Friday, December 2, 2011

ස්ටෙලා

ස්ටෙලා ගේ වයස අවුරුදු විසි හතයි. බොදු-කතෝලික මිශ්‍ර විවාහයක එකම දියණිය වුණු ස්ටෙලා ඇත්තෙන් ම ලස්සනයි. සිංහලට වඩා,ලංසි කමට ලං වුණු සුදු පාට. කළු ම කළු ඇස්. පිට මැදක් වෙනකම් තිබුණු කොන්ඩෙ. සිහින් උස ශරීරෙ.

ස්ටෙලා රස්සාවල් දෙකක් කළා. දවල්ට රස්සාව කලේ මහජන පුස්තකාලේ. ඒ පිරිසිදු කරන්නියක් විදිහට. ස්ටෙලා ගේ පවුලේ අය දන්නේ, ස්ටෙලා කරන මේ රස්සාව ගැන විතරයි. ස්ටේලාව මම අඳුනගත්තෙත්, පුස්තකාලේ පිරිසිදු කරන්නියක් විදිහට. පුස්තකාලේ පිරිසිදු කරන්න, පිරිසිදුවට ඇඳන් එන ස්ටෙලා,කඩිසරව වැඩෙහි යෙදෙනවා. තමන්ගේ ශරීරෙට වඩා තරමක් ලොකු කමිසයක අතට යටින් ඇදිල එන, කෙට්ටු, සුදු අතකින් කොස්සේ මිට මෘදු, එහෙත් දැඩි ග්‍රහනයකින් අල්ලගෙන, කළු පාට  රබර් සෙරෙප්පු මතුපිටක තියෙන සුදු පාට කකුල්වලින් කඩිසරව, පුස්තකාලේ පුටු, මේස අතරින්, හඬ නො නැගෙන්න ඇවිදන් යන ගමන දිහා බලන් ඉන්න ආස හිතෙනවා.

දවල් දවසේ පුස්තකාලේ පිරිසිදු කළ ස්ටෙලා, රෑටත් රස්සාවක් කළා. පිරිසිදු කරන්නත්, පිරිසිදුවට ඇඳන් එන ස්ටෙලා, ඊටත් වඩා පිරිසිදුවට ඇඳන්, ලෝකෙන් භාගෙකටත් වඩා අපිරිසිදු ම රස්සාවක් විදිහට සලකන රස්සාවක්  කරන්න රෑට පාරට බැස්සා.

ස්ටේලාගේ දෙවෙනි රස්සාව ඔබ දැනටමත් අනුමාන කරලා ඇති. ඔව්,ඔබ හරි.

ස්ටෙලා මුළු පවුලම නඩත්තු කළේ ඒ රස්සාවෙන්. තමන්ගේ දුවගේ අධ්‍යාපනය ඇරෙන්න.

ස්ටෙලා මගෙත් එක්ක මුලින් ම කතා කළේ, මම මහජන පුස්තකාලේ ඉස්සරහ පොකුණ වටේ තියෙන සිමෙන්ති බැම්ම උඩ වාඩි වෙලා පොතක් කියවමින් ඉන්න අතරේ. හෙමින් ළඟට ඇවිත්, "වෙලාව කීයද?" කියල අහපු ස්ටෙලා, ඊළඟට ඇහුවේ, "මම මෙතනින් ඉඳගත්තට කමක් නැත්ද?" කියලා..

ඊට දවස් දෙකකට පස්සේ ස්ටෙලා මට ආයෙමත් හම්බ වුණා. ඒ හවස් වරුවක. ඉන හරියට එල්ලෙන, රෙදිවලින් හදාපු මල්ලකුත් කරේ එල්ලන් මහජන පුස්තකාලෙන් පිටවෙන ස්ටේලාව දැක්කම මම හිතුවේ, විශ්ව විද්‍යාලේ යන ශිෂ්‍යාවක්, පාඩම් කරන්න ඇවිත් කියලා.

