Thursday, November 10, 2011

චිත්‍ර පන්තියේ දී..........

මම සාමාන්‍ය පෙලට චිත්‍ර විෂය හැදෑරුවා. අපේ ඉස්කෝලෙන් විෂයට අදාලව හොඳ සටහනක් ලැබුනත්, ප්‍රායෝගික ක්‍රියාකාරකම් පිළිබඳව ඒ හැටි දැනුමක් ලැබුනේ නැහැ.  ඉතින් මම චිත්‍ර පන්තියකට ගියා.
අපේ ගෙවල් ළඟමයි තිබුනේ.
සිකුරාදා හවස පහේ ඉඳන් හත වෙනකම් තිබුණු චිත්‍ර පන්තිය අට ඒ තරමටම අල්ලලා ගියේ නැහැ.
එකට හේතු ගොඩාක් තිබුන.

මට පුරුදුවෙලා තිබුනේ නිදහසේ අඳින්න මිසක්, කියන දේ අඳින්න නෙමෙයි.

පන්තිය පොඩියි. ඇත පය දිගෑරල, බිම වැතිරිලා චිත්‍ර ඇඳල පුරුදු මට, ඒ පොඩි මේස-පුටු හරි ගියේ නැහැ.

මට චිත්‍ර පන්තියේ යාළුවො හිටියේ නැහැ.
       
                 මේ ඔක්කොටම වඩා.............
                   
                                                        චිත්‍ර පන්තියට එහා පැත්තේ තිබුණේ, නැටුම් පන්තියක්.

වන්නම්, කවි අහන් ඉන්න ආසාවේ බැහැ.
          
බිත්තියෙන් එහා පැත්තේ ළමයි, අත පය දිගෑරල නටනවා. බෙර සද්දේ ඇහෙනවා. වන්නම් කියනවා. කවි සින්දු ගායනා ඇහෙනවා.

පන්තියේ පුංචි පුටුවක හිරවෙලා ඉන්න මම බෙර සද්දෙට නැටවෙනවා.

මේ වැඩේ හරියන්නේ නැහැ.

ඉවසල ඉවසල බැරිම තැන, වතුර ටිකක් බීල එන්නද අහල එළියට ආව. නැටුම් පන්තියේ වැහුණු දොරට හේත්තු වෙලා, ඇස් දෙක පියාගෙන වන්නම් ඇහුව.
ඊට පස්සේ කවදාවත් මම පහට පන්තියට ගියේ නැහැ.
පුළුවන් තරම් වෙලා නැටුම් පන්තිය ළඟ ඉඳල, හය යි තිහට කිට්ටු කරලා,චිත්‍ර පන්තිය ට යනවා.මාස තුන හතරක් මේ විදිහට ගත වුණා.

සාමාන්‍ය පෙලට මුහුණ දුන්නා. ප්‍රතිපලත් ආවා.
චිත්‍ර විෂයට B .
පිළිවෙලට පන්ති ගියානම් මට A ගන්නා තිබුණා. මට අමාරු වුනේ ප්‍රයෝගික කොටසේ බලා ඇඳීම.
එත්,
නැටුම් පන්තිය ඉස්සරහට වෙලා, ඇස දෙක පියාගෙන, බෙර සද්දෙත්, වන්නම් හඬත්, විඳපු විඳීම පිළිබඳව බිඳක්වත් පසුතැවෙන්නේ නැහැ.
මොකද....
අදටත් කොහේ හරි වන්නමක්, බෙර පදයක් ඇහෙත්දී, ඒ මොකක්ද කියල අඳුනගන්න මට පුළුවන්.
සමහර කවි මට අදටත් පාඩම්.

(ඔය උඩින් ම තියෙන්නේ මම ඇඳපු පළවෙනි දිය සායම් චිත්‍රය. 5 වසරේ දී ඇන්දේ. මේ කතාවට ඔය පින්තූරෙත් එක්ක වැඩි සම්බන්දයක් නැහැ. එත් මතක තියාගන්න හොඳයි.)

No comments:

Post a Comment