Thursday, December 29, 2011

දන්නා අය කියා දෙන්න...

           

 ආදරේ ගැන දන්න අය ඉන්නවා නම්, මෙන්න මේ ප්‍රශ්න ටිකට උත්තර දෙන්න. ප්‍රශ්න අහන්න හේතුව, පස්සේ කියන්නම්.

*  ආදරේ, මිත්‍රකම කියන දෙයින් සහ, අනුකම්පාවෙන් වෙන් කරලා අඳුනගන්නෙ කොහොමද? වෙන විදියකින් කියනවනම්, කෙනෙක් ගැන හැගීමක් පහල වෙත්දී, එක ආදරේමයි කියල දැනගන්නේ කොහොමද?


*තමන් කෙනෙක් එක්ක ආදර සම්බන්දයක් පටන්ගත්තයින් පස්සේ, තමාට වඩාත්ම ගැලපෙන කෙනා එයා නෙමෙයි කියල දැනුනොත් හරි, තමන්ට, ඊට වඩා, භාවමය අතින් සමීප කෙනෙක් මුණගැහුනොත් හරි මොකද කරන්නේ?

*දෙන්නෙක්ට ආදරේ කරන පිරිමියෙක් ගේ හිත වැඩ කරන්නේ කොයි විදිහට ද? දෙන්නෙක් ට ආදරේ කරන ගැහැණියෙක් ගේ හිත වැඩ කරන්නේ කොයි විදිහට ද?
තමන් ආදරේ කෙනා තවත් කෙනෙකුට ආදරේ කරනවා කියල දැනගෙන ඉන්න පෙම්වතෙකුගේ/ පෙම්වතියකගේ හිත වැඩ කරන්නේ කොයි විදිහට ද?

*තමන්ගේ කායික ආදරය හිමිවන, සමාජය ඉදිරියේ නිල වශයෙන් පිළිගත් පෙම්වතිය සිටියදී, තමන්ට, ඇඟිලි තුඩක පමනකවත් කායික ස්පර්ශයක් ලබා නොදෙන ගැහැනියක කෙරෙහෙ, පිරිමියෙකුගේ සිතක් ආදී යාම කොයිතරම් ප්‍රයෝගික ද?

මේ ප්‍රශ්නවලට, බොහොම ව්වෘත, ස්වාධීන පිළිතුරු සැපයීමෙන් මට උදව් කරන්න. අලුත් කතාවක් සපයල මම කෘත ගුණ දක්වන්නම්.

Wednesday, December 28, 2011

"සුභ නත්තලක්!"


නත්තල් ඉවරයි. පවුලේ සාමාජිකයෝ එකතුවෙලා, අලුත් අවුරුද්ද පිළිගන්න, ගේ දොර අස් කරන දවස අදයි.

නත්තලට සුමානෙකට කළින් ඉඳල, ගෙයි ඉස්සරහ සාලේ දිලිසි දිලිසි හිටපු නත්තල් ගහට, ඔන්න අයෙමත් නිවාඩු කාලේ ඇවිත්. දිලිසෙන රිබන්, ඉටි දේව දූතයෝ සහ තවත් නොයෙකුත් සැරසිලිත්, නත්තල් ගහ  මුදුණේ දිලිසෙන රිදී තරුවත්, තව අවුරුද්දකට එළියට බහින්න ඕන වෙන්නේ නැහැ.

ඊයේ රෑ තිබුනේ, මේ ගෙදර, මේ අවුරුද්දට පවත්වපු අවසාන නත්තල් සාදේ. හිස් බීර බෝතල් පෝලිමක්, ගෙදරින් පිටවෙලා යන්න පෝලිම් හැදිලා හිටියා. තෑගි ඔතන කොළ, ඉටිපන්දම් කිරි, ඒ විතරක් නෙමෙයි, අලුතින් ම ලැබුණු තෑගිත්, පුටු උඩ, පුටු යට, මේස උඩ, මේස යට වැතිරිලා, අවසාන වුනු නත්තල මෙනෙහි කරමින් උන්නා.

රටේ කිහිප පොලක ම ජීවත් වෙන පවුලේ උදවිය ඔක්කොම නත්තලට මහ ගෙදරට එකතුවෙලා හිටිය නිසා, මහ ගෙදර පිරිලා ඉතිරිලා ගිහින්. තවමත්, උදේ හත වුණා විතරයි. මහ ගෙදර සාමාජිකයන්ගෙන් වැඩි පිරිසක් තාමත් නිදි. 

කාටත් කළින් අවදි වුනු අම්මා, නිහඬව ම තමන් ගේ වැඩ රාජකාරී පටන් අරන්. හිස් බීර බෝතල් ටික, ලෑලි පෙට්ටියක ඇසුරුම් වුණා. ගේ පුර විසිරිලා තිබුණු තෑගී ඔතප් කොළ, එක පිළිවෙලකට නැමිලා, එකා පිට එකා, මිටියක් බවට පත් වුණා. පිහි තල කෑල්ලක්, බිම වැටිලා තිබුණු ඉටි පැල්ලම් සහ ගේ බිම අතරින් ඇදෙමින්, පිරිසිදු කිරීමේ උත්සාහයක යෙදෙන්න වුණා.

මේ අතරේ, නත්තලට එයාගේ පවුලේ අයත් එක්ක ගෙදර ආපු ලොකු පුතා අවදි වෙලා. හිමින් හිමින් තරප්පු පෙළ බහින එයාගේ ඇස්වලට මුලින් ම අහු වුණේ, සාලයේ කොනක දිලිසෙමින් තිබුණු නත්තල් ගහ. ඊළඟට, බිම ඉඳගෙන, පොළොව පිරිසිදු කරන්න ලොකු උත්සාහයක යෙදෙන අම්මවත්.

 "දෙන්න....මම ඕක කරන්නම්..."
අම්මා හැරිලා බැලුවා. ලොකු හිනා මලක්.

"ඕ..ඔයා නැගිට්ටද?... සුබ උදෑසනක්...!"

ලොකු පුතා අම්මගේ අතින් පිහි තලය අරගෙන බිම ඉඳගත්තා. ඒ අතරේ අම්මා, නත්තල ගහේ එල්ලලා තියෙන සැරසිලි ඉවත් කරන්න පටන් ගත්තා.
මුලින් ම නත්තල් ගහේ යට එල්ලලා තියෙන දම් වැල. ඊළඟට ඊට ඉහලින්  තියෙන පුංචි දේව දුතයන් හය දෙනා. ඊට පස්සේ, පාට කරපු ෆයිනස් ගෙඩි.

මේ සැරසිලිවලින් බොහොමයක්, මේ ගෙදර දරුවෝ කුඩා කාලේදී කරපු අත් වැඩ. අම්මා ඒ එකින් එක ගලවල, කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටිකට පරිස්සමට අසුරන හැටි ලොකු පුතා බලාගෙන හිටියා. තමන් හදපු කඩදාසි දම්වැල්, නංගිලා දෙන්න හදාපු සුරංගනාවියෝ, මල්ලි පොඩි කාලේ හදාපු  නත්තල් සීයා.

මේ සැරසිලි එකින් එක ඉවත් කරන අම්මා වගේම, ඒ සැරසිලි ඉවත් කරන අම්මා දිහා බලන් හිටපු ලොකු පුතාත්, දරුවන්ගේ කුඩා කාලය ගැන මතක ලෝකයක කිමිදුනා. පොඩි කාලේ අහිමි වීමේ දුක වගේ ම, නත්තලට ගෙදර ඒමේ සතුටත් ඒ දෙන්නට ම දෙ විදිහකට දැනෙන බව, දෙන්නටම දැනුණා.
නත්තල් සැරසිලි අතරේ, තමන්ගේ ඇහැට නුහුරු යමක් ලොකු පුතා දැක්කා. ළදරුවෙක් ගේ ලොම් මේස් කකුලක්. නංගිලා පොඩිකාලේ ගොතපු දෙයක්????

නත්තල් සැරසිලි ඔක්කොම ගලවල අවසාන කරපු අම්මා, අන්තිමට නත්තල් ගහ මුදුනේ තිබුණු රන් තරුව ගැලෙව්වා. අම්මා මේ යන්නේ නත්තල් සැරසිලි, ඊළඟ නත්තල දක්වා පරිස්සමට අරන් තියන්න. ලොකු පුතා ත් අම්මා පස්සෙන් ම ඇවිදන් ගියා.