තවත් දවස් දෙකකට පස්සේ, ස්ටෙලා මගෙත් එක්ක කතා කළා.

ඒ මහජන පුස්තකාලෙට යාබදව තිබුණු විහාර මහා දේවි උද්‍යානයේදී.

පත්තර කන්තෝරුව ඒ ළඟ ම තිබුණු නිසා, මම ඉඩ ලැබෙන හැම මොහොතක ම වගේ හිටියේ එක්කෝ මහජන පුස්තකාලේ. එහෙමත් නැත්නම් විහාර මහා දේවි උද්‍යානයේ.

හවස ඉර එළියෙන් පට වැටුණු, විහාර මහා දේවි උද්‍යානයේ, තණ පිඩැලි උඩින්, ස්ටෙලා සැහැල්ලුවට ඇවිදන් යනවා. ස්ටෙලාගේ ම කුඩා ප්‍රමාණයේ අනුරුවක් වගේ කෙලි  පැටික්කියෙක්, ස්ටේලාගේ අතේ එල්ලිලා ඇවිදන් එනවා.

ස්ටෙලා මගෙත් එක්ක එක්ක හිනා වෙනවා.
"අද ලයිබ්රි ආවේ නෑ නේද?"
ස්ටෙලා මගෙන් අහනවා.

"නැහැ...අද මම මේ පැත්තට ආවා.."

විහාර මහා දේවි උද්‍යානය ඇතුලේ තියෙන වැවට පිටුපාල, බංකුවක අපි දෙන්න ඉඳගෙන ඉන්නවා.
හැන්දෑ හුළඟ වැව පැත්තේ ඉඳන් ඇවිත්, ගස් අතරින් පෙරිල එන ඉර එළියට දිලිසෙන, ස්ටේලාගේ දුඹුරු පාට කෙස් ගස් අවුස්සනවා. ස්ටෙලාගේ අතින් අල්ලන් ආපු පුංච් ගැහැණු ළමයා, කහ පාට බැලුම් බෝලයක් එක්ක සෙල්ලම් කරනවා.

ස්ටෙලා ඒ ගැහැණු ළමයා එක්ක හිනා වෙනවා. මගෙත් එක්ක හිනා වෙනවා. තමන් එක්කත් හිනා වෙනවා.

"ඔයාගේ නංගි ද?"

"නැහැ, මගේ දුව..."

ස්ටෙලා ගේ "දුව"???

ස්ටෙලා එදා මගෙත් එක්ක හුඟාක් වෙලා කතා කළා.
 

රත්තරන් පාට ඉර එළිය, රතු පාටට හැරෙනවා. මද රස්නේකුත් එක්ක සැහැල්ලුවට හමාපු හුළඟ, ටිකෙන් ටික, හීතලවෙලා, බර ට හමනවා. 
ස්ටෙලා ගේ මෘදු කටහඬින්, නුහුරු සිංහල උච්චාරනයකින්, කතාවක් ඇහෙනවා.
 

සුරංගනා කතා අහන්න කියාපු වෙලාව. එත් මේ සුරංගනා කතාවක් නෙමෙයි.

ස්ටෙලාගේ අම්මා සිංහල බෞද්ධ. තාත්තා ලංසි. ස්ටෙලා පුංචිම කාලේ හිටියේ, මරදානේ මුඩුක්කුවක.
ස්ටෙලා තාත්තා මැරුණායින් පස්සේ, අම්මා, දෙවෙනි වරට විවාහ වුණායින් පස්සේ, ස්ටෙලා ලා මහල් නිවාස සංකීර්ණයක පදිංචියට එනවා.


ස්ටෙලාගේ ජීවිතයට පිටස්තරයකුගේ ආදරේ මුලින් ම එබිකම් කරන්නේ, වයස අවුරුදු දහසයෙන්.
 

