Friday, November 4, 2011

අයියා (02)

 
අද ශ්‍රී ලංකා ජනමාධ්‍ය විද්‍යාලයේ 2011 කණ්ඩායම විසිර ගිය දවස. අද දවස ගැන, තව දවස් දෙක තුනකින් ලියන්නම්. එත්.......අද, මේ දැන්ම ම ලියන්න ඕන දෙයක් තියෙනවා. ඒ අයියා ගැන. ශ්‍රී ලංකා ජනමාධ්‍ය විද්‍යාලයේදී මට හමුවුණු වටිනාම පුද්ගලයා ගැන. ජීවිතේ මට හමුවුණු, මගේ ම  අයියා ගැන. මීට කලිනුත් මම මෙයා ගැන කියල තියෙනවා යාන්තමට වගේ( අයියා 01 බ්ලොග් සටහනින් ).
හුඟාක් වෙලාවට, ගැහැණු ළමයෙකුගේ ජීවිතේට සහෝදරයෙක් ලැබෙන්නේ, ඒ ගැහැණු ළමයගෙවත්, සහෝදරයගෙවත්  තෝරාගැනීම මත නෙමෙයි. සමහර ගැහැණු ළමයි සහෝදරයෙක් ලබන්න පෙරුම් පිරුවත් ලැබෙන්නේ නැහැ.
                        ඒ අතින් මම වාසනාවන්තයි. ඒ වගේම අවාසනාවන්තයි.
          මට මගේම කියල සහෝදරයෙක් නැහැ. මගේම වගේ හිටපු කෙනා යුද්ධෙ ඇවිත් අරන් ගියා. ඒ 2006 දී.
   එදා ඉඳන් මේ කටින් අයියා  කියල කියන්න ඇති  අනන්ත අප්‍රමාණ ගණනකට. සමහර අයියල කට පුරා නංගි කියා කිය ලං වුනේ සහෝදරකමට නම් නෙමෙයි. තවත් සමහරු මූනිච්චාවට.

           මට මගේ ම අයියා හමුවුණේ 2011 දී. ඉපදිලා අවුරුදු දහ නමයකට ත් පස්සේ. ඒ ජනමාධ්‍ය විද්‍යාලයේදී.

තමන්ගේ ම නොවන ගැහැණු ළමයෙකුට, කිසිම ලාභ ප්‍රයෝජනයක්  බලාපොරොත්තු නොවී අයියා කෙනෙක් වෙන පිරිමි ළමයෙක්  ඉන්නවද? සහෝදරකම, විශේෂයෙන් ම වැඩිමහල් සහෝදරකම කියන්නේ වගකීමක්. කට වචනෙට හරි ඒ වගකීම දරල, කිසිම ලාභයක්, ප්‍රයෝජනයක් බලාපොරොත්තු නොවන කෙනෙක්....???
       
ජීවිතේටම එකම ඒක වතාවක් විතරක් ලැබෙන කෙනෙක්.
                                       මේ බ්ලොග් සටහන එහෙම කෙනෙක් ගැනයි.
                      
                           මගේ "ම" අයියා ගැන.

ඇයි මෙච්චර ළමයි හිටපු තැනක, ඔය  ම මට මගේ අයියා වුණේ? ඒක මම දන්නේ නැහැ. ඔය සමහරවිට හිතාවි ඒ මගේ නැතිවුණු අයියා යි ඔයාගෙයි අතරේ ඇති යම් කිසි සමානකමක් නිසා කියල. නැහැ. පෙනුමෙන් වගේම ගති ගුණ අතිනුත් ඔය දෙන්න සහමුලින් ම වෙනස්. එහෙනම්............
                           මොකක් හෝ හේතුවකට, මට ඔයාව පෙනුනේ අනිත් අයට වඩා වෙනස්ව. මුල ඉඳන් ම.
ආරම්භයක් හෝ අවසානයක් කියන්න බැරි සහෝදරකමකට , මගේ පැත්තෙන් මට දෙන්න හේතුවක් නැහැ. ඔයාගේ පැත්තෙන් සමහරවිට හේතු ඇති..මම දන්නේ නැහැ. නමුත්, ඔයාගේ ඒ  "අයියා"කමට වෙන කිසිම යටි අරමුණක් නොතිබුණු බව, ඔයා ඔයා ගැන තියන විස්වාසෙටත් වඩා ලොකු විස්වාසෙකින් මට කියන්න පුළුවන්. ඒ ඔයා මගේ අයියා නිසා.
                            