නිතර ම පාවිච්චි නොවන ලට්ට ලොට්ට තැන්පත් කරලා තියෙන රාක්කෙ ළඟට ගිය අම්මා, අයෙමත් වතාවක් ඒ ළදරු මේස් කකුල එළියට ගත්තා. මේස් කකුලේ දාරය දිගේ මහල තියෙන ලා  නිල් පාට  "එම්" අකුර, ගබඩා කාමරයේ පටු ජනේලයෙන් වැටෙන ආලෝකයෙන් ලොකු පුතා ට පෙනුණා.

පොඩි මල්ලි. ජීවත් වුණේ අවුරුදු හතරයි. එයාගේ ජීවිතේ හතර වෙනි නත්තල සමරන්න කලින්, සරම්ප හැදිලා මිය ගියා.

දෙවියනේ..! දැන් එක සිද්දවෙලා කොයිතරම් කාලයක් ද?

"සුභ නත්තලක් පොඩි පුතේ...!"
අම්මා කියනවා ලොකු පුතා ට ඇහුණා.

"මේ නත්තලට හැමෝම ගෙදර"

Saturday, December 17, 2011

කට කතා


කතන්දර රසවත් ය. නීරස කතාද නැත්තේ නොවේ.කියන්නාට රසවත්, අසන්නාට ද රසවත්, එහෙත් කතාවට බඳුන් වන්නාට නම් නීරස කතා වර්ගයක් ද ඇත.ඒ කතා හැඳින්වෙන්නේ කට කතා නමිනි. සුරංගනා කතා, ගම කතා, අද්භූත කතා, ප්‍රභන්ද කතා, සත්‍ය කතා යන ඕනෑම වර්ගයක් යටතට ඇද දැමිය හැකි කට කතා, වෙන කිසිම කතාවක් යටත් කල නොහැකි කතා වර්ගයක් යටතටද වැටේ. ඒ අභූත කතා යන කතා වර්ගය යි. කට කතා හදන්නේ මිනිසුන් ය. ඒ තවත් මිනිසෙකුට ය. සුනඛයෙකු, බළලෙකු වෙනි සප්‍රාණික හෝ ගසක්, ගලක්, මේසයක් වැනි අප්‍රාණික වස්තුවක් මිනිසෙකුට හැදු කට කතාවක් නම් මට මෙතෙක් අසන්නට ලැබී නැත. එහෙත්, පෙර කී සප්‍රාණික සහ අප්‍රාණික ඕනෙම දෙයක් අරභයා මිනිසුන්ට කට කතා හැදීමට හැකියාව ඇත.
      
කට කතා කරලියට ආවේ අද ඊයේ නොවන බව, අපේ ජන ශ්‍රැතිය විග්‍රහ කර බලන ඕනෑම කෙනෙකුට පහසුවෙන් වටහා ගත හැක.කට කතා අරභයා හැදු  පිරුළක් තවම මා අසා නැති මුත්, කට කතා සම්බන්ද  කර සැදූ පිරුළු නම් මහා රාසියක් මා අසා ඇත.කට කතා වැඩියෙන්ම හදන්නේ ගැහැනුන් යයි සම්මතයක් සමාජයේ පැතිර තිබුණු කාලයක් විණි. (කට කතා හදන පිරිමින් දෙස බැලු විට පෙනී යන්නේ ගැහැනුන් අරභයා ඒ කට කතාව හදා ඇත්තේ කට කතා හැදීමේ ශුර පිරිමියෙකු විසින් බව යි.) කෙසේ වෙතත් කට කතා හැදීම පහත් පෙලේ "ගැහැණු වැඩක් " ලෙසට දැන් සම්මත වී හමාර ය. එහෙත් කට කතා හදන්නවුන් දෙස බලූ කල ඔවුන්ට නියමාකාර ගැහැණු කමකටත්, පිරිමි කමකටත් වඩා ඇත්තේ කොන්ද පණ නැති කමක් යන්න නම් නොකියා ම බැරි ය. මක් නිසාද යත් කට කතා තැන තැන කියන කතා බවට පත් කිරීම, ඒවා මුහුණට ම කියන කතා බවට පත් කරගැනීමට තරම් ආත්ම ශක්තියක් නැති අයවලුන් විසින් කරන බැවිණි.
කට කතා කියන කටකට රටක් ගිනි ලෑ හැක. නමුත් ඒ රටේ බහුතරය කට කතා  කීමේ සහ ඇසීමේ දැඩි ලොල් බවක් දක්වන අවාසනාවන්ත ප්‍රජාවක් වුවහොත් පමණි. කට කතාවල අරමුණු දිව  යන්නේ තමුන්ගේ කිල්ලෝටය තිබියදී, අනුන්ගේ කිල්ලෝටවල පුවක් හොයන්නන්ගේ මනසික් තෘප්තිය සාක්ෂාත් කරගැනීම උදෙසා යි. ( "තමන්ට බල නොපාන", 'අනුන්ගේ කල්කිරියාවන්" කෙරෙහි "අනවශ්‍ය" තරමේ අවධානයක් යොමු කිරීම මානසික රෝග ලක්ෂණයක් බව ජර්මන් ජාතික ඇදුරන් පිරිස විසින් සොයාගත්තේ 1983 වසරේ දී ය.)
   
කට කතාවලින් සිත් රිදවීම් ඇති විය හැක. මිතුදම් බිඳ වැටීමට ද හැක. එහෙත් එසේ විය යුතු නොවේ. කට කතා කටකමසිරියාවක් නැති කතා ලෙසටම බාරගැනීම මගින් සිත් රිදීම ත්, අනුන්ගේ කතා මට මොකෝ යයි සිතා (හෝ  කියා ) ඉවත්ව යාමෙන් මිතුදම් ආරක්ෂා කරගැනීමත් කල හැක. කට කතාකරුවෙක් නම් තමන් තුල ඇති නිර්මාණ හැකියාව හඳුනාගෙන, නිසි ලෙසට එලි දැක්වීමෙන් අනුන්ගේ කට කතාවලට ලක්වෙන තරමට ම ප්‍රසිද්ධ නිර්මාණ කරුවෙකු වී, සමාජයේ බැබලීමේ මංපෙතක් වුව විවර කරගත හැක.
 
 කට  කතාවල වග එසේ වෙත් දී, මේ වෙත්දීත් කට කතාවකට ලක්ව සිතා රිදවාගෙන සිටින ඔබ වෙතට මට දිය හැකි පුංච් කරුණක් ඇත. (අවවාදය යි:- අවවාදයක් හෝ ආදර්ශයට ගැනීමට බල කිරීමක් නොවේ. එසේ ගත්තායින් හෝ  නොගත්තයින් මට සිදුවන පාඩුවක් ද නැත.) වරක් මම ද කට කතාවකට ලක්ව සිතා රිදවාගෙන සිටියෙමි. මගේ ආච්චි අම්මා ඒ අවස්ථාවේ මට කීවේ, ''පුතේ වැඩියෙන්ම කට කතා හදන්නේ අඩුවෙන් ම වැඩ කරන මිනිස්සු....තමන්ගේ වටිනාකමක් නැහැ කියල තමන්ටම හිතෙන මිනිස්සු..ඔව්ව ගනන්ගන්න එපා...''
 
ඉතින් මා ඔබට කිව  යුතුව ඇත්තෙත් එය මයි .

                              
                                 "ඔව්ව ගනන්ගන්න එපා...!"

 *පසුව ලියමි :-කට කතා මෙන්ම කට කතා හදන්නන්ද ගණන් ගත යුතු නැත.

 * ඊටත් පසුව ලියමි :-  මෙය කිය වූ පමණින් ම මා ඔබව කට කතා කරුවෙකු ලෙසට සිතන්නේ යයි හෝ නොසිතන්නේ යයි සිතිය යුතු නැත.

*මේ දැන් මතක් වූ නිසා ලියමි :- කට කතා නොහදා සිටීමෙන් "මුගේ කටේ ගෙඩි දාන්න ඕන දෙයියනේ...!'වැනි සාපයන්ට ලක් නොවී සිටීමේ හැකියාව ද ඇත.

"පුවත් රැළි"


අද නම්, මොනවා වත් ම ලියන්න හිතෙන්නේ නැහැ. ඊයේ රෑ සිදුවෙච්ච නොහිතපු හිත් රිදීමෙන් පස්සේ හිතාගත්තා, ආයේ කවම කවදාවත්, ඒ පරණ පුරුදු මට මතුවෙන්න මම ඉඩ දෙන්නේ නැහැ කියලා. එත් blog එක ලියන්න ඕන. කාලයක් ගණන් ගන්නේ නැතුව,තියෙනවද කියලවත් නිනව්වක් නැතිව තිබුණු blog එක, අද උදේ වෙත් දී, ජීවිතේ එක ම සගයා බවට පත් වෙලා. හැමවෙලාවෙම මට අවංක වෙන්න හදන මම, ඊයේ ත් එහෙම උත්සහයක් දරලා, අන්තිමට ජීවිතේ හිටපු ළඟ ම, ජීවිතේ කොටසක් ම කියල කියන්න පුළුවන් කෙනෙක් ව නැති කරගත්තා.