ඒ වෙත්දී,ස්ටෙලාගේ බාප්පා, රිය අනතුරකින් එක්තැන් වෙලා අවුරුදු එක හමාරකුත්, පවුලට අලුතින් එකතුවුණු නංගිට අවුරුදු හයකුත්, මල්ලිට අවුරුදු තුනකුත් ගත වෙලා, අම්මා රට රස්සාවකට ගිහින් මාස හයකුත් ගත වෙලා.

ඒ ආදරේ තිබුනේ හය මාසය යි. ඒ හය මාසේ ඉවර වෙත්දී, ස්ටෙලාගේ පවුලට තව සාමාජිකයෙකුයි, ස්ටෙලාගේ පුංචි ජීවිතයට ලොකු වගකීමකුයි, ලොකු සමාජ අපවාදයකුයි එකතු කරලා ඒ ආදරේ අතුරුදහන් වුණා.

තියාගන්නවද? නිදහස් වෙනවද??
ස්ටෙලා ගේ හිත දෝලනය වෙන්න පටන් ගත්තා.
 

තියාගත්තොත්........හුඟක් දේ නැති වෙනවා. අයින්කලොත් ඒ දේවල් ඉතුරු වෙනවා.
 

අයින් කරන්න ස්ටෙලා තීරණය කළා.
 

එත්.....
නැති මිනිස්සු ඉල්ලලා දේවාල ගානේ, ඉස්පිරිතාල ගානේ යනවා.
ලැබෙන මිනිස්සු නැති කරගන්න දේවාල ගානේ, ඉස්පිරිතාල ගානේ යනවා.
 

දෙගිඩියාවෙන් ම කාලේ ගත වුණා.
 

අව හඳ ටිකෙන් ටික මෝරලා, පුර හඳක් බවට පත් වුණා.
 

ශරීරෙට දරාගන්න බැරි තරමේ කුසක් දරාගෙන ඇවිදන් යන ස්ටෙලා දැක්කම්,  අසල්වැසියෝ දොරවල වහගන්න පටන් ගත්තා.
 

මේ සැලකීම ම ලබන තව කෙනෙක් නිවාස සංකීර්ණයේ හිටියා.
 

ඒ ගුණවතී.
ගුණවතීට දරුවෝ නැහැ. 


කිසිම දෙයක්  නොකිව්වේ බාප්පා විතරයි.
 

කාලය ගත වුණා.
බිලිඳු හිනා හඬක්, නිවාස සංකීර්ණයේ අට වැනි මහලෙන් ඇහෙන්න පටන් ගත්තා.
දා හත් වියැති අම්මා, පුංචි දුවත් වඩාගෙන, බර කිරන්න, එන්නත් විදින්න,, ත්‍රිපෝෂ ගන්න, පෝලිම්වල හිටියා.
 

දරුවා ව, එක්තැන් වෙච්ච බාප්පා ළඟ තියල, බොහොම අමාරුවෙන් හොයාගත්ත රස්සාවට ගියා.
 

අම්මා ගෙන් ආරංචියක් නැතිව ගෙවෙන, දෙවෙනි අවුරුද්ද.ගෙදර අග හිඟ කම් ඉහටත් උඩින්.

ස්ටෙලාට නිශාචර රස්සාව හොයල දුන්නේ, පිරිසිදු කිරීමේ රස්සවේදී හම්බ වුණු "අයියා' කෙනෙක්.

රතු පාට ඉර එළිය, අළු පාට ට හැරිලා.  අම්මගේ උකුලේ ඔලුව තියන් නිදියන ඉන්න, සෙල්ලම් කරලා හති වැටුණු පොඩි එකීගේ අතේ වහපු මදුරුවට,අම්මා පහරක් ගැහුවා. පොඩි එකී ගැස්සිලා ඇහැරුණා.
 

"ගෙදර යමු. රෑ වෙලා..."
 

මට අහන්න තව හුඟක් ප්‍රශ්න ඉතිරි වෙලා තියෙත්දී, ස්ටෙලා නැගිටලා යන්න ගියා.
 