  අවුරුද්දක් තිස්සේ ඔයාගෙයි මගෙයි මතක ගැන මම ලියන්න  යන්නේ නැහැ. ඒ දේවල් මට වගේම ඔයාටත් මතක ඇති. මට ඔයාට කවදාවත් කියාගන්න බැරි දේවල් ගොඩාක්....
                      මගේ අයියා නැති වුණා. යුද්ධෙදි අතුරුදන් වුණා. ආයේ එයි කියල තාමත් බලන් ඉන්නවා. නො එන බව දන දැනත්. ඔයා ඒ බව දන්නවා.
ඇයි මගේ අයියව මගෙන් උදුරාගත්තේ කියල ජීවිතෙන් හැමදාම අහපු ප්‍රශ්නෙකට නැවතීමක් ගෙනාවෙ ඔයා. ඒ බලා ඉඳීම දරුණුයි. කවදාවත් නො එන කෙනෙක් වෙනුවෙන් බලා ඉඳීම. තමන්වම රවටා ගැනීම.
   ඔයා නිසා මගේ ඒ රවටා ගැනීම යටපත් වුණා. අපි යාලු වුණා. තරහ වුණා. කවදාවත් යාලුවෙක් තරහ වුණාම නො අඬපු මම, ඔයා තරහ වුණාම නොකා නොබී ඇඩුව. ඒ.............
       ඔයා තරහ විදිහට පෙන්නන දේ, දුක සහ කලකිරීම කියල මම දන්න නිසා.  මගේ අයියගේ හිතට මම වදයක් වුණා නේද කියන කේන්තියට, මට මගෙත් එක්ක තිබුණු තරහට වගේම, ආයෙමත් වතාවක් අයියව අහිමි කරගන්න වෙයි කියන බයටත් එක්කයි.
     ඔයා අපහු යාලු වුනාමත් මම  ඇඩුව. ඒ සතුටට. (සතුටට ත් අන්න පුළුවන් කියල මට කියාදුන්නේ ඔයා)
ඔයාට යහපතක් වෙත්දීත් අයහපතක් වෙත්දීත්, මගේ ඇස්වල කඳුළු. ඒ ඔයා මගේ අයියා නිසාම නෙමෙයි. ලෝකේ ඉන්න හොඳම අයියා නිසා.
ඔයා මගේ ජීවිතේ ට දීපු දේවල්, ජීවිත කාලයක්ම ලිව්වත් ලියල ඉවර කරන්න බැරි වෙනවා. ඒ නිසා මම මට ඉවර කරන්න බැරි වැඩ පටන්ගන්නේ නැහැ. ඒ දේවල්වලට මම ස්තුතියි  කියන්න යන්නෙත් නැහැ. වචනවලට බැහැ ඔයා මට දීපු දේවල් මනින්න.
  ඒ වගේම මට ඔයාට දෙන්න කිසිම දෙයක් නැහැ. ඔයා මට වඩා හැම අතින් ම සම්පූර්ණයි.
මට හිනාවෙන්න ළඟ හිටියේ ඔයා. අඬන්න ළඟ හිටියේ ඔයා. මේ අවුරුද්දටම මම වැඩියෙන්ම කතා කරන්න ඇත්තේ ඔයත් එක්ක.
ගෙවපු අවුරුදු දහ නමයක මුළු ජීවිතේටම, වැඩියෙන් ම අවංක වුනෙත් ඔයාට.

අපි අද අවුරුද්දක් එකට හිටපු යාළුවන්ට සුභ පතළ වෙන් වෙත්දී, කඳුළු හිර කරන හිටපු මම, ඔයා ලඟට ඇවිත් "යන්නම් අයියේ "කියල කියත්දී, අවුරුද්දම හිර කරන් හිටපු කඳුළු එක පාර එළියට පැන්න. අන්දන එක දුර්වල කමක් කියල හැමදාම කියපු මම, ඔයා ඉස්සරහදි අඬන්න ඇත්තේ, මට ඔයාගෙන් කිසිම දෙයක් හංගන්න බැරි නිසා වෙන්න ඇති. ඔයා මගේ අයියා. මගේම.

මට ඔයා දීපු දේවල් එක්ක බලනකොට, තවත් දේවල් ඉල්ලන්න ,මට කිසිම අයිතියක් නැති වුනත්, මම අන්තිම වතාවටත් එකම එක දෙයක් ඉල්ලන්නද?
  අනේ පරිස්සම් වෙන්න....මට ආයෙමත් වතාවක් ඔයාව නැති කරගන්න බැහැ....මට  මගේ අරමුණට යන්න ලොකුම හයිය වුණේ  ඔයා...මම එතනට යනවා දකින්න ඔයා ඉන්න ඕන....(කොහොමහරි තමන්ගේ අරමුණට යන්න කියල මට කියපු...එත් මම එතනයට යනවා දකින්න බැරි වුණු, 2006 දී අතුරුදන්වුණු අයියා වෙනුවෙන්.. මට ඒ යුතුකම ඉෂ්ඨ කරන්න ඕන)
             දැන් මම දන්නවා. ඔයයි, එයයි දෙන්නම එක්කෙනෙක්. එකම එක්කෙනා.
ඔයාට නංගි කෙනෙක් ඉන්නවා. කවදාවත් නැති වෙන්නේ නැති නංගි කෙනෙක්. ජීවත්වෙලා ඉන්නතාක් මම මගේ උපරිමයෙන් ඔයාට යුතුකම් කරනවා. මට පුළුවන් තරමින්.


ඔයාට යහපතක්ම වෙන්න ඕන....

ගොඩාක් ආදරෙයි මගේ අයියේ...සතුටින් ඉන්න...හැමදාම...






No comments:

Post a Comment