ඔව්වා අමතක කරමු....( මට නම් බැහැ...එත් කමක් නැහැ..) අද මම කියන්න යන්නේ, කාලෙන් කාලෙට, එක එක විදිහට එන රැළි ගැන. වඩාත් නිවැරදිව කියනවනං, "පුවත් රැළි, එහෙමත් නැත නම් සිදුවීම් රැළි" ගැන. පහුගිය කාලේ පොඩි එකීගේ දෘෂ්ටි කෝණයට අහුවුණු දේවලින්, බැහැපු නිගමනයක, වාර්තාව තමයි මේ.

පත්තරයක් ගන්නකෝ, එහෙමත් නැත්නම්, ටි.වී එකේ බලන්නකෝ, නැතිනම් රේඩියෝඑක අහන්නකො.
ඒ හැම එකක ම ප්‍රවෘත්ති යනවා නේ. පහුගිය හය මාසෙක විතර, ඒ ප්‍රවෘත්තිවල අන්තර්ගතය විමසල බලන්න. පොඩි එකී දුටු දේ ඔබත් දකීවි.

*ඉස්සෙල්ලම ආවේ "නිළියන් ගණිකා වෘත්තියේ යෙදිමේ රැල්ල."

එක්කෙනෙක් අහුවුණා. දෙන්නෙක් අහුවුණා. තුන්දෙනෙක් අහුවුණා. ඊට පස්සේ  පෝළිමට අහුවෙන්න පටන් ගත්තා. එහෙම නොවන නිළියන් කොතෙක් හිටියත්,  කෙනෙක් තමන් නිළියක් කියල කිව්වම, ගණිකාවක් ද කියල අහන - හිතන තරම ට ම, මේ රැල්ල ඉස්මතු වුණා. (නිළියක් මේ post එක බලනවානම් මගෙත් එක්ක අමනාප වෙන්න එපා. එත් බොරුද කියල හිතල බලන්න..)

*ඊට පස්සේ ආව, වයසක (වැඩිමහලු) කාන්තාවන් දුෂණය කර, මරාදැමීමේ රැල්ලක්.

තරුණ ගැහැණු ළමයි කෙසේ වෙතත්, පනස් පහ පැනපු ආච්චි අම්මලා හවස හයෙන් පස්සේ එළියට බහින්නේ නැතිව ඉන්න පටන් ගත්තා. "භූතයා" කියල නමකුත් පටබැඳුණු ඝාතකයාව අවසානයේ නීතියේ රැහැනට කොටු වුණත්, ඔහු පාපොච්චාරණය කළේ, තමන් වැරදිකරු වන්නේ, එවැනි සිදුවීම් හතකට පමණක් බව.එතකොට මියගිය ඉතිරි හයදෙනා?

*ග්‍රීස් යක් රැල්ල

වයසක ගැහැනුන් මරාදැමීමේ සිද්ධියෙන් පස්සේ ආවේ, "ග්‍රීස් යක්කු" රැල්ල. එක එක ය, එක එක තැන්වලදී, නිරුවතින් ඉන්න, කළු මිනිහෙක් ව දකින්න පටන්ගත්තා. ඒ කළු මිනිහ, කාන්තාවන්ට අතවර කරන බවට පැමිණිලිත් පොලිසයට ලැබුනා. නීතිය අතටගත් මහජනතාව අතින්, ග්‍රීස් යකුන් යයි සැක කෙරුණු, අහිංසකයන් කිහිපදෙනෙක් ම ඝාතනය වුණා.
ග්‍රීස් යක කොයිතරම් කරලියට ආවද කියනවනම, මුහුණු පොත් ගිණුම්, මුහුණු පොත් පිටු පවා, ග්‍රීස් යකා ට වෙන් වුණා.

*නළු 'ඩොන්' ලා
 

'ඩොන්'ට නළුවෙක් රඟපාත්දී, නළුවෝ 'ඩොන්'ලා වුණා. හොරකමේ යන, මත් කුඩු ගෙන්වන, මං කොල්ලකන නළුවෝ, බුරුතු පිටින් අහුවෙන්න පටන් ගත්තා. සමහරු හොරකම් කළේ, පොලිස් නිල ඇඳුම් ඇඳගෙන.

*හිඟන්නන් හාතනය.
 

මහා මග නිදාගෙන ඉන්න හිඟන්නන්, නින්දේ දී ම මිය පරලොව යැවෙන්න පටන් ගත්තා. කළු ගලක් හිස මතට අතහැරලා කල මේ මිනි මැරීම්වලට වගකිවයුතු ඝාතකයා මෑතකදී පොලිස් අත් අඩංගුවට පත් වුණා.

*අලුත් ම රැල්ල...." එක්කෝ ආදරේ...නැත්නම් මරණය..."
 

ආදරේ ඉල්ලලා බැරි තනි, නැත්නම් ආදරේ ලැබිල නැති වුණාමයි, තමන් ආදරේ කරන කෙනාවත් මරල, තමනුත් දිවි නසාගැනීමේ රැල්ලක් ආව. තවත් සමහරවිටක, තමන් ආදරේ කරන එක්නාගේ විතරක් නෙමෙයි, ඒ කෙනාට ආදරේ අයගේජීවිත ත් උදුරගන්න මේ  රැල්ල දරුණු වුණා. පහුගිය සුමාන දෙකට, ඒ වගේ සිදුවීම් හතරක් වාර්තා වුණා. ජීවිත හයක් නැති වුණා. තවත් තිදෙනෙකුට, රෝහල් සයනයක් මත, දුක් විඳින්නත් සිදුවුණා.

එහෙමත් නැත්නම්, රංචු පිටින් දිවි නසාගන්න පටන් ගත්තා.

තවත් රැළි ඒවි. විනාශ සිදුකරලා යාවි.  එත් වලක්වන්න බැරි වෙයි. බන කියලවත්, දඬුවම් දීලාවත් වලක්වන්න හැකියාවක් අපිට නැහැ. ඉවසීමෙන් බලාගෙන ඉන්න වෙනවා. නිරීක්ෂිකාවක් පමණක් ම වෙලා, සිදුවීමක කොටස්කාරියක් නොවනතාක් කල්, මේ blog එක ලියන්න මටත් හැකි වේවි.

Wednesday, December 14, 2011

විවර


ඔහු :-
මම දන්නවා, මම දැනටමත් පරාදයි. මට ඔයාගේ ආදරේ හිමි කරගන්න බැහැ.මම ඒක තේරුම් ගත්තේ, මුලින් ම ඔයාව දුටු මොහොතේ. කොටින් ම කියනවනම්, ඔයාගේ ගැන ආදරයක් ඇති වෙන්නත් කලින්.

මුලින් ම ඔයාව දුටු මොහොතේ මගේ හිතේ ඇතිවුණේ විශ්මය මුසු ප්‍රහර්ෂයක්. අතිශයෙන් ම රූමත් ගැහැණු ළමයෙක්, තමන්ගේ කාර්යාලයට එනවට හැම පිරිමියා තුලම ඇතිවන සොභාවික හැගීමක්. ඒ ප්‍රහර්ෂය,පිළිකුලක් බවට පත් වුනේ එක් ක්ෂණයකින්. ඝන අආලේපන තට්ටුවකට යටින් තිබුණු ඔයාගේ හමේ සැබෑ පාට දකින්න මම උත්සහ කළා.ලොකු හැට්ට කරකට අතරින්, යන්තම් එළියට පැනලා මුකුළු කරන, කළු පාට යට ඇඳුමක කොටසකුත්, ඊට ඉහලින් එල්ලිලා තියෙන රතු පාට හදවතකුත්, ඒ හදවත අල්ලන් ඉන්න රිදී පාට දම්වැල් පොටකුත්. මට ඔයාව පෙනුණේ, පිරිමින් ව ගිලගන්න ආපු බාඳුරාවක් වගේ. කළු රේඛාවලින් හැඩ කරපු ලොකු ඇස්, ඝන, දිගු ඇස් පිහාටු, රතු පාට ආලේප කල, හදවත් හැඩ ගත් දෙතොල, බාඳුරාවේ ගොටුවට පැනලා වැනසෙන්න, අතවනන  බාඳුරා පෙති වගේ.

