මිනී මැරුමක් (3)
මිනී මැරුමක් (4)
මිනී මැරුමක් (5)
සියල්ල නිහඬතාවයේ ගිලී තිබුණා. රාත්‍රී ආහාරය වෙලාවේ දැල්වූ, මේ වනවිට අඩක් දැවී තිබුණු ඉටි පන්දම්වල ආලෝකයෙන්, බිමට නමාගෙන සිටින හිසේ තඹ පැහැ ගත් කෙස් දිලිසෙමින් තිබුණා. ඔහු පිටුපසින් බිත්තිය මත වැටි තිබුණු ඔහුගේ සෙවණැල්ල මට සිහිපත් කළේ විශාල කුරුමිනියෙක්.
මොහොතකට පෙර මා කළ පාපොච්චාරණය, වසර තුනකට මදක් අඩු කාලයක් තුල, ඔහු ඉපයූ ධනයෙන්, ඔහුගේ ම බිත්ති, මහ පොළොව සහ වහලය අතරේ රඟ දැක්වූ පාපී නාටකයේ සාරාංශය, ඔහුත් මාත් වෙන්කළ මේසය දෙපස දෝලනය වෙමින්, යළි යළිත් මට ම ඇසෙමින් තිබුණා. මගේ ප්‍රේමවන්තයාගේ නම මගේ කටින් පිට වූ විට දුන්නකින් මුදාහල ලෙසට අසුනින් නැගී සිටිය ඔහුගේ, ගිනිගෙන දැවෙමින් තිබුණු බොර පැහැගත් දෙනෙතත්, එකිනෙක තෙරපුණු හකු පාඩාත්, මිට මෙලවුණු දෑතත්, මා තුල ඇති කළේ භීතියක්. ක්‍රියාත්මක කරනලද යන්ත්‍රයක් මෙන්, හැඟීමෙන් දැනීමෙන් තොර වූ මේ මිනිසාගේ ශරීරය තුල මෙතරම් ආවේගයක් සඟවා තිබුනේ කොහේදැයි මා මවිතයට පත් වුණා. (ඊටත් වඩා මම පුදුම වුණේ, ඔහු එය අනුමාන කර නොතිබීම ගැන...අඩු ම තරමේ මා සියල්ල පාපොච්චාරණය කළ පසුත්??? මට ඇසුරු කිරීමට සිටි එකම පිටස්තර පිරිමියා ඔහුගේ ම මිතුරා බව අමතක වීම???)
"ද්‍රෝහියා... වංචාකාරයා..තක්කඩියා..." ඔහු ගේ හඬ, කෑම කාමරයේ බිත්ති අතරේ හැපෙමින් දෙදරුම් කෑවා. ඊළඟ මොහොතේ ඔහු නැවතත් පුටුව මතට ඇද වැටුණා.
"ඔහු ඔබව රවට්ටාගන්න ඇති..."
ඔහු කිවේ අමාරුවෙන් හුස්ම අල්ලමින්.
ඊළඟ මිනිත්තු කිහිපය ගතවුණේ ඔහු විසින් කරන ලද ආයාචනාවලින්. ඔහු ඔහුට ම දොස් පවරාගත්තා ඔහුට සිටින්නේ තරුණ බිරිඳක් බව අමතක කිරීම පිළිබඳව. මගේ අහිංසකකමෙන් සහ ඔහුගේ නොසලකිලිමත්කමින් වෙනකෙකු ප්‍රයෝජන ගත්තා මිස, මා අතින් වරදක් සිදු වී නැති බවත් පුන පුනා කියූ ඔහු, සිදුවූ සියල්ල අමතක කර, නැවතූ තැන සිට ජීවිතය පටන්ගත යුතු බව මට කියා සිටියා.
ඒ මුළු කාලය තුලම මම, නිශ්චලව ඔහු දෙස බලා සිටියා. ඔහු දෙස? නැහැ...ඔහුගේ ආවෙගශීලි සුසුම් රැළිවලින් සෙමෙන් සෙලවෙන ඉටි පන්දම් දැල්ල දෙස බලා සිටියා. මගේ සිත තිබුණේ නිවෙසින් පිටත, පවුරෙන් පිටත, මහ මග ඔස්සේ , කුඩා පටු විදියක කෙළවර තිබු ගරා වැටුණු මහල් නිවාසය බිම් මහලේ කාමරයක් තුල වැතිරී නිදන තරුණයෙකු ළඟ. තව හෝරා කිහිපයකට පසු එළඹෙන දිනයේ, පළමු හිරු කිරණටත් ප්‍රථම, අඳුරු පැහැ සළුවකින් සියොළඟ වසාගත් තරුණියක් ඔහුගේ කුටියට වැඩෙන යුරු මා මනසින් දකිමින් සිටියා.
"ඔබ සැබවින් ම ඔහුට ආදරේද?" ඔහු ඇසුවා.
"ඔව්...මා දැන් යා යුතුයි.."
ඔහු හිස බිමට නමා ගත්තා. අවිනිශ්චිත, දිගු නිහැඬියාවක්.
"ඔබට එහෙනම් යන්න ඕනෑ..."
ඔහු කිව්වා.
"කමක් නැහැ...ඔබ යන්න."
ඔහු අසුනින් නැගිට කාමරයට ගියා. සියල්ල අවසන් වුයේ මා සිතුවාට වඩා කොයිතරම් නම් සරල ලෙසටද? අඩු ම තරමේ ඔහු මට බැනවදි යයි මම බලාපොරොත්තු වුණා. "විලි ලජ්ජා නැති ගෑනි...වංචාකාරී.."
එහෙත්.................
(මතු සම්බන්දයි..)
දැන් තේරෙන විදියටනම් මේක මිනීමැරුමක් නෙමෙයි සියදිවි නසාගැනීමක්ම වෙයි වගේ...මේ ගෑනු කෙනා දුකින් ඇත්තේ ඒක එයා නිසා වෙච්චි දෙයක් කියලා හිතලා වෙන්නැති
ReplyDelete