශිෂ්‍යත්වෙකින්. සුභාෂිණීත් එහෙමයි. අපි දෙන්නටම ශිෂ්‍යත්ව ලැබුනේ අපේ දක්ෂතා පෙන්නලා. අනුකම්පාවට නෙමෙයි. ඒ නිසා අපි දෙන්නට  ම ඒ ගැන තිබුනේ අවංක සතුටක්.
එක දවසක් ( වෙසක් මාසේ වගේ මතකයේ හැටියට) සුභාෂිණී ඉස්කෝලේ ඇවිල්ල හිටිය උදේ පාන්දරින් ම. ජනේලෙන් එහා පැත්ත බලාගෙන. මම එනවා දැක්කෙවත් නැහැ.
මම ළඟට ගිහින් කතා කළා.
" Good morning! මොකද උදේම මනෝ ද?"
සුභාෂිණී කතා කළේ නැහැ. නිහඬවම ඇහැළ ගහේ ජනේලෙට  ටිකක් ඈතින් තිබුණු අත්තක් දිහාට  අත දික් කළා.
"මොනවද?"
"බලන්න.."
මට එක පාරට ම පෙනුණේ කහ සාරියක් වනල තියෙනවා වගේ මල් පිරුණු ඇහැළ අත්ත විතරයි.
"කෝ...?"
එතකොටයි මම දැක්කේ. කහ ඇහැළ මල්වලට මුවා වෙලා කොබෙයියෝ ජෝඩුවක් කූඩුවක් හදනවා. කෝටු කෑලි, පරඩල් විතරක් නෙමෙයි  පන්තිවල එල්ලලා තිබුණු වෙසක් කූඩුවල රැළි පටි පවා අරගෙන.

උදේ මීදුමෙන් ඇහැළ ගහේ පහල අතු වැහිලා. වලාකුළු පොළොවක පැල කරපු මල් පඳුරක් උඩ, කොබෙයියෝ ජෝඩුව ගෙයක් හදනවා. කහ පාට තිර රෙදි දමපු ගෙයක්.

උදේ ගාථා කියල බුදුන් වඳිනකොටත් සුභාෂිණී බලන් හිටියේ ඒ දිහා.
දවස පුරාම සුභාෂිණී බලන් හිටියේ ඒ දිහා.

එදා ඉස්කෝලේ ඇරෙනකොට කොබෙයියෝ කූඩුව හදල ඉවරයි.

දවස් දෙක තුනක් ගියා.
කොබෙයි ජෝඩුව කූඩුව වටේ කැරකි කැරකි හිටිය.

තවත් දවස් දෙක තුනකට පස්සේ....
එක කොබෙයියෙක් කූඩුව ඇතුලේ. අනිත් කොබෙයියා පේන්න නැහැ. මුළු උදේ වරුවම කොබෙයියා කූඩුවේ.
විවේක වෙලාවේදී සුභාෂිණී මට ඇඟිල්ලෙන් ඇනල පෙන්නුවා. කූඩුවේ හිටිය කොබෙයියා නැගිට්ට. අනිත් කොබෙයියා කූඩුවට බැහැල, හරි බැරි ගැහිලා ඉඳගන්න මොහොතකට කළින් කූදුඑ තිබුණු බිත්තර කිහිපයක් අපි යාන්තමට දැක්ක.

සුමානයක්, දෙකක් ගියා.
කොබෙයි කූඩුවෙන් නොයෙකුත් සද්ද ඇහෙන්න ගත්ත. කොබෙයි කූඩුව තිබුනේ ජනේලෙට වඩා ටිකක් පහළ අත්තක නිසා උඩට හරවගත්ත චූටි කටවල් තුන අපිට පැහැදිලිව පෙනුණා.

අහස උඩ පියාඹන ගමන් පොළොව දකින කොබෙයියන්ට මොනවා හිතෙනවා ඇත්ද? කවද හරි එහෙම පියාඹන දවසක  තමන්ටත් වඩා උඩ ඉඳන් තමන්ගේ කූඩුව දිහා බලාගෙන උන්නු අපිව කොබෙයියන්ට මතක තියෙයි ද?