එදා වෙන්වෙලා යන වෙලාවේ, මං ඔයාගේ දුරකථන අංකය ඉල්ලුවේ, ආදරයක් හිතිලා නමෙයි. මම ඔයාව දැක්කේ, ගලා යන ගංගාවක් වගේ. ගලන ගඟකින් දිය දෝතක් බොන්න, වගකීමක් දරන්න ඕන නැති බව මම දැනන් හිටියා. හලාහල විෂක් වගේ පෙනුන ඔයාගෙන්, විෂක් නොවන ලෙස විතක් ලබන්න,කළු යට ඇඳුමක සේයාවට යටින් ඇති, සැබෑ සිරුර දකින්න, චුම්බනවලින් හේදෙන සායම් තට්ටුවකට යටින් මතුවෙන හැබෑ හමේ පාට දකින්න.

මගේ ඉල්ලීමට ඔය රැවුමකින් පිළිතුරු දීලා, මග හැර ගිය මොහොතේ (තමන් ගේ රැකියා අයදුම්පතේ දුරකථන අංකයත් තිබෙන බව ඔයාට අමතක වුණා ද?)පටන් මම ඔයාට ආදරේ කරන්න පටන්ගත්තා. රැකියාවේ හිලව්වට භාවිත කල හැකි, පාරිභෝගික කාම භාණ්ඩයක් විදිහට, ඔයාට ලං වෙන්න උත්සහ කළ මට, ඔය ඒ එල්ල කළේ, තදබල පහරක්. අභියෝගයක්. 

හෙට ඉඳන් ඔයා වැඩට ඒවි. ඔයා සම්මුඛ පරීක්ෂණයෙන් තේරුණු බව ඔයාට කිව්වේ, මගේ ලේකම්වරිය. කතා කරලා ඔයාට සුභ පතන්නවත් හැකියාවක් මට නැහැ. දුරකතනයේ අනෙක් කෙළවරෙන් ඔයාගේ කටහඬ ඇහෙනකොට මාව වෙවුලනවා. ( අයදුම්පතේ තිබුණු දුරකථන අංකයට කිහිපවරක් ම අමතලා, නිහඬව අහන් හිටියේ, ඔයාගේ අලුත් ආයතන ප්‍රධානියා කියලා ඔයා අනුමාන කරන්න නැතුව ඇති???)
මාව ප්‍රතික්ෂේප කළ ඒ මොහොතේ ඉඳන්, මට ඔයා ගැන තියෙන්නේ, ආදරයක්. ඒ බව මම මට ම සඵත කරගන්නවා, දවසට සිය දහස් වාරයක්. මීට කලින්, මෙතනට ලඝු ලේඛිකාවෝ ආව ඕන තරම්. ඒ අයට මෙතනට එන්න තිබුණු මූලික සුදුසුකම් හැම දෙයක් ම ඔයා තුළ තිබුනා. එකක් හැරෙන්න.

හැට්ට කරවල් අතරින් මතුවුණු යට ඇඳුම් පටි, පියොවුරු විතරක් නෙමෙයි, ඊට එහා ගිය අත්දැකීම් රාශියක් ලබාපු, අත්දැකීම්වලින් පරිපූර්ණ මිනිහෙක් මම. අනිත් හැම අවස්ථාවකම ගැහැනුන් මට පරාජය වුණා.ගැහැනියකට මම පරාජය වුණු පළමුවෙනි අවස්ථාව. ඉතින් මම ඔයාට ආදරෙයි. හිමි කරගන්න ඕන නැහැ.හිමි කරගන්න බැහැ. කර පළල හැට්ටයකට, සාරියක් ඇඳන්.කළු කෙස් වැටිය උඩට වෙන්න ගැට ගහල. ඇස්, තොල් පාට කරලා.ලතාවකට ඇවිදින ඔයා, සුමානෙකට දවස් හයක් දකින්න මගේ හිතේ තෘෂ්ණාවක් වලිකනවා. ඒ ශාරීරික තෘෂ්ණාවක් නෙමෙයි. තමන් ගේ කය සතපවන ගැහැනුන් බොහෝ දෙනෙක් හිටි තැන, තමන් ආදරේ කරන එකම ගැහැනිය ඉන්නවා දකින්න තියෙන මානසික තෘෂ්ණාවක්. අයදීමක්.

              ඉතින්.........මම ඔයාට ආදරෙයි.


ඇය:-
රස්සාව ලැබුණට නම් සන්තෝසයි. එත් එතනට යම්දෝ, නොයම්දෝ කියල මගේ හිත දෙගිඩියාවක. ඉන්ටර්විව් එකට ගිය වෙලාවේ ඉඳන්, ලොක්කගේ ඇස් තිබුණේ, මගේ පපුවේ. මටත් ලැජ්ජයි. බිම බලන, බලන වාරයක් පාසා, මට වඩා විසාල හැට්ටයේ කර අතරින් මගේ නිරාවරණය වුණු සිරුර මට පේනවා. (අඳින්න එකක් නැතිකමට, අක්කගේ සාරියකුයි, හට්ටේකුයි ඇඳන් ආව කියල ලොක්කට කියන්න ය???)

මිනිහ එන්නේ වෙන දේකට කියල මට හොඳටම තේරෙනවා. කිකිලියෙක් දැක්ක උගුඩුවෙක් වගේ මගේ දිහා බලාගෙන උන්නු හැටි මතක් වෙනකොට, මගේ කොඳු ඇට පේළිය දිගේ සීතලක් පැතිරෙනවා.

තාත්තා මැරුණු දා ඉඳන්, නොකළ දෙයක් නැහැ ගොඩ එන්න. එකක් හැරෙන්න. බොහොම ලේසියෙන් කරන්න තිබුණු රස්සාවල් තියෙත්දී, සෙරෙප්පු හම යනකම් ඉන්ටර්විව් වලට බඩගාන්නේ, ඒ දේ කරන්න තියෙන අකමැත්ත නිසාමයි. මම දන්නවා, මිල කරන්න බැරි පාරිභෝගික වස්තුවක්, කැමති මිලකට අලෙවි කිරීමේ හැකියාව මා සතුව තියෙනවා කියල. එත්.........

ආයතනයක ලොක්ක මොකටද, ටයිප් ගහන්න එන ගෑනු ළමයාගේ ටෙලෙෆෝන් නොම්මරේ ඉල්ලන්නේ??? දන්නේ නැත්ද ඇප්ලිකේෂන් එකේ ඒක තියෙනවා කියලා???? බොරුව...බොරුව...ගෑනු දැක්කම ඉවසගන්න බැරි වල් කම. හෙට මම වැඩට යන මුල් ම දවස. සාරියකුත් ගත්තා. කර වැහෙන්න, අතුත් දිගට දාපු හැට්ටයක් මහගත්තා. එත්.....

තව රස්සාවකට ඉන්ට්‍ර්විව් එන්න කියලා ලියුමක් ඇවිත් තිබුණා. ඒ ලියුමයි, මේ රස්සාව ලැබුන කියන පනිවිඩය යි, දෙක ම ආවේ, එක ම දවසේ.

හෙට යනවද නැත්ද????????

ඔන්න ඔහේ ඕක අල්ලලා දානවා. (නාකි මනමාලය බලන් ඉඳීවි හෙට මං  එනකම්)

අලුත් සාරිය හෙට ඉන්ට්‍ර්විව් එකට ඇඳන් යන්න බැරි ය.

Sunday, December 11, 2011

මට ගණන් බැරියෝ...!!! (1) හෙවත්, ගණන් ටීචර්ගෙන් පළි ගතිමි.

ඉස්කෝලේ යන කාලේ අපි හැමෝටම ප්‍රියත ම විෂයන් තියෙනවා නේ. ඒ වගේ ම, ප්‍රිය කමේ අන්තය ට ම ගිහිල්ල (අ)ප්‍රිය වුනු විෂයනුත් තියෙනවා නේ.
මටත් එහෙම එකක් තිබුණා.

ඒ තමයි ගණිතය.

එක, දෙක, තුන වසරවල අගේට ගණන් හදපු මම, හය වසරට ආවේ, ගණිතය කියන වචනේ අකුරුත් වරද්දන තරමට ගණිතයට දුර්වල වෙලා.

ඒ ඇයි කියන්න මම දන්නේ නැහැ.

ඉස්සෙල්ලම ගණන්වලට, 80-90, තිබ්බ ලකුණු, 60 ගණන්වලට බැස්සා. ඊට පස්සේ 40 ගණන්. අන්තිමට 30 ගණන්.

උගන්වපු ගුරුවරුන්ට ත් අවුල්. අම්මටයි, තාත්තටයි ත් අවුල්, ඒ හැමෝට ම වඩා, මට අවුල්.

ගණන් පන්ති ගියා. පන්තියේදී අගේට හැදෙන ගණන, ඉස්කෝලෙදි හැදෙන්නේ නැහැ.

ගණන් කියන්නේ, පුළුවන් එවුන්ට සුපිරි සතුටක් වගේ ම බැරි එවුන්ට ඒකෙ සම්පුර්ණ අනිත් පැත්තත් ලබා දෙන විෂයක් නේ.

ඉතින් ගණන් බැරි මට ගණන් අප්පිරිය යි. ගණන් හදන කොටු රුල් පොත අතට ගත්ත ත්, මට මහා ඔක්කාරෙට එන ගතියක් දැනෙන්න පටන්ගන්නවා.ගණන් ටීචර් දකිත්දී ඇස් නිලංකාර වෙනවා.

ඉස්කෝලෙදි හදන ගණන්වලින් බේරෙන්නේ කොහොමද කියල තිස්සෙම හිතපු මම, ගණන්  ටීචර් දෙන ගෙදර වඩා (home work) කළේ නෑ කියන එක අමුතුවෙන් කියන්න ඕන නැහැ නේ.

හත වසර වෙනකොට ගෙදර දී කරන් එන්න දෙන ගෙදර වැඩ එකක්වත් කරන් එන්නේ නැති ළමයෙක් කියන අවබෝධේ, මා කෙරෙහි මගේ ආදරණීය ගණන් ටීචර් තුළ ඇති වුණා. පන්තියට ආපු ගමන් මට පන්තියෙන් එලියට යන්න කියන තරමට ම සුපිරි මට්ටමේ අවබෝධයක්.

මාස දෙකක් විතර ඔයාකාරයෙන් ගෙවුණා කියල හිතමුකෝ.

මම කල්පනා කළා.
මේ වැඩේ හරියන්නේ නැහැ.
ගණන් ටීචර් ට පාඩමක් උගන්නන්න ම වෙනවා.

පහුවදා පාදරින් ම ඉස්කෝලේ ඇවිත්, ගණන් ටීචර් දීපු ගණන් ගෙදර වැඩ ටික, සිංහල  ටීචර් දුන්නු "බලා ලිවීම"ක් වගේ පිටපත් කරගත්තා.

තුන්වෙනි කාල පරිච්ඡේදයේ තියෙන්නේ ගණිතය. මම ගෙදර වැඩ පොතත් අතින් අරන් සන්නද්ධව හිටියා.
ටීචර් ආවා. ඒ පන්තියට ඇතුල් වෙන්නත් කලින් ම, මට පන්තියෙන් එලියට යන්න කියාගෙන.
ඇත්තමයි. මම බලාපොරොත්තු වුනෙත් ඒ දේ. මට ඕන වුණේ, "අනේ මම නිවරද්දේ ළමයෙක්ට දඬුවම් කළා නේ.." කියන දීර්ඝ කාලීන පසුතැවීම ගණන් ටීචර් ට උරුම කරලා දෙන්නයි.

හැබැයි මගේ යාලුවන්ට නම් ඇත්තට ම කේන්ති ගියා.

දෙවෙනි තුන් වෙනි දවස්වලත් ඔය දේ ඔහොම ම වුණා. ගෙදර වැඩ පොත ත් අරන් මම හැමදාම එළියේ. මගේ යාලුවන්ට පුදුමයි.

ඔය සිදුවීම වුනු හය වෙනි දවසේ, නැත්නම් හත් වෙනි දවසේ, මම එළියේ හිටගෙන ඉන්නකොට, මෙන්න එනවා....

කවුද?????

අපේ ප්‍රින්සිපල් මැඩම් හෙවත්, විදුහල්පතිනිය හෙවත්, අපේ පන්තියේ අයවලුන්ගේ භාෂාවෙන් නම් "පිනී".
වෙනද ට දුරදි දැක්කම දුවන්න හිතෙන "පිනී" ව මට එදා පෙනුනේ, සුර ලෝකේ ඉඳන් මහා පොළොවට
වැඩපු දිව්‍යාංගනාවක් වගේ.

ළමයෙක් පන්තියෙන් එළියේ හිටන් ඉන්නවා දැකපු ගමන්, "පිනී" එයාගේ ලාලිත්‍යමය ගමන, ඩෝපිඩෝ  එකක ගමන වගේ වේගය වැඩි කරලා ඇවිත්, ම ඉදිරියේ නතර වුණා.

ඊ ලඟට මොකද වෙන්නේ කියන කුතුහලයෙන් පිරුණු පන්තියේ සියල්ලෝම දෑස් දල්වන් බලන් ඉන්නවා. "මම කිව්වම නේ උඹට හැදෙන්න බැරි.....අද ලැබෙයි සබ්බුව...හොඳ වැඩේ..."වගේ හිනාවකුත් එක්ක ගණන් ටීචර්.

මගේ ලඟට ඇවිත් නැවතුනු "පිනී", කේශාන්තයේ සිට පාදාන්තය දක්වා විමර්ශනාත්මක බැල්මක් හෙලුවා.

"මොකද එළියේ???"
බලාපොරොත්තුවෙන් හිටපු ප්‍රශ්නය ආවා.

"ගෙදර වැඩ කරලා නැහැ මැඩම්..."
ටීචර් උත්තර දුන්නා.

"පිනී", මගේ ගණන් පොත අතට ගත්ත. පිටුවෙන් පිටුව පෙරළුවා.
මුතුවන් අකුරෙන් ඔය තියෙන්නේ ගෙදර වැඩ.!
ටිච්ර්ත් ළඟට ආවා.

සුමානයක විතර ගෙදර වැඩ, මේ ළමයා පිළිවලට කරලා.

ටීචර් ට කට උත්තර නැහැ.

"ගිහින් ඉඳගන්න.."
ප්‍රින්සිපල් මැඩම් අණ කළා.

"ටීචර් පොඩ්ඩක් ඔෆිස් එකට එන්න.." කියල කියන ගමන් ම.



Wednesday, December 7, 2011

බිලිඳු සිහින මුහුණු පොත් පිටුව

පොඩි එකී දැන් පොඩ්ඩ, පොඩ්ඩ Blog ගැන ඉගෙනගන්නවා. "බිලිඳු සිහින" මුහුණු පොත් පිටුවකුත් දැන් තියෙනවා.
"බිලිඳු සිහින මුහුණු පොත් පිටුව"ට යන්න, මේ ලිපිනයෙන් පුළුවන්.
http://www.facebook.com/pages/%E0%B6%B6%E0%B7%92%E0%B6%BD%E0%B7%92%E0%B6%B3%E0%B7%94-%E0%B7%83%E0%B7%92%E0%B7%84%E0%B7%92%E0%B6%B1/328994430460211

'වල'

 (අන්තර්ජාලයෙන් ලබාගත් සිතුවමකි)