විහාර මහා දේවි උද්‍යානය හිස් වෙලා. මමත් බංකුවෙන් නැගිට්ටා.

ස්ටෙලා එයාගේ දුවගේ අතින් අල්ලන් ඈත යනවා මට පෙනුණා.
 

"මිස්...මිස්..."
කවුද කතා කළා.
 

නගර සභා නිල ඇඳුමක් ඇඳගත්තු, මාවත් පිරිසිදු කරන්නියක්.
 
"මිස්... ඔය ගෑනු කෙනා ආස්රේට හොඳ කෙනෙක් නෙමෙයි...මහා වල් ගෑනියෙක්..."
මම නෑහුනා වාගේ ඇවිදන් ආව.
 

ස්ටෙලා ගියේ මට ප්‍රශ්න කීපයක් ම ඉතුරු කරලා.
 

ස්ටෙලා එයාගේ ජීවිතේ ගැන හිතන්නේ මොනවද?
එයා කරන දෙවෙනි රස්සාව ගැන, ගෙදර උදවිය දන්නවද?
මේ රස්සාව තව කොයි තරම් කාලයක් කරන්නද?
 

ඒ හැමදේටම වඩා...
 

ඇයි එයා මේ කතාව පිටස්තරයෙක් වුණු මට කිව්වේ???

කොළඹ පුරහල ට ඉහළින් කාක්කෝ පියාඹනව. කොළඹ අහස ටිකෙන් ටික කාක්කොන්ගෙන් හිස් වෙලා, වවුල්ලුන්ගෙන් පිරෙනවා.

ස්ටෙලාව මට ඊට පස්සේ කීප වතාවක් ම හම්බවුනත් අර කලින් කියපු ප්‍රශ්න අහන්න මගේ හිත ඉඩ දුන්නේ නැහැ. ඉඩ ලැබුනෙත් නැහැ.
මාස කීපෙකට පස්සේ ස්ටෙලා ව දකින්නත් නැතිව ගියා. රස්සාවෙන් අස් වුණා කියන තොරතුර විතරක් ලැබුණා.

"මම කරන්නේ, මට තියෙන දේ විකුණන්, තනියම කන එක නෙමෙයි....මම එකෙන් ලෙඩෙක් ට  සාත්තු කරනවා. ළමයි දෙන්නෙක්ට උගන්වනවා. කිව්වට විස්වාස කරන්න. ඒ සල්ලිවලින් මම මගේ දුවට පැන්සල් කොටයක්වත් අරන් දීල නැහැ. එයාට වියදම් කරන්නේ, පුස්තකාලෙන් ගෙවන සල්ලි."


ස්ටෙලාගේ හීන් කටහඬ මට තවමත් ඇහෙනවා.
 

මට ආයෙමත් කවදාහරි, කොහේදී හරි ස්ටේලාව මුණ ගැහෙනවා නම්, එයාට කියන්න දෙයක් මට තියෙනවා.
"කොහේ හිටියත් කමක් නැහැ ස්ටෙලා. සතුටින් ඉන්න. ලෝකේ ඔය ගැන මොන දේ කිව්වත්, ඔයා හොඳ අම්මා කෙනෙක් ඔයාගේ දුවට. හොඳ දුවෙක් ඔයාගේ බාප්පට. හොඳ අක්ක කෙනෙක් ඔයාගේ මල්ලිටයි, නංගිට යි."



6 comments:

  1. i like this story n this is reality of single parent of Sri Lanka

    ReplyDelete
  2. දුක කතාවක් එත් එක ඇත්ත......

    ReplyDelete
  3. දුප්පත් වෙලා ඉපදුනාම සමහර විට ඔයවගෙ දෙවල් කරන්න සිද්ද වෙනවා ...............

    ReplyDelete
  4. ජීවිතේ තමා ජීවිතේ...........

    ReplyDelete