මාසයක්....සුමානයක්..තව දවස් කිහිපයක්...
කොබෙයි පැටව් අත්තටු ගහනවා.

ඊටත් කාලෙකට පස්සේ...
කොබෙයි පැටවූ කූඩුවෙන් පියාඹුව.

මීදුම තුරන් වුණු, රත්තරන් පාට ඉර එළියේ රටා වැටුණු  කහ පාටයි, කොළ පාටයි මල් මල් සාරියටයි, නිල් පාට අහසටයි අතරින් කොබෙයි පැටවූ තුන් දෙනා පියඹල ගියා.

කොබෙයි කූඩුව හිස් වුණා.

හිස් කොබෙයි කූඩුව දිහා බලාගෙන සුභාෂිණී සුසුම් හෙලනවා මට ඇහුණා.

"කොබෙයි පැටවුන්ගේ අම්මට තාත්තටවත් නැතුව ඇති ඔහොම දුකක්.." මම සුභාෂිණී ට විහිලු කළා.
එත් එදා දවසමත්, තව සුමානයක් විතර යනකනුත් මගේ හිතෙත්  මොකක්දෝ හිස්බවක් රැදිලා තිබුණා.

නිවාඩු කාලෙන් පස්සේ ඉස්කෝලේ ආව සුභාෂිණී, කඩදාසි කිහිපයක් අරගෙන ආව.
"කියවල බලන්න.."

ඒ තිබුණේ මුද්‍රා නාට්‍යයකට පිටපතක්. නම  "කොබෙයි කූඩුව".

මාස ගාණක් අපේ යාලුවෝ වෙලා හිටපු  කොබෙයියෝ කූඩුව අතහැරලා ගියා දවසේ නො අඬපු මම, ඒ පිටපත කියවල ඇඩුව.සුභාෂිණී ගේ ඇස්වලත් කඳුළු පිරිලා තිබුණා.

අපි මේ බැලේ එක කරමු.  සුභාෂිණී කිව්වා.

අපි මාස ගාණක් මහන්සි වුණා. වේදිකාව හිස් වෙලාවට අපි දෙන්නා තනියම පුහුණු වුණා.
ඇඳුම් පැළඳුම් ගැන පවා තීරණයකට ආව.

එත්....

ඒ අවුරුද්දේ වාර්ෂික විවිධ ප්‍රසංගය තිබ්බේ නැහැ.
නැටුම් ගුරුතුමී ප්‍රසූත නිවාඩු ගත්තා.
සංගීත ගුරුතුමී පාසැල හැර ගියා.
උසස් පෙළ ලං වෙන නිසා වඩා වැඩි වුණා.

ඉස්කෝලෙන් අයින් වෙන දවස ආව.සුභාෂිණී යි මම යි කඳුලෙන් වෙන් වුණා.

ඊට පස්සේ විභාගේ දවස්වල දැක්ක. කතා කරන්න බැරි වුණා.

දෙතුන් පාරක් දුර ඇමතු ලැබුණා. ඊට පස්සේ එකත් නැති වුණා.

"කොබෙයි කූඩුව" අමතක වුණා.

ලඟදි ඉස්කෝලෙට ගිය වෙලාවක ආයෙමත් අර ජනේලේ ළඟින් වාඩි වෙන්න අවස්ථාවක් ලැබුණ.

කොබෙයි කූඩුවේ ලකුණක්වත් නැහැ.

සුභාෂිණීට දුර ඇමතුමක් දුන්නා. අංකය භාවිතයේ නැහැ.

සුභාෂිණී ත් කොබෙයි පැටියෙක් වගේ පියාඹල ගිහින්. ජනේලේ ළඟ ඉඳන් ඇහැළ අත්ත දිහා බලන් ඉන්න මම විතරයි ඉතුරු.


* නම් ගම් වෙනස්. සිදුවීම ඇත්ත.