'වල' සෑදී ඇත්තේ, සිංහල ගතකුරු දෙකකිනි. සිංහල භාෂාව භාවිතයේ දී, වැඩිමනක් ම එකට යෙදෙන අක්ෂර දිත්වය "ව" සහ "ල" යයි කිව හැකි තරමට ම 'වල' සුලභ ය.
පොත්'වල' ඇත්තේ පිටු ය. පිටු'වල' ඇත්තේ අකුරු ය. එබැවින්, 'වල' විසින්, යමක අන්තර්ගතය පිලිබඳ  හැගීමක් ප්‍රකාශ කරවයි. එසේ යමක් පිලිබඳ හැගීමක් ප්‍රකාශ කරන 'වල', එසේ නියමාර්ථය දනවන්නටනම් යෙදිය යුත්තේ, පෙර පදයට, පර ව, ඒ පදයේ ම කොටසක් ලෙසිනි. පෙර පද ය සහ පර පදය වෙන් කර, ඒ කතාව ම කියන්නට ගියහොත් වැටෙන්නේ මහා 'වල'කට ය. එනම්, පොළොවේ හෝ සමතල පෘෂ්ඨයක ඇති හෑරීමක් පිළිබඳව කියවෙන 'වල' ට ය.
 ඇඹුල් රස දනවන ඵලයක් වූ දෙහි'වල' ඇත්තේ ඇසිටික් අම්ලය වන අතර, දෙහි'වල' නම් ප්‍රදේශය ප්‍රසිද්ධ වී ඇත්තේ, එහි පිහිටා ඇති ජාතික සත්ත්වෝද්යානය නිසාවෙනි. 'වල' යන්න වනයට ද යෙදෙන අතර, දෙහි'වල' ගොස් බැලූ වීට, 'වල' හි වෙසෙන සත්ත්වයෙකු වන 'වල'සා, සිමෙන්තියෙන් සාදන ලද 'වල'ක සිටිනු  දැකගත හැක.
'වල'ට වැටී සසර කලකිරුනෝ 'වල' ට වදින්නේ, භාවනාවට ය. රෑ වැටුණු 'වල' හි දා'වල' වැටෙන්නා මුග්ධයෙකුවන අතර, කිසිසේත් ම 'වල'ක නොවැටී ජීවත් වන්නා සුපිරි දක්ෂයෙකි. අනුන්ට 'වල' කපන්නා නරුමයෙකුවන අතර, අනුන්ට කැපූ 'වල' තමන්ව ම බිලි ගැනීම, දිට්ට ධම්මවේදනීය කර්මයක් ලෙසට හැඳින්වේ.
අවස්ථාවක් ලද විගස, තමන්ගේ කාර්යය කරගැනීම කල දුටු කල 'වල' ඉහගනීමනම් වන අතර, එය, පිං 'වල' ඉසගනීමක් ද නොවිය යුතුය. 'වල' නොවැටී යා හැකි තවත් 'වල'වල් තිබේ. එප්පා'වල' එවැනි එක් 'වල'ක්වන අතර, එහි භූමියේ සැදු 'වල'කින්, වටිනා ඛනිජයක්වන ෆොස්පේට් ගොඩ ගනු ලැබේ. කීන කැලයක් තිබුණු තැන, කීන'වල' වූ අතර,
මඩවල යනු, ප්‍රකට කවියකුවන, එස්. රත්නායකයන් ගේ ගම යි. අලි නැරඹිය හැකි 'වල'ක් ලෙසට සංචාරකයන් අතර ප්‍රකට උඩ'වල'ව ගමක් ද වන අතර, එය ප්‍රකට වන්නේ, උඩ'වල'ව වනෝද්‍යානය නිසාවෙනි. උඩ'වල'ව යාමේදී පසුකල යුතු මං සන්ධිය, 'වල'ව හන්දියයි.
'වල' යන්න යෙදෙන, එහෙත් 'වල' නොව, නගර'වල' ට වඩාත් සමීප ප්‍රදේශ ද ඇත.  වෑ'වල' එවැනි එක  ප්‍රදේශයක් වේ.
 'වල' යෙදෙන තවත් යමක්, මුළුතැන්ගෙහි ඇත. ඒ 'වළ'ඳ යි.'වළ'දේ පිසෙන දන් 'වළ'දන්නේ ස්වාමින්වහන්සේ ලා යි.
   'වළ'දේ පිසෙන දෑ අතරත් 'වල'ක් තිබේ. ඒ කර'වල' යි. අනුන් ගේ ඕපාදුප සොයන්න තුල ඇති රුචිකත්වයට ද කර'වල' රසය යි කියනු ලැබෙන අතර, කර'වල'වල ඇත්තේ අප කොයි කවුරුත් දන්නා පරිද්දෙන් ම කුණු රසය යි.

Friday, December 2, 2011

ස්ටෙලා

ස්ටෙලා ගේ වයස අවුරුදු විසි හතයි. බොදු-කතෝලික මිශ්‍ර විවාහයක එකම දියණිය වුණු ස්ටෙලා ඇත්තෙන් ම ලස්සනයි. සිංහලට වඩා,ලංසි කමට ලං වුණු සුදු පාට. කළු ම කළු ඇස්. පිට මැදක් වෙනකම් තිබුණු කොන්ඩෙ. සිහින් උස ශරීරෙ.

ස්ටෙලා රස්සාවල් දෙකක් කළා. දවල්ට රස්සාව කලේ මහජන පුස්තකාලේ. ඒ පිරිසිදු කරන්නියක් විදිහට. ස්ටෙලා ගේ පවුලේ අය දන්නේ, ස්ටෙලා කරන මේ රස්සාව ගැන විතරයි. ස්ටේලාව මම අඳුනගත්තෙත්, පුස්තකාලේ පිරිසිදු කරන්නියක් විදිහට. පුස්තකාලේ පිරිසිදු කරන්න, පිරිසිදුවට ඇඳන් එන ස්ටෙලා,කඩිසරව වැඩෙහි යෙදෙනවා. තමන්ගේ ශරීරෙට වඩා තරමක් ලොකු කමිසයක අතට යටින් ඇදිල එන, කෙට්ටු, සුදු අතකින් කොස්සේ මිට මෘදු, එහෙත් දැඩි ග්‍රහනයකින් අල්ලගෙන, කළු පාට  රබර් සෙරෙප්පු මතුපිටක තියෙන සුදු පාට කකුල්වලින් කඩිසරව, පුස්තකාලේ පුටු, මේස අතරින්, හඬ නො නැගෙන්න ඇවිදන් යන ගමන දිහා බලන් ඉන්න ආස හිතෙනවා.

දවල් දවසේ පුස්තකාලේ පිරිසිදු කළ ස්ටෙලා, රෑටත් රස්සාවක් කළා. පිරිසිදු කරන්නත්, පිරිසිදුවට ඇඳන් එන ස්ටෙලා, ඊටත් වඩා පිරිසිදුවට ඇඳන්, ලෝකෙන් භාගෙකටත් වඩා අපිරිසිදු ම රස්සාවක් විදිහට සලකන රස්සාවක්  කරන්න රෑට පාරට බැස්සා.

ස්ටේලාගේ දෙවෙනි රස්සාව ඔබ දැනටමත් අනුමාන කරලා ඇති. ඔව්,ඔබ හරි.

ස්ටෙලා මුළු පවුලම නඩත්තු කළේ ඒ රස්සාවෙන්. තමන්ගේ දුවගේ අධ්‍යාපනය ඇරෙන්න.

ස්ටෙලා මගෙත් එක්ක මුලින් ම කතා කළේ, මම මහජන පුස්තකාලේ ඉස්සරහ පොකුණ වටේ තියෙන සිමෙන්ති බැම්ම උඩ වාඩි වෙලා පොතක් කියවමින් ඉන්න අතරේ. හෙමින් ළඟට ඇවිත්, "වෙලාව කීයද?" කියල අහපු ස්ටෙලා, ඊළඟට ඇහුවේ, "මම මෙතනින් ඉඳගත්තට කමක් නැත්ද?" කියලා..

ඊට දවස් දෙකකට පස්සේ ස්ටෙලා මට ආයෙමත් හම්බ වුණා. ඒ හවස් වරුවක. ඉන හරියට එල්ලෙන, රෙදිවලින් හදාපු මල්ලකුත් කරේ එල්ලන් මහජන පුස්තකාලෙන් පිටවෙන ස්ටේලාව දැක්කම මම හිතුවේ, විශ්ව විද්‍යාලේ යන ශිෂ්‍යාවක්, පාඩම් කරන්න ඇවිත් කියලා.

තවත් දවස් දෙකකට පස්සේ, ස්ටෙලා මගෙත් එක්ක කතා කළා.

ඒ මහජන පුස්තකාලෙට යාබදව තිබුණු විහාර මහා දේවි උද්‍යානයේදී.

පත්තර කන්තෝරුව ඒ ළඟ ම තිබුණු නිසා, මම ඉඩ ලැබෙන හැම මොහොතක ම වගේ හිටියේ එක්කෝ මහජන පුස්තකාලේ. එහෙමත් නැත්නම් විහාර මහා දේවි උද්‍යානයේ.

හවස ඉර එළියෙන් පට වැටුණු, විහාර මහා දේවි උද්‍යානයේ, තණ පිඩැලි උඩින්, ස්ටෙලා සැහැල්ලුවට ඇවිදන් යනවා. ස්ටෙලාගේ ම කුඩා ප්‍රමාණයේ අනුරුවක් වගේ කෙලි  පැටික්කියෙක්, ස්ටේලාගේ අතේ එල්ලිලා ඇවිදන් එනවා.

ස්ටෙලා මගෙත් එක්ක එක්ක හිනා වෙනවා.
"අද ලයිබ්රි ආවේ නෑ නේද?"
ස්ටෙලා මගෙන් අහනවා.

"නැහැ...අද මම මේ පැත්තට ආවා.."

විහාර මහා දේවි උද්‍යානය ඇතුලේ තියෙන වැවට පිටුපාල, බංකුවක අපි දෙන්න ඉඳගෙන ඉන්නවා.
හැන්දෑ හුළඟ වැව පැත්තේ ඉඳන් ඇවිත්, ගස් අතරින් පෙරිල එන ඉර එළියට දිලිසෙන, ස්ටේලාගේ දුඹුරු පාට කෙස් ගස් අවුස්සනවා. ස්ටෙලාගේ අතින් අල්ලන් ආපු පුංච් ගැහැණු ළමයා, කහ පාට බැලුම් බෝලයක් එක්ක සෙල්ලම් කරනවා.

ස්ටෙලා ඒ ගැහැණු ළමයා එක්ක හිනා වෙනවා. මගෙත් එක්ක හිනා වෙනවා. තමන් එක්කත් හිනා වෙනවා.

"ඔයාගේ නංගි ද?"

"නැහැ, මගේ දුව..."

ස්ටෙලා ගේ "දුව"???

ස්ටෙලා එදා මගෙත් එක්ක හුඟාක් වෙලා කතා කළා.
 

රත්තරන් පාට ඉර එළිය, රතු පාටට හැරෙනවා. මද රස්නේකුත් එක්ක සැහැල්ලුවට හමාපු හුළඟ, ටිකෙන් ටික, හීතලවෙලා, බර ට හමනවා. 
ස්ටෙලා ගේ මෘදු කටහඬින්, නුහුරු සිංහල උච්චාරනයකින්, කතාවක් ඇහෙනවා.
 

සුරංගනා කතා අහන්න කියාපු වෙලාව. එත් මේ සුරංගනා කතාවක් නෙමෙයි.

ස්ටෙලාගේ අම්මා සිංහල බෞද්ධ. තාත්තා ලංසි. ස්ටෙලා පුංචිම කාලේ හිටියේ, මරදානේ මුඩුක්කුවක.
ස්ටෙලා තාත්තා මැරුණායින් පස්සේ, අම්මා, දෙවෙනි වරට විවාහ වුණායින් පස්සේ, ස්ටෙලා ලා මහල් නිවාස සංකීර්ණයක පදිංචියට එනවා.


ස්ටෙලාගේ ජීවිතයට පිටස්තරයකුගේ ආදරේ මුලින් ම එබිකම් කරන්නේ, වයස අවුරුදු දහසයෙන්.
 

ඒ වෙත්දී,ස්ටෙලාගේ බාප්පා, රිය අනතුරකින් එක්තැන් වෙලා අවුරුදු එක හමාරකුත්, පවුලට අලුතින් එකතුවුණු නංගිට අවුරුදු හයකුත්, මල්ලිට අවුරුදු තුනකුත් ගත වෙලා, අම්මා රට රස්සාවකට ගිහින් මාස හයකුත් ගත වෙලා.

ඒ ආදරේ තිබුනේ හය මාසය යි. ඒ හය මාසේ ඉවර වෙත්දී, ස්ටෙලාගේ පවුලට තව සාමාජිකයෙකුයි, ස්ටෙලාගේ පුංචි ජීවිතයට ලොකු වගකීමකුයි, ලොකු සමාජ අපවාදයකුයි එකතු කරලා ඒ ආදරේ අතුරුදහන් වුණා.

තියාගන්නවද? නිදහස් වෙනවද??
ස්ටෙලා ගේ හිත දෝලනය වෙන්න පටන් ගත්තා.
 

තියාගත්තොත්........හුඟක් දේ නැති වෙනවා. අයින්කලොත් ඒ දේවල් ඉතුරු වෙනවා.
 

අයින් කරන්න ස්ටෙලා තීරණය කළා.
 

එත්.....
නැති මිනිස්සු ඉල්ලලා දේවාල ගානේ, ඉස්පිරිතාල ගානේ යනවා.
ලැබෙන මිනිස්සු නැති කරගන්න දේවාල ගානේ, ඉස්පිරිතාල ගානේ යනවා.
 

දෙගිඩියාවෙන් ම කාලේ ගත වුණා.
 

අව හඳ ටිකෙන් ටික මෝරලා, පුර හඳක් බවට පත් වුණා.
 

ශරීරෙට දරාගන්න බැරි තරමේ කුසක් දරාගෙන ඇවිදන් යන ස්ටෙලා දැක්කම්,  අසල්වැසියෝ දොරවල වහගන්න පටන් ගත්තා.
 

මේ සැලකීම ම ලබන තව කෙනෙක් නිවාස සංකීර්ණයේ හිටියා.
 

ඒ ගුණවතී.
ගුණවතීට දරුවෝ නැහැ. 


කිසිම දෙයක්  නොකිව්වේ බාප්පා විතරයි.
 

කාලය ගත වුණා.
බිලිඳු හිනා හඬක්, නිවාස සංකීර්ණයේ අට වැනි මහලෙන් ඇහෙන්න පටන් ගත්තා.
දා හත් වියැති අම්මා, පුංචි දුවත් වඩාගෙන, බර කිරන්න, එන්නත් විදින්න,, ත්‍රිපෝෂ ගන්න, පෝලිම්වල හිටියා.
 

දරුවා ව, එක්තැන් වෙච්ච බාප්පා ළඟ තියල, බොහොම අමාරුවෙන් හොයාගත්ත රස්සාවට ගියා.
 

අම්මා ගෙන් ආරංචියක් නැතිව ගෙවෙන, දෙවෙනි අවුරුද්ද.ගෙදර අග හිඟ කම් ඉහටත් උඩින්.

ස්ටෙලාට නිශාචර රස්සාව හොයල දුන්නේ, පිරිසිදු කිරීමේ රස්සවේදී හම්බ වුණු "අයියා' කෙනෙක්.

රතු පාට ඉර එළිය, අළු පාට ට හැරිලා.  අම්මගේ උකුලේ ඔලුව තියන් නිදියන ඉන්න, සෙල්ලම් කරලා හති වැටුණු පොඩි එකීගේ අතේ වහපු මදුරුවට,අම්මා පහරක් ගැහුවා. පොඩි එකී ගැස්සිලා ඇහැරුණා.
 

"ගෙදර යමු. රෑ වෙලා..."
 

මට අහන්න තව හුඟක් ප්‍රශ්න ඉතිරි වෙලා තියෙත්දී, ස්ටෙලා නැගිටලා යන්න ගියා.
 

විහාර මහා දේවි උද්‍යානය හිස් වෙලා. මමත් බංකුවෙන් නැගිට්ටා.

ස්ටෙලා එයාගේ දුවගේ අතින් අල්ලන් ඈත යනවා මට පෙනුණා.
 

"මිස්...මිස්..."
කවුද කතා කළා.
 

නගර සභා නිල ඇඳුමක් ඇඳගත්තු, මාවත් පිරිසිදු කරන්නියක්.
 
"මිස්... ඔය ගෑනු කෙනා ආස්රේට හොඳ කෙනෙක් නෙමෙයි...මහා වල් ගෑනියෙක්..."
මම නෑහුනා වාගේ ඇවිදන් ආව.
 

ස්ටෙලා ගියේ මට ප්‍රශ්න කීපයක් ම ඉතුරු කරලා.
 

ස්ටෙලා එයාගේ ජීවිතේ ගැන හිතන්නේ මොනවද?
එයා කරන දෙවෙනි රස්සාව ගැන, ගෙදර උදවිය දන්නවද?
මේ රස්සාව තව කොයි තරම් කාලයක් කරන්නද?
 

ඒ හැමදේටම වඩා...
 

ඇයි එයා මේ කතාව පිටස්තරයෙක් වුණු මට කිව්වේ???

කොළඹ පුරහල ට ඉහළින් කාක්කෝ පියාඹනව. කොළඹ අහස ටිකෙන් ටික කාක්කොන්ගෙන් හිස් වෙලා, වවුල්ලුන්ගෙන් පිරෙනවා.

ස්ටෙලාව මට ඊට පස්සේ කීප වතාවක් ම හම්බවුනත් අර කලින් කියපු ප්‍රශ්න අහන්න මගේ හිත ඉඩ දුන්නේ නැහැ. ඉඩ ලැබුනෙත් නැහැ.
මාස කීපෙකට පස්සේ ස්ටෙලා ව දකින්නත් නැතිව ගියා. රස්සාවෙන් අස් වුණා කියන තොරතුර විතරක් ලැබුණා.

"මම කරන්නේ, මට තියෙන දේ විකුණන්, තනියම කන එක නෙමෙයි....මම එකෙන් ලෙඩෙක් ට  සාත්තු කරනවා. ළමයි දෙන්නෙක්ට උගන්වනවා. කිව්වට විස්වාස කරන්න. ඒ සල්ලිවලින් මම මගේ දුවට පැන්සල් කොටයක්වත් අරන් දීල නැහැ. එයාට වියදම් කරන්නේ, පුස්තකාලෙන් ගෙවන සල්ලි."


ස්ටෙලාගේ හීන් කටහඬ මට තවමත් ඇහෙනවා.
 

