Saturday, November 26, 2011

සෙනෙහෙ කොළයක් ලියූවෙමි හෙවත් අනුන්ගේ ආදරයකට මැදි වුනෙමි (1)


එතකොට අපි 10  වසරෙ.
අවුරුදු 15 පහු කළා විතරයි.
වයස ගැන අමුතුවෙන් කියන්න ඕන නෑ නේ.
කර දඬු උස මහත් වෙන වයස. අමුතු හැගීම් පහළ වෙන වයස.
කොටින්ම කිව්වොත්, ගෑනු ළමයින්ට මෙතෙක් කල් පරම හතුරෝ වුනු පිරිමි ළමයින්ව මිතුරු කරගන්නත්, මෙච්චර කල් ගැහැණු ළමයෙක් ඇඟේ ගෑවුනොත් "චීයා." කියල ගෑවුණු තැන හෝදගත්ත පිරිමි ළමයි, ගෑනු ළමයෙක් ගෑවුනොත් සුමානයක් නාන්නේ නැති තරමට (හිස් අහසේ සඳරු අයියගේ උපමාවක්) වෙනස්වෙන කාලේ.
නවකතා ලියන අයගේ වචනවලින් ම කිව්වොත් සමනල් ප්‍රේමේ සුහුඹුල් අවධිය.
මහා ගොඩක් නැතත්, ඒ වෙත්දී පන්තියකට එකෙක්, දෙන්නෙක් ගානේ ආදරවන්තියෝ හිටිය අපේ ඉස්කෝලෙත්.
අපේ පන්තියෙත් හිටිය එකම එක ආදරවන්තියෙක්.
ඒ තමයි අපේ Batch එකෙන් හා හා  පුරා කියල ආදරේට අත් පොත් තැබූ කෙනා.
ඉතින් මුළු පන්තියම ඒ ආදරේ කොටස්කාරයෝ.
ලැබෙන සෙනෙහෙ කොළ පන්තියටම ඇහෙන්න කියවනවා.
සෙනෙහෙ කොලේට උත්තරේ පන්තියම එකතුවෙලා ලියනවා.
ඉඳල හිටලා ලැබෙන සෙනෙහෙ චොකලට් පන්තියම බෙදන් කනවා.

එකම දේ අපි ඒ අදර කතාවේ කුරුල්ලව ඇහැට දැකල තිබුනේ නැති එක විතරයි.
         
ඔන්න දවසක් දා මේ ආදරවන්ති මගේ ඉස්සරහට ප්‍රාදූර්භූත වුණා, එයට අලුතින් ම ලැබුණු සෙනෙහෙ කොළයත් අරගෙන.
"අනේ බං...බලහන්.....මට අරය ලියුමක් දුන්න නේ.."
"ඉතින්  හැමදාම දෙනවනේ..මොකෝ අද විතරක්ය ඔහොම එකක් ලැබුනේ...?"
"අනේ බං...මූ මේ පාර මේක ලියල තියෙන්නේ ඉංග්‍රීසියෙන් නේ...."
"ඉතින් උඹ ඉංග්‍රීසි බැරි එකෙක් ය..."
මමත් ඇහුවා.
"මට මූ කියල තියෙන එව්වා තේරෙනවා බං.......එත් මට තේරෙන්නේ නෑ කොහොම මේකට උත්තර ලියන්නද කියල....උඹ ඉතින් lit කරනවනේ....අනේ මේකට උත්තරයක් ලියල දියන්කෝ..."
ප්‍රේමවන්ති මගේ අතට ලියමන දික් කළා.
"අනේ රජෝ..ඉස්කෝලේ ඉවර වෙන්න කලින් ලියල දෙන්ඩ ඈ.."
    
මමත් ඉතින් ලියමන දිගහැරලා බැලුව.
නිල් පාට තනි රූල් කොලේ, කළු පාට ජෙල් පෑනකින් ලියල තිබුණු ලියුමේ වැරදි ගොඩයි. සුදු හුණු උළල වැරදි මකපු තැන් වැහෙන්න, රෝස මල්, හදවත්, තරු අලවලා.