මට ආයෙමත් කවදාහරි, කොහේදී හරි ස්ටේලාව මුණ ගැහෙනවා නම්, එයාට කියන්න දෙයක් මට තියෙනවා.
"කොහේ හිටියත් කමක් නැහැ ස්ටෙලා. සතුටින් ඉන්න. ලෝකේ ඔය ගැන මොන දේ කිව්වත්, ඔයා හොඳ අම්මා කෙනෙක් ඔයාගේ දුවට. හොඳ දුවෙක් ඔයාගේ බාප්පට. හොඳ අක්ක කෙනෙක් ඔයාගේ මල්ලිටයි, නංගිට යි."



Thursday, December 1, 2011

ඉලන්දාරියා



"මොන කරුමයක්ද මන්ද....බලපන් කාමරේ හැටි..ගලවපු සරම වළල්ල පිටින් බිම. සිගරට් කොට කාමරේ පුරාම...බිත්ති පුරා බලි ඇඳලා...මේක කාමරයක් ද, ඌරු කොටුවක් ද?"

නැන්ද කෑ ගහනවා ඉලන්දාරියට ඇහෙනවා.
නැන්ද තමන්ගේ කාමරය අස් කරන්න අසාර්ථක උත්සාහයක යෙදෙනවා ඇති කියල ඉලන්දාරියට හිතෙනවා.

ඇඳ රෙදි ගසන හඬ, කාමරයෙන් ඇසෙනවා.

"සලං..."
මොකක්දෝ වැටිලා, බිඳිලා යන හඬක්.

"මොකක්ද?........"
කුස්සියේ උයන අම්ම.

"බලහන් අක්කේ....මූ උදේ තේ බීපු කෝප්පේ ඇඳ යටින් තියල, මම අතුගාත්දී බිඳුන නේ....අනේ අම්මප,මූ නම් හදන්න බෑ"
නැන්ද බනිනවා.
මේ ඇනුම්, බැනුම් අහල අහල ම පදම් වෙච්චි කන් ඇති ඉලන්දාරියා, කිසිත් නො ඇහුණු ගානට, ඉස්තෝප්පුවට වෙලා සිගරට්ටුවක් උරනවා. ඇරලා තියෙන ජනේලේ වීදුරු පියන්පතින් පෙනෙන තමන්ගේ පිලිබිඹුවේ, මුහුණේ වැවුණු රැවුල් කොට අස්සෙන් පෙනෙන, සිගරට්ටුවේ ගිනි පුලිඟුව, රතු පාට ඇහැක් වාගේ දිලිසෙන හැටි ඉලන්දාරියට පේනවා.
ඉලන්දාරියා කෙහෙ වැටිය දිගේ අත යැවුවා. කාලෙකින් නො පීරපු නිසා ගැට ගැහුණු කෙස් ගස්, අතේ ඇඟිලිවල පැටලිලා ඇදෙනකොට, ඉලන්දාරියට හීන් වේදනාවක් දැනුනා.
"අපුරුයි ඉලන්දාරියෙක් උදේම කුණු කෙල පිටින් මුස්පෙන්තුකමට ගේ ඉස්සරහ ඉන්නකොට. අහන්ඩත් දෙයක් ය මේ ගෙදරට වගතුවක් නැති එක..."
නැන්දා තමන් දිහා බලන් ඉන්නවා ඉලන්දාරියට පේනවා.
ඉලන්දාරියා ට කැස්සක් ආවා.
"කැහපන් කැහපන්...කැහි කූරු උර උර කැහපන්...එතකොට බැරිය අර කලින් එක්කෙනා ගිය පාරෙන් ම යන්න..."
නැන්දා, ඉලන්දාරියගේ මියදිච්ච තාත්තට ත් ඇනුම් පදයක් කියාගෙන ගෙට ගියා.
තවත් දේ තුන් වරක් දුම් උරපු ඉලන්දාරියා, සිගරට් කොටය බිම දාල කාමරයට ආවා.

කාමරය පිළිවෙල වෙලා. ඇඳේ රෙදි, කොට්ට උර මාරු වෙලා.
ඇඳ ළඟ බිම, තෙත පැල්ලමක්. නැන්දා හැලිච්ච තේ, වතුරෙන් පොගවපු රෙදි පාන්කඩයකින් පිහදාන්න ඇති කියල ඉලන්දාරියට හිතුණා.

කාමරය පුරා ම තිබුණු පිළිවෙල තමන්ට අයිති නැති එකක් කියල ඉලන්දාරියට දැනුනා. පිළිවෙලකට අස්කරලා තිබුණු මෙසේ උඩ තිබුණු පොත් මිටිය, ඉලන්දාරියා එහෙන් මෙහෙන් ඇවිස්සුවා.

දුරකථනය කම්පනය වුනා.

"You have recived a text message from Bindu"

"Umba ada enawada?"

ඉලන්දාරියා දුරකතනයේ බොත්තම් එබුවා.

"Ow ow, me enna hadanne."

ඇඳුම් වැටේ වනල තිබුණු, සායම් ගිය, හිර කමිසය, ඇඳගෙන හිටපු හම්පඩ ඩෙනිම් කලිසමට ම  උඩින් දා ගත්තු ඉලන්දාරියා, කෙස් වැටිය දෝතින් ම එකතු කරලා ගෙල මුලට වෙන්න බැඳ ගත්තා.

දුරකථනය ආයෙමත් කම්පනය වුනා.

"Umba langa keeyak withara thiyenawada?"

ඉලන්දාරියා හිතින් ගණන් හදන්න වුනා.
රුපියල් හයසීයකුත් විසි පහක්, ඉලන්දාරියගේ හිතේ මිම්මට අහු වුනා.

"අම්මේ..."
උයල, පිහල ඉවරවෙලා, කුස්සිය අතුගාමින් උන්නු අම්මා, ඉලන්දාරියා දිහා බැලුවා.

"මට කීයක් හරි දෙනවද?"
ඉලන්දාරියා ඔලුව කස කස අම්මගෙන් ඇහුවා.

"ඇයි මම පෙරේද දුන්නු පන්සීය ඉවරද...?"
අම්මා ඇහුවා. ඉලන්දාරියා බයාදු තාලෙට බිම බලා ගත්තා.

"අර මේසේ උඩ ඇති රුපියල් සීයක්. ගනින්."
අම්මා කිව්වා.
ඉලන්දාරියා ඔලුව කස කස, එලියට ආවා.

"අනේ අනේ...කර දඬු උස් මහත් වෙච්චි ඉලන්දාරියෙක්, අම්මගෙන් සල්ලි ඉල්ලන අපූරුව...අක්ක තමයි මුව නරක් කරන්නේ ඉල්ලන ඉල්ලන ගානේ සල්ලි දීල..කොහෙද ඉතින්, අපේ අයිය ඉන්න කාලෙත් රට හදන්න මිසක, ගෙදර ඉන්න අලියව හදාගන්න උවමනාවක් තිබ්බ  නෑ නේ..."

නැන්දා ආයෙත් කියවන්න පටන්ගත්තා.

"උඹ කාල නෙමෙයිද පුතේ යන්නේ...?"
අම්මා ඇහුවා. ඒ වෙත්දී ඉලන්දාරියා මිදුලටත් බැහැල.

"අනේ අම්මප අක්කේ...මුට සල්ලිත් දීල, තව කන්න බෙදල දෙන්නත් ඕනෙද? මු ඔය සල්ලිවලින් කුඩු ගහනවද කවුද දන්නේ..?"

නැන්දගේ බැනුම් හඬ, ඉලන්දාරියගේ පස්සෙන් ම ගේට්ටුව ළඟට ආවා.

"පන්ති යනවා කියල මොන රස්තියාදුවක යනවද කවුද දන්නේ...මම දැක්ක ඊයෙත් මු හන්දිය පැත්තේ කැරකි කැරකි ඉන්නවා නඩයක් එක්ක..අපරාදේ අක්කගේ සල්ලි.."

ඉලන්දාරියා ගේට්ටුව අරගෙන එලියට බැස්සා.

දුරකථනය නාද දෙනවා. ඉලන්දාරියා පිළිතුරු දුන්නා.

"අරූ ඒ ගමන ගැන වැඩි කරනවා. පනහක් දුන්නේ නැත්නම් සතාව අපිට දෙන්න බැරිලු..ඊයෙත් ඉල්ලුවය කියන්නේ මස් කඩෙන් හතලිස් පහකට.."
අනෙක් පසින් කිව්වා.

"වැඩක් නෑ බන් මේ කැට එකතුකිරිල්ල...මිනිස්සු හිතන්නේ අපි හරකෙක් නිදහස් කරන්නය කියල බොරු කරනවා කියල..."

ඉලන්දාරියා හුස්මක් හෙලුවා.

"අද කොටුවට යන බස්වලට නගිමු.."

ඉලන්දාරියා කිව්වා.