මූ මේ තනියම ලියපු ලියුමක් නොවන වග මට තේරුණා.  

එක කොල්ලෙක්ගේ අදහස් කොහොමද දෙයියනේ මෙච්චරට අච්චාරු වුණේ?? ලියුමේ මුලදී, කන්දක් උඩ   පැලක් අටවන් ඉන්න යෝජනා කරන එකා, ලියුමේ මැදදි කියනවා නිම්නයක හදපු මන්දිරේක මට ඔයත් එක්ක ඉන්න ඕන කියලා. ලියුම ඉවර කරන්න කලින් කියනවා, "අපි  නයගරා ඇල්ල වගේ දිය ඇල්ලක් ළඟ, පුංචි කූඩුවක් හදමු" කියල...
මේ ලියුම ත්, අපි වෙනදට ලියන ලියුම වගේම (අපි සියල්ලෝ හවුලේ ලියන ලියුමේ, මුල- මැද- අග අවස්ථා සම්බන්ධය මීට වඩා සාර්ථකයි.) හවුල් ලියමනක් කියල මගේ ටිකිරි මොළේට වැටහුනා.
 ලියුම දෙතුන් පාරක් කියෙව්වා.
දැන් ලියපල්ලකෝ උත්තර. මගේ ඔලුවට ආපු අදහස් මම කුරුටු ගෑවා.
හරියන්නේ නෑ..හරියන්නේ නෑ...
ලජ්ජා නැත්ද  second වෙන්න. අනික කරන lit ළමයෙක් ලිව්වම මීට වඩා සාහිත්‍යාත්මක වෙන්න එපාය.
ගියා පුස්තකාලෙට.
පොත් රාක්ක අතරින්, ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍ය රාක්කෙ ළඟට ගියා.
පොත් අතරින් ජෝර්ජ් එලියට් ගේ 'The Mill On The Floss ' තෝර ගත්තා.
දෙන්නම් දැන්.
'The Mill On The Floss ' කියවල තියෙන අය දන්නව ඇතිනේ ඒකෙ ප්‍රධාන චරිත දෙකක් වන මැගී සහ පිලිප් ගැන. මැගී සහ පිලිප් අතරේ හුවමාරුවෙන ලියුමක් මං තෝරගත්ත.
කාලයට තාලයට ගැලපෙන්න, වචන සහ සිද්ධි වෙනස් කළා.
නිදසුනක් විදිහට :- ගිම්හානයේ කොළ හැලුණු ගස් යටින් ඇවිදන් එන, කළු කෙස් ඇති මැගී....මගේ සම්භාව්‍ය ලේඛනයේ, ඇහැළ මල් පිරුණු ගහක් යටින් ඇවිදන් එන "x " (කුරුළු පෝතකයාගේ නම)
පැය භාගය යි. ලියුම ලියල ඉවරයි.
ගිහින් දුන්නා ලියුම අයිතිකාරයට.
"අම්මේ....උඹ දෙයියෙක් බං.....මට මේක දෙනකන් ඉවසිල්ලක් නෑ.."
කෙලි පැටික්කිගේ මූණු පොඩ්ඩ දිලිහෙනවා. කෙලි පැටික්කි විතරක් නෙමෙයි, මුළු පන්තියම ලියුම කියෙව්වේ, හරියට ශේක්ෂ්පියර් ලියාපු, යුගයේ ප්‍රේම කාව්‍යය කියවනවා වගේ.
ඔන්න ඉතින් ඉස්කෝලේ ඇරුණා.
ඇහින් නොදැක්කත්, කෙල්ල මොනර කිරිල්ලි වගේ ආඩම්බරෙන් ගිහින් ලියුම දුන්නු හැටි මට මවාගන්න පුළුවන්.
  
මගේ කුළුඳුල් ප්‍රේම සාහිත්‍යයේ ප්‍රතිඵලය මීළඟ Blog සටහනින්.


2